Καρτούλες Hildebrands

Αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι γερμανοί σοκολατάδες ή που είχαν μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον του κόσμου τούτου ή που πίνανε περίεργα ναρκωτικά πριν φάνε τις σοκολάτες που κατασκεύαζαν. 

Αριστερά των λέξεων, είναι το πίσω μέρος απ' τις κάρτες που έφτιαξε η σοκολατοβιομηχανία Hildebrands για να διαφημίσει τα προϊόντα της γύρω στο 1900. Το μπροστινό μέρος, δεν είναι παρά προ-ντανταϊστικές τρολλιές με θέμα "Πως φαντάζεστε την καθημερινότητα το 2000" . 

Καλύτερα όμως, να τα πούνε μόνες τους,  διότι σ' αυτές τις περιπτώσεις (και σε πολλές άλλες) τα πολλά λόγια είναι μπούρδες:

 

Ατομικές πετούμενες μηχανές

Σκεπαστές Πόλεις

Τρενόσπιτα -Τρενοεμπορικά κέντρα

 Και το απιθανότερο:

Το τρενοβάπορο

 

Le Poinçonneur Des Lilas

Το πρώτο τραγούδι απ' τον πρώτο δίσκο του μεσιέ Lucien Ginsburg,  σήμερις.

O ελεγκτής στο σταθμό "Les Lilas" τα χει φτύσει όλη μέρα στο υπόγειο να τρυπάει εισιτήρια. Χιλιάδες εισιτήρια, χιλιάδων αδιάφορων επιβατών.

Και στο τέλος της βάρδιας, γύρω απ' τα πόδια του έχει μαζευτεί ένας σωρός από μικρά στρογγυλά χαρτάκια, κομφετί που του τη δίνουν ακόμα περισσότερο. 

Όταν είναι στις καλές του μέρες προσπαθεί να ονειρευτεί πως την κοπανάει μ' ένα καράβι. Αλλά στις ανάποδες, σκέφτεται πως αντί να τρυπάει εισιτήρια θα μπορούσε να τρυπήσει το κεφάλι του και μετά να μπει σε μια μεγάλη τρύπα. 

Γενικώς, χάλια η κατάσταση για τον κύριο ελεγκτή τις εποχές που δεν υπήρχαν ακυρωτικά μηχανήματα. Τώρα που υπάρχουν όμως, οι ελεγκτές είναι χαρούμενοι, χαμογελαστοί, ευγενικοί και παναπόλα ανθρώπινοι. Ενώ και οι επιβάτες -όπως είναι φυσικό κι επόμενο-  τους αγαπούν και τους χαρίζουν πασχαλίτσες ή  μαργαρίτες ή γαμωσταυρίδια όταν τους συναντάνε. 

Κοντολογίς, ή έτσι ή αλλιώς, χάλια η δουλειά του ελεγκτή.

Ο Lucien Ginsburg, γνωστότερος (μάλλον) ως Serge Gainsbourg,  ο ασχημούλης κύριος με το τσιγάρο παραπάνω,  γεννήθηκε στο μεσοπόλεμο από μαμά και μπαμπά ρωσοεβραίους μετανάστες στο Παρίσι. Και γαμώ τις τύχες δλδ με τέτοια φαμίλια να περάσει απαρατήρητος την εποχή που οι φασίστες αλώνιζαν στη Γαλλία. 

Ένυγουέη, ο μικρός Serge όχι μόνο κατάφερε να τη βγάλει, αλλά γύρω στα τριάντα έβγαλε και τον πρώτο του δίσκο. "Du chant à la une!" το όνομα αυτού,  που κυκλοφόρησε το 1958 και η μεγάλη του επιτυχία ήτανε το τραγούδι του ελεγκτή (που λέγαμε) .  

Από τότε κι ύστερα, ο Serge ξεσάλωσε! Αντισυμβατικός,  ερωτιάρης, προκλητικότατος, και μες τις ακολασίες: σεξ, ντραγκς, ποπ, αλκοόλ και κάπνισμα, διεκδικεί πρωτιά στο πιο λογοκριμένο τραγούδι του αιώνα που πέρασε. Το «Je T’Aime…Moi Non Plus» που έκανε τον Πάπα να βγάλει αφρούς, και τους καθωσπρέπειδες να το απαγορεύσουν μη κι αμαρτηθούν τ'αυτιά, τα μάτια και τα λοιπά όργανα των συμπατριωτών τους.

[...]

O Serge πέθανε το Μάρτιο του 1991.Όπως με πληροφόρισε η συντρόφισσα αΚανό, ο τάφος του, που βρίσκεται στο νεκροταφείο του Montparnasse είναι σκεπασμένος με εισητήρια που αφήνουν οι θαυμαστές του. 

 Βουαλά και οι αποδείξεις (δια χειρός αΚανό):

Γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα

"Τούτες τις μέρες" τραγουδά ο Νίκος Ξυλούρης. Οι στίχοι είναι του Γιάννη Ρίτσου και η μουσική του Χρήστου Λεοντή. "Καπνισμένο τσουκάλι" ο δίσκος, που κυκλοφόρησε το 1975. 

Οι φωτογραφίες είναι απ' εδώ.

6 Δεκέμβρη - I think I heard a shot

Aχ να 'σουνα τσιγάρο τελευταίο...

Ξενύχτι, αλκοόλ, άδεια πακέτα, απρόσμενες συναντήσεις, ανόητες και νοητές αγάπες, έρωτες δίχως όμορφα λόγια,  και  ..."δεν την παλεύω να μη σε δω ούτε να μη σε περιμένω". 

"Στο άδειο μου πακέτο", αυτή η λαϊκή πανκιά που γράφτηκε απ' τη Μαρί Μωραΐτη, είναι απ' τα πιο αλήτικα ερωτικά τραγούδια που παίξανε έβερ.  Ο Αλέξης Παπαδημητρίου πήρε πάνω του τη μουσική και ο Φίλιππος Νικολάου το ερμηνεύει πρώτη φορά το 1986:

 Τέλη του προηγούμενου αιώνα, σε μια γειτονιά της Αθήνας μια παρέα από μεθυσμένα ξωτικά ξεκινάει να παίζει μουσική.  

Μεθυσμένα Ξωτικά, που συναντήθηκαν στο Μπραχάμι κι έκτοτε γυρνοβολάνε με λάιβ  σε πλατείες, σχολές, καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Η μουσική τους είναι ΠανκΧιπΧοπ ή όπως λένε οι ίδιοι,  punk hop που  με λίγη φαντασία μπορεί να 'ναι  και punk hope. 

Τον Ιούνη που μας πέρασε λοιπόν, η παρέα έβγαλε το τελευταίο της άλμπουμ. "Θεριεύοντας" είναι τ' όνομα του και σ' αυτό υπάρχει διασκευασμένο το Στο άδειο μου πακέτο. Ή όπως λένε τα ίδια τα Ξωτικά στο σάιτ τους (εδώ),  "πρόκειται για μια διασκευή ενός αληθινά λαϊκού, αντισυμβατικού μανιφέστου,που χωρίς δεύτερη σκέψη προτιμά το περιθώριο από την κανονικότητα και την αλητεία από τον καθωσπρεπισμό." 

Πυρ στην Αλαμάνα και φωτιά στον Γοργοπόταμο

Η τρενογέφυρα του Γοργοπόταμου φτιάχτηκε απ' τη γαλλική εταιρεία Batignoles το 1905 μαζί με όλη την υπόλοιπη γραμμή απ' τον Μπράλο ως το Λιανοκλάδι. 

Ένα χρόνο αργότερα, γίνονται τα εγκαίνια της, 

 και περνάει το πρώτο τρένο με κατεύθυνση τη Σαλονίκη:

Τρενογέφυρα στρατηγικότατης σημασίας στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,   η γέφυρα του Γοργοπόταμου ανατινάχτηκε τρεις φορές. Το 1941 από Άγγλους που υποχωρούσαν, το 1942,  και το 1944 από τους φασίστες που την έκαναν μ' αλαφρά πηδηματάκια.  

Φασίστες επιθεωρούν τη γέφυρα μετά την πρώτη ανατίναξή της από Εγγλέζους το 1941

Σαν απόψε τα μεσάνυχτα λοιπόν , το 1942 σκάει στα τριγύρω ο Άρης μαζί με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, και κάτι άλλους.  

Έχουν αποφασίσει να την ανατινάξουν ώστε να μπλοκάρουν τον εφοδιασμό απ' τη θάλασσα,  των φασιστών του Ρόμελ που βρισκόταν στη Βόρεια Αφρική για να βοηθήσουν τους φίλους τους , τους Ιταλούς.

Καταλαμβάνουν διάφορα τμήματα της γέφυρας που τα φυλάνε Ιταλοί κι ένα χιλιόμετρο γραμμή στο βορά και στο νότο. Κάποιοι απ' τους κάτι άλλους -κάτι εγγλέζοι για την ακρίβεια- τοποθετούν στα σωστά σημεία το TιεNTί και γύρω στις 2 τα ξημερώματα της 26ης Νοέμβρη, όλα είναι έτοιμα για ν' αρχίσουν να μετράνε ανάποδα. 

3

2

1 

και ... μπουμ!

Δυο μέρες μετά, θα ' ρθουν τ'  αντίποινα: Οι Ιταλοί θα εκτελέσουν μπροστά στη γκρεμισμένη γέφυρα 7 απ' τους 14 αντάρτες που βρισκόταν στις φυλακές της Λαμίας.

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι στίχος απ' τους "Ήρωες" που έγραψε ο Στέφανος Βακάλης και τραγούδησε πρώτη η Μαρία Δημητριάδη. Ακολούθησε ο Πέτρος Πανδής  αλλά εδώ θα τ' ακούσουμε απ' τα Μεθυσμένα Ξωτικά σε μια γαμάτη διασκευή.

Απ' το άλμπουμ "Μεθυσμένα Ξωτικά"  που κυκλοφόρησε το 2007:

 υγ. Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες είναι απ' το gorgopotamosvillage. gr . 

Never Marry A Railroad Man

 "Ποτέ μην παντρευτείς σιδηροδρομικό" μας συμβούλευαν αρχές σέβεντις οι Shocking Blue, και συνέχιζαν: ¨δε θα σ' αγαπήσει ποτέ των ποτών, όπως αγαπά το τρένο του".  

Οι Shocking Blue είναι Ολλανδοί που ξεκίνησαν να παίζουν μουσική το 1967. Ένα χρόνο αργότερα. μπαίνει στα φωνητικά του γκρουπακίου η Mariska Veres και το απογειώνει. Το 1970 κάνουν το πρώτο τους σουξέ:   Venus  ή στα ελληνικότερα " Το κορίτσι του Μάη" (όπως το διασκεύασαν οι Olympians) . 

To Never Marry A Railroad Man είναι ένα απίθανο τραγουδάκι απ' τον τρίτο τους δίσκο,  Third Album που κυκλοφόρησε το 1971

Ακούστε το και θα με θυμηθείτε: 

Αχ Μαρίες

Δεύτερη θέση, τρίτο βαγόνι ταξιδεύουν σήμερις οι κοπελούδες που τις  λεν' Μαρίες κι είναι γεννημένες απάνω απ' το Λυβικό το πέλαγο .  Και είναι λαός -ζωή να 'χουνε- τα κορίτσα με τ' όνομα.

Για τη Λόλα, τη Ντου και την Πασχαλίτσα το παρακάτω τραγουδάκι, απ'΄τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Μανώλη Μητσιά : «Μανώλης Μητσιάς» (1971). Η μουσική είναι του Λουκιανού Κηλαηδόνη και οι στίχοι του Γιάννη Λογοθέτη. 

Να σας χαιρόμαστε κορίτσα και του χρόνου στα σπίτια μας - ή έστω, μαζί στη μπιραρία ;-)

Σήμερα τραγουδάει ο Χάουζ

Ο Hugh Laurie γεννήθηκε στην Οξφόρδη τέλη του πενήντα. Μεγαλώνοντας σπούδαζε διάφορα πράγματα, έκανε κωπηλασία και παρέα την Emma Thompson. Η Έμα λοιπόν ( που μεταξύ άλλων,  έπαιξε τη δικηγόρο του υιού στο Eις T' Όνομα Του Πατρός ) τον έσπρωξε και κύλισε κι αυτός στο βούρκο του κινηματογράφου. 

Ξεκίνησε με κωμωδίες σαν τη Μαύρη Οχιά και στη συνέχεια το γύρισε σε πιο σοβαροκοινωνικοδραματικές ταινίες όπως η Λογική Κι Ευαισθησία. Τελικά όμως βρήκε το ρόλο που μάλλον του ταιριάζει περισσότερο απ' όλους: 

Αυτόνανε του Ντοκτόρ Γκρέγκορυ Χάουζ στη σειρά House (Ιατρικές Υποθέσεις)όπου όλα συμβαίνουν σ' ένα φανταστικό νοσοκομείο στο Νιού Τζέρσευ, με τον Χάουζ να είναι επικεφαλής μιας ομάδας γιατρών που πρέπει να κάνει διαγνώσεις. Και μάλιστα σε ασθενείς που κανένα άλλο νοσοκομείο δεν κατάφερε να κάνει, επειδή πολλοί απ' αυτούς λένε μπούρδες για τα συμπτώματα ή ψέμματα για το ιστορικό τους. 

Ο ίδιος ο Χάουζ είναι ντιπ αντισυμβατικός τύπος, αλλά σούπερ διαγνωσιολόγος. Με τους ασθενείς είναι καχύποπτος και επιθετικός, γι'αυτό και δεν τον πολυαφήνουν  μαζί τους,  ενώ με τους συναδέλφους του σχεδόν αντικοινωνικός, αλλά για κάποιο λόγο όλοι τον ανέχονται. Καταπίνει τρελές ποσότητες οπιούχα παυσίπονα Vicodin για ένα  πόνο που χει στο πόδι και τον αναγκάζει να περπατάει με μπαστούνι. 

Αλλά όπως φαίνεται και στη φωτογραφία παραδίπλα, όταν ο Χιού Λώρι δεν παίζει τον Χάουζ, παίζει (τάχαμου) κιθάρα με το μπαστούνι (που λέγαμε). 

Στην πραγματικότητα βέβαια εκτός από κανονική κιθάρα παίζει και πιάνο, ντραμς, σαξόφωνο και φυσαρμόνικα.

Επίσης τραγουδάει.  

Και εδώ είναι το θέμα μας σήμερις που 'ναι Κυριακή. 

Τη Δευτέρα που μας πέρασε λοιπόν, στις 14 Νοέμβρη μήνα, κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ Let Them Talk με κλασικά μπλουζ τραγούδια σε κάποια απ' τα οποία,  όχι μόνο τραγουδάει αλλά παίζει πιάνο και κιθάρα. 

Μια από τις εκδόσεις του άλμπουμ έχει και το τραγουδάκι που μας αφορά. Πρόκειται για το Waiting For A Train ,  διασκευή (καταπληκτική) στο κομμάτι του Jimmie Rodgers που το 'φτιαξε το 1928. 



Το τραγουδάκι είναι αφιερωμένο στην Ινδιάνα που μου το σφύριξε. Όσο για το Waiting For A Train και το Jimmie,  θα τα πούμε και στο μέλλον.   

Και τέρμα η πολυλογία. 

Τώρα τραγουδά ο Χάουζ:

Έρημος Σταθμός

Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε Απρίλιο του 1922 και πέθανε τον Οκτώβρη του 1988. Σπούδασε στη Νομική της Αθήνας, αλλά αυτό που κυρίως τον ενδιέφερε ήταν η ποίηση. Τον ενδιέφερε επίσης  η αριστερά, που σε συνδυασμό με την ποίηση και τα κουπόνια κοινωνικού αποκλεισμού,  του εξασφάλισαν,  μια τετραετία (1947 - 1951) δωρεάν διακοπές στην κοσμική  Μακρόνησο και τον εξωτικό Άι Στράτη.

Στη διάρκεια της χούντας, δούλεψε σε διάφορα περιοδικά μεταφράζοντας ή διασκευάζοντας διηγήματα,  με το ψευδώνυμο Ρόκκος. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν απ'΄το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Λοΐζο και το Γιώργο Τσαγκάρη.

Το 1961, μαζί με τον Κώστα Κοτζιά φτιάξανε το σενάριο της ταινίας " Συνοικία το όνειρο"  που σκηνοθέτησε ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Το τραγούδι της ταινίας " Βρέχει στη φτωχογειτονιά " είναι σε στίχους δικούς του,  και παίζει στην πρώτη και καλύτερη εκτέλεση του:  Μουσική Θεοδωράκη και ερμηνεία Μπιθικώτση. 

Ο Έρημος Σταθμός είναι από τη συλλογή  Νυχτερινός Επισκέπτης. Γράφτηκε το 1972 και η μουσική στο βίντεο,  είναι το Niebo (Ciel - Sky) του Zbigniew Preisner. 

Μόλις πέθανα, βγήκα απ’ το μεγάλο καθρέφτη του πατρικού σπιτιού, το σούρουπο είχε μια παράφορη οικειότητα, η Τερέζα έλεγε το παλιό τραγούδι των αλλοπαρμένων σταθμών που ακολούθουσαν τα τρένα, κι εγώ δεν είχα πού να πάω κι αποκοιμήθηκα στα χέρια των τυφλών, που εντούτοις άναβαν τη λάμπα,
……ήταν σκοτεινή εποχή, δράματα παίζονταν σιωπηλά πάνω στις γέφυρες, τραυματιοφορείς τρέχανε και πάνω στα φορεία κείτονταν μεγάλοι στεναγμοί από παλιές εξεγέρσεις,
……όταν τέλος έφτασα στο σταθμό, είχαν όλοι φύγει, ήμουν τόσο φοβισμένος που αν μ’ άγγιζες θα ράγιζα, αφήνοντας να φάνεί ο θεός, στο απάνω πάτωμα έμεναν οι Φ. κι εμείς έπρεπε να κάνουμε ησυχία, γιατί η μεγάλη κυρία είχε πυρετό κι η μητέρα που την υπηρετούσε είχε μάθει να πετάει, για να μην της λερώνει το χαλί,
……φέρανε, μάλιστα, και τον επιστάτη να καταθέσει, αλλά δεν είχανε καμιά απόδειξη, γιατί το παλιό σχολικό κουδούνι ήταν πιο μακριά κι απ’ τους νεκρούς κι ο άμαξας των παιδικών καιρών έξω απ’ την πόρτα μάταια χτυπούσε απελπισμένα τα τέσσερα μαρμαρωμένα άλογα.

Με φασίστα στο τιμόνι

Από 49 μέλη αποτελείται η νέα κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου μπλα, μπλά, μπλά, μπλά, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Μάκης Βορίδης αναλαμβάνει υπουργός Υποδομών, συγκοινωνιών και μεταφορών μπλα, μπλα, μπλα..

Ακόμα και τα σπουργιτάκια μελαγχολούν

 όταν πιάνει φθινόπωρο. 

Κι όταν συμβαίνει αυτό,

κάποια γίνονται μπαϊλίνγκουαλ: 

Πάμε να φύγουμε από 'δω...

"Ξέρω ένα μέρος που το ρυάκι απ' το βουνό κυλάει ελεύθερα, 

που ζουν άνθρωποι που θα γούσταρες να γνωρίσεις,

Έχω ακούσει μια ιστορία που θα 'θελα σ' αυτό το μέρος,  να τη μοιραστώ μαζί σου,

και να σου δείξω πράματα που θα 'θελες να δεις" 

έλεγε (στο περίπου) ο Johnny Cash τη δεκαετία του '70. 

Κι εγώ αναρωτιέμαι, όχι τόσο αν υπάρχει αυτό το μέρος, 
αλλά αν παίζει μια σταλιά διάθεση να το ψάξουμε φεύγοντας: 

Train of Thought (φιλμάκι)

Σκιτσάκια που ζωντανεύουν και την κοπανάνε απ' το μπλοκ ενός μελαγχολικού ταξιδιώτη, έχει το μενού για σήμερις. 

Ο Leo Bridle και ο Ben Thomas φτιάξανε πριν δυό χρόνια το Train of Thought και απ' ό, τι λένε οι ίδιοι,  παρόλο που παίξανε και με ντίτζιταλ κόλπα, το κυρίως παιχνίδι έγινε στο χέρι. Φωτογραφίες, κίνηση και κατασκευές για μια απίθανη ταινιούλα μικρού μήκους που για να στηθεί χρειάστηκαν 9 μήνες : 

Περισσότερα για το Train of Thought θα βρείτε εδώ κι αυτό,  που κατά τη γνώμη μου αξίζει επίσης να δει κανείς, είναι το making of, το πως φτιάχτηκε δλδ το φιλμάκι. 

 

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια... Συμφορά που μας βρήκε!!!

Τέλη του '70 ο Μανώλης Ρασούλης και ο Νίκος Ξυδάκης αποφασίζουν να συνεργαστούν και να φτιάξουν ένα δισκάκι. Για φωνές διαλέγουν τη Σοφία Διαμαντή, το Δημήτρη Κοντογιάννη και το Νίκο Παπάζογλου. 

Μετά κάνουν και τα βαφτίσια. Και το όνομα αυτού : " Τα Δήθεν". 

Σ' αυτό λοιπόν το δισκάκι πρωτόπαιξε το τραγουδάκι με τους μάγκες που τους πάτησε το τρένο.  Παπάζογλου, πρώτη φωνή και Διαμαντή, η δεύτερη. Οι στίχοι δε, είναι μια απίθανη ρασουλική τρολλιά :

Γίνεται μεγάλη επιτυχία που  μεταφράζεται μεν στα ιταλικά, "I manga non ci sono più..." αλλά δεν τραγουδιέται ποτέ,  γιατί σιγά μην καταλάβουν οι φλωράτζες οι ιταλοί τι παναπεί μάγκας. Ο μάγκας ευδοκιμεί μόνο στην Ελλάδα , όπως ο μουσακάς , η φέτα και η μακεδονία. 

Και όπως συμβαίνει πάντα, όταν θιχτούνε τα όσια,  τα ιερά και η μαγκιά της φυλής,  έρχεται και η σκληρή απαντοερώτηση απ' το Βασίλη Παπαδόπουλο, πέντε χρόνια αργότερα : "Ποιος το είπε για τους μάγκες πως χαθήκανε;" Ο Τάκης Σούκας έχει κάνει τη μουσική, το τραγουδάει ο Στράτος Διονυσίου και είναι από το δίσκο ¨Λαϊκά και πάσης Ελλάδος" (Π.Ο.Π για να μην ξεχνιόμαστε): 

 

Ταξιδεύοντας με τον René Groebli

Ο René Groebli γεννήθηκε το 1927 στην Ελβετία και σε ηλικία μόλις 22 χρονών έφτιαξε την πρώτη του συλλογή από φωτογραφίες που την ονόμασε Magie der Schiene ( η μαγεία της σιδηροτροχιάς). 

Ξεκίνησε  ανακαλύπτοντας τους παρισινούς σταθμούς, ταξίδεψε με τα προαστιακά τρένα και κατάφερε να κάτσει στη θέση του μηχανοδηγού για να φωτογραφίσει αυτό που όλοι π' αγαπάμε τα τρένα θα πουλάγαμε και την ψυχή μας για να το ζήσουμε απόκοντα. 

Φωτογράφισε τον καρβουνιάρη, το έμπα στα τούνελ, τα τηλεγραφόξυλα που παν' παράλληλα με τις γραμμές, τον ατμό που ξεφεύγει απ' όλες τις μπάντες και φυσικά την ταχύτητα. Περπάτησε στις σιδερογέφυρες, μαγεύτηκε απ' το καθρέφτισμα του ήλιου πάνω στις ράγες κι απ' τα μαύρα συννεφάκια του καπνού π' αφήνει στο πέρασμα του το Θεριό. 

Οι άνθρωποι των τρένων, εργάτες, επιβάτες και περαστικοί βολεύτηκαν στα βαγονάκια πρώτης θέσης της συλλογής του: 

Ο René Groebli δεν έχει τραβήξει μόνο τρένα . Οι υπόλοιπες συλλογές του είναι εξίσου γαμάτες. Όλα τ' άλλα που (ίσως ) θέτε να δείτε απ' τον κύριο Ρενέ,  θα τα βρείτε εδώ. 

Σταθμοί Tangram, γέφυρες Mikado (René Groebli)

Τρένο, ζωή και κίνηση (René Groebli)

Καπνός κι ατμός (René Groebli)