Το χρέος του ελληνικού σιδηροδρόμου

Μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά ντοκυμαντέρ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών θα έχει (μεταξύ άλλων) το μενού αυτουνού του Μάρτη. 

Μπαίνει η άνοιξη και κάτι ξυνοί τεχνοκράτες και λοιποί συγγενείς και φίλοι, μόνη φαγούρα που τους τρώει είναι το κέρδος απ' το τρένο.

 Αλλά ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του τρένου είναι τελικά το κέρδος; Αν ένα κοινό αγαθό δεν εκμεταλεύεται σωστά  ώστε να τιγκάρουν οι τσέπες καποιωνών, αυτονόητα τραβάει  για πούλημα; 

Γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό

" Ίσως φταίνε τα φεγγάρια" λένε το τραγουδάκι το σημερινό και η αλήτικη φωνή που το ερμηνεύει είναι της Ελενίτσας.

Μια είναι η Ελενίτσα, που γεννήθηκε κοντά στο 60 στην Αθήνα και παρέα με τους γονιούς της , τον σαντουροπαίχτη Τάκη Λαβίδα και την τραγουδίστρια Λούση Καραγεωργίου, ταξιδεύανε σε πολιτείες και χωριά -όπου γινότανε ωραία πανηγύρια.

Η Ελενίτσα εμφανίστηκε μετά την προθέρμανση απ' τα πανηγύρια,  στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το τραγούδι "Χωρίς δεκάρα (πως θα παντρευτούμε Μανωλιό μου)" και λίγο μετά, μαζί με τη Σωτηρία Μπέλου στο "Αϊ γαρούφαλο μου".

 Από κει και πέρα , όλα που ακολούθησαν ήταν η φυσική πορεία μιας ωραίας φωνής  και  εξαιρετικής ερμηνείας. 

Από το άλμπουμ Ίσως φταίνε τα φεγγάρια (1990)

Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη

Τρένο φάντασμα

Μια βολτίτσα Αθήνα - Λιανοκλάδι, ένας μερακλής με βιντεοκάμερα κι ένα ωραίο τραγουδάκι ήταν αρκετά θαρρώ, για να φτιαχτεί το βιντεάκι που ' παιξε παραπάνω. 

Τα Ξύλινα Σπαθιά ξεφυτρώσανε στις αρχές του '90 στον μουσικό κάμπο της Σαλονίκης λίγο μετά απ' τα Μωρά στη Φωτιά και τις Τρύπες.

Το Τρένο Φάντασμα παίζει στο πρώτο τους άλμπουμ, την "Ξεσσαλονίκη" που κυκλοφόρησε το 1993 απ' την Ano Kato Records, ενώ στίχοι και μουσική είναι του Παύλου Παυλίδη.

Το τραμ το τελευταίο

Τρένα, προαστιακός , λεωφορεία και τρόλλευ δεν τσουλίσουν  σήμερα.

Αντίθετα , μετρό, ηλεκτρικός και τραμ θα κινηθούν κανονικότατα με δεμένους χειροπόδαρα τους οδηγούς.

Το τραμ το τελευταίο , γράφτηκε το 1948 από τους  Σουγιούλ , Αλέκο Σακελλάριο , Κώστα Γιαννίδη και Χρήστο Γιαννακόπουλο και την ίδια χρονιά το τραγούδησε  η Σπεράντζα Βρανά στην επιθεώρηση "Άνθρωποι-Άνθρωποι" που ανέβηκε στο θέατρο Μετροπόλιταν.

Σήμερα όμως (οχι πως αύριο θα άλλαζε κάτι), γουστάρω να τ' ακούσω από τη Μοσχολιού. 

Το βινδεάκι που ακολουθεί έχει εκτός από μουζίκ,  ένα ωραίο ιστορικό περιπάτο στις ράγες του τραμ:

Από τις ράγες του Βελγίου...

Για τσιγάρο και κατούρημα εγώ κατέβηκα, και -μον ντιέ! - μέχρι να γυρίσω βρήκα τις ράγες αδειανές και το τρένο μου φευγάτο. 

Από το παράθυρο μου πέρασε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο και ο μισός χειμώνας. Και λίγο πριν με πάρει ντιπ από κάτω να βλέπω τ' άλλα τρένα να περνούν, σκάει και τούτοδα από μια Κάτω Χώρα. 

Έκατσε ώρα στο σταθμό. Ή τόση, όση χρειαζόμουνα για να προλάβω να μαζέψω μπογαλάκια και διαλέξω το σωστό βαγόνι:

13/1/'13.
απ' τις ράγες του βελγίου, σύντροφοι writers στέλνουν τους αγωνιστικούς προλεταριακούς χαιρετισμούς τους
-μαζί με την υποσημείωση πως ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ.

Όλα συνεχίζονται λοιπόν, κι η Μηχανή στα καλυτερότερα της:

υγ. Η φωτογραφία απ' τις ράγες του Βελγίου είναι απ' εδώ και η αφίσα απ' εκεί.