Τ' Απριλη τα τριαντάφυλλα

Πάρε την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκίνα...

Απ' τη δεκαετία του 80 έρχεται η Ταχεία της Ελενίτσας. Η μουσική είναι του Τάκη Σούκα και οι στίχοι του Νίκου Μπακογιάννη.

Η Ταχεία απ' την Ελένη Βιτάλη,  που τη φχαριστηθήκαμε να την ακούμε τη χρονιά που μας πέρασε και φυσικά,  είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στη Δέσποινα τη γενεθλιάζουσα σήμερις:

Looking for the summer

Γυρεύοντας το καλοκαιράκι , Απρίλη μήνα  μετά απ' το βαρύ χειμώνα που 'πεσε καταπάνω μας. 

 Απ' τα χιόνια, στους ήλιους τους καφτούς, το τρενάκι διασχίζει κάμπους και βουνά, ενώ ο Cris Rea το συνοδεύει, με τούτο το εξαιρετικό τραγούδι, το σπέσιαλ αφιερωμένο στην Ινδιάνα:

Το τραγούδι της παιδικής ηλικίας

 Όταν το παιδί ήταν παιδί
περπατούσε κουνώντας τα χέρια του,
ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι,
το ποτάμι να είναι χείμαρρος,
και αυτή η λακκούβα με νερό να είναι η θάλασσα. 

 Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν ήξερε ότι ήταν παιδί,  

όλα ήταν ένα μέρος της ψυχής,
και όλες οι ψυχές ήταν μία.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε άποψη για τίποτα,
δεν είχε συνήθειες,
καθόταν συχνά σταυροπόδι,
το έσκαγε τρέχοντας,
είχε ''κορυφή'' στα μαλλιά,
και δεν έκανε καμιά γκριμάτσα όταν φωτογραφιζόταν

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα:
Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν είμαι εσύ; 

 

Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκεί; 
Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει το διάστημα;
Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο;
Είναι μήπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω
μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο; 

Έχοντας υπόψη "τo κακο" και τους ανθρώπους
υπάρχει αυτό που λέμε "κακό " πραγματικά;
Πώς γίνεται να είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι,
και να μην υπήρχα πριν γίνω αυτό που είμαι
και οτι κάποια μέρα, εγώ, όπως είμαι,
δεν θα είμαι πλέον αυτός που είμαι;

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν του άρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο,
ούτε το κουνουπίδι στον ατμό,
αλλα τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή πρέπει.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
ξύπνησε μια φορά σε ένα ξένο κρεβάτι,
και τώρα κάνει το ίδιο ξανά και ξανά.
Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι,
τώρα όμως πολύ λίγοι, από καθαρή τύχη.

Είχε πλάσει στο μυαλό του μια σαφή εικόνα του παραδείσου,
ενώ τώρα το πολύ μπορεί να μαντέψει,
δεν μπορούσε τότε ούτε να διανοηθεί τη μηδαμινότητα
ανατριχιάζει, όμως, σήμερα στη σκέψη αυτη.

Όταν το παιδί ήταν παιδί, έπαιζε με ενθουσιασμό,
και, τώρα, έχει τον ίδιο ενθουσιασμό όπως και τότε,
μόνο όταν πρόκειται για τη δουλειά του 

 Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο,...ψωμί,
Και έτσι είναι ακόμα και τώρα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
τα χέρια του ήταν γεματα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γέμιζαν
και ακόμη και τώρα έτσι κάνουν
φρέσκα καρύδια του έγδερναν τη γλώσσα
και ακόμη έτσι είναι,
για κάθε βουνοκορφή,
είχε λαχτάρα για ένα ακόμη ψηλότερο βουνό,
και για κάθε πόλη,
είχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη,
και εξακολουθεί να είναι έτσι,

 

Έφτανε για τα κεράσια στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων
με ένα ενθουσιασμό που έχει ακόμη και σήμερα,
νοιώθει συνεσταλμένος σε αγνώστους,
και το νοιώθει ακόμη και τώρα.

Περίμενε το πρώτο χιόνι,
και το περιμένει έτσι ακόμη και τώρα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έριξε ένα ραβδί σαν βέλος πάνω σ' ένα δέντρο,
και πάλλεται εκεί ακόμη μέχρι σήμερα. 

Το  "Τραγούδι της παιδικής ηλικίας" γράφτηκε απ' τον Peter Handke για να παίξει στην ταινία του Wim Wenders "Τα Φτερά του Έρωτα", απ' όπου και το βιντεάκι παρακάτω: