Ô Harmonika-Zug !

Δεν ξέρω αν το καλοζωϊσμένο γαλλάκι, ο Valéry Larbaud , συναντήθηκε ποτέ με τον  αμερικάνο Palmer McAbee, για τον οποίο παλαβιάρη γνωρίζω λίγα μεν, σπουδαία δε.  

Ο Πάλμερ, που έλεγα λοιπόν, ήταν μεγάλος φυσαρμονικιέρης με κόλλημα να μιμείται τον ήχο των τρένων με το πνευστό του οργανάκι. Οι ήχοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από ρεαλιστικοί έως σουρεαλιστικοί ανάλογα με τα ναρκωτικά που έχει πάρει ο ακροατής. 

 

  

Το κομμάτι που θα κοτσάρω παρακάτω, βρίσκεται μεταξύ άλλων, στο δίσκο  Train 45 - Railroad songs of the early 1900's , μια συλλογή τρενοτράγουδων της δεκαετίας του 20.

Railroad piece λοιπόν,  ή " Η φυσαρμόνικα δεν είναι μόνο παραπονιάρα" 

Là où vont nos pères

Ελπίζοντας πως θα βρει καλύτερη ζωή σ' ένα άγνωστο τόπο, στην άλλη άκρη του ωκεανού, αφήνει τη γυναίκα του και το παιδί του για να φτάσει σε μια πόλη, που όλα είναι ξένα. Από τη γλώσσα μέχρι τις συνήθειες. 

 

 

 Με μια βαλίτσα στο χέρι, ψάχνει μέρος για να ζήσει και να δουλέψει. Τον βοηθούν κάποιοι άλλοι ξένοι, καθένας με τη δική του ιστορία: Έχουν παλέψει και επιβιώσει σ΄ένα κόσμο βίας, σύγχισης αλλά κι ελπίδας. 

  Το κόμικ, είναι η ιστορία των μεταναστών, των προσφύγων και των εκτοπισμένων. Ο αγγλικός του τίτλος είναι The arrival και ο γαλλικός του, αυτός που λέει η ανάρτηση. Δε χρειάζεται πάντως να 'ναι κανείς πολύγλωσσος για να το διαβάσει, αφού δεν υπάρχει κείμενο. 

 

Ο Shaun Tan , εκφράζεται μόνο με εικόνες σε σέπια τόνους. Μαγικός ρεαλισμός και ανθρώπινες σχέσεις, διαφορετική κουλτούρα, εμπόδια, αλλά και μικρές χαρές συνθέτουν την εικόνα ενός ανθρώπου που επιβιβάζεται απ' αλλού για ν' αποβιβαστεί πουθενά...

Απ' εδώ μπορεί κανείς να το κατεβάσει όλο το βιβλιαράκι....

Les feuilles mortes se ramassent ... aux rails

 Βαγόνια στα χρώματα του Νοέμβρη και στις ράγες, τα φυλλαράκια του φθινοπώρου. Μια πολύ χαρακτηριστική φωτογραφία,  που με αναγκάζει να κάνω μια εξαίρεση κι αντί για τρενοτράγουδο να κοτσάρω το γνωστό τραγούδι του Prevert (που κάθε τέτοια εποχή με παίρνει και με σηκώνει...)

Εδώ, τραγουδισμένο από τη  Laura Fygi.

 Les Feuilles Mortes

Oh, je voudais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi.

Et le vent du Nord les emporte,
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois je n'ai pas oublié,
La chanson que tu me chantais...

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi,
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie.

Je t'aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t'oublie?
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.

Tu étais ma plus douce amie
Mais je n'ai que faire des regrets.
Et la chanson que tu chantais,
Toujours, toujours je l'entendrai.

C'est une chanson qui nous ressemble,
Toi tu m'aimais, moi je t'aimais
Et nous vivions, tous deux ensemble,
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.

C'est une chanson qui nous ressemble,
Toi tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions tous deux ensemble,
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis

"You should feel what I feel

You should take what I tell you"

Λίγα λόγια, πολλή μουσική: Star Guitar από τους Chemical Brothers:
 

Χωρίς πολλά λόγια: "Pacific 231"

1949. Ο Jean Mitry σκηνοθετεί το  Pacific 231. Η  μουσική είναι  του Arthur Honegger: 

υγ. περισσότερα λόγια...άλλη μέρα.

Οι αποβάθρες του Κάρντιφ και ο Λιονέλ Γουόλντεν

Μια μικρή πόλη της Ουαλίας, το Κάρντιφ, αφού μετατράπηκε σε λιμάνι για τη μεταφορά κάρβουνου το 19ο αιώνα, στη συνέχεια γίνεται η πρωτεύουσα της. 

Αν κρίνουμε από την εικόνα, οι κάτοικοι της συχνά θα αναφώνησαν "No more coal! " , αν και  ο αμερικανότατος κατά τ' άλλα, μπάρμπα Lionel Walden, ζωγράφος στο επάγγελμα και με προτίμηση στα θαλασσινά τοπία, φλάσαρε -μάλλον- με τα τρένα της εποχής και την ατμόσφαιρα στις αποβάθρες. Ανακάτεψε τη νύχτα με τη βροχή και την ομίχλη με τον καπνό και βουαλά το αποτέλεσμα:

Οι αποβάθρες του Κάρντιφ (1894)

Τρένο τη νύχτα (1890)

Χαλυβουργεία τη νύχτα, Κάρντιφ (1890)

The Navigators ( Ο Πωλ, ο Μικ και οι άλλοι)

 "Navigators" λέγονται λαϊκιστί οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι στην Βρετανία απ' όπου και πήρε το όνομα της η ταινία του Κεν Λόουτς που στα ελληνικά μεταφράστηκε "Ο Πωλ, ο Μικ και οι άλλοι"

 Το σενάριο έφτιαξε ο Ρομπ Ντόουμπερ, πρώην εργάτης στα τρένα και αυτόπτης μάρτυρας της μετάλλαξης που προκάλεσε η περίφημη - θατσερικής εμπνεύσεως ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων και αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πως μπορεί να καταντήσει το καμάρι των δημόσιων συγκοινωνιών στο πιο επικίνδυνο μέσο μεταφοράς. 

 Διακωμωδώντας αρχικά την παράλογη πολιτική της ελεύθερης αγοράς, ο Κεν Λόουτς προχωράει σταδιακά στην τραγικές συνέπειες της: Εκτροχιασμοί τρένων με "παράπλευρες απώλειες", απολύσεις και "ατυχήματα" που αναγκάζουν τους Navigators να μετατραπούν σε εγκληματίες.

 Η ταινία πρωτοπαίχτηκε το 2001 με πρωταγωνιστές τους  Ντιν Αντριους, Τομ Κρεγκ, Τζο Ντατίν και Στιβ Χούισον.

Train Leaves At Eight

Το 1984 στο Σιάτλ στήσανε το γκρουπάκι τους οι Walkabouts και το 2000 κυκλοφορεί ο δέκατος τέταρτος δίσκος τους " Train Leaves at Eight".

Σας θυμίζει κάτι; 

Αν όχι ακούστε ετούτο:

Το τρένο φεύγει στις 8, λέει ...

Μα δρομολόγιο Αθήνα - Κατερίνη και με άφιξη την ογδόη πρωϊνή ... δεν παίζει. Ίσως να 'παιζε στα σέβεντις, τότε που έγραφε ο Μάνος Ελευθερίου τους στίχους. 

Αλλά τι νόημα έχει να μιλήσω για ακρίβεια, όταν σε τούτη την πουτάνα τη ζωή μερικά τρένα την κάνουν πρίν την ώρα τους...και μας αφήνουν στις αποβάθρες να τα κοιτάμε ακινητοποιημένοι, ανύμποροι να τα σταματήσουμε;