Στους δρόμους: 28-29 Ιούνη (και όχι μόνο)

Μ' αυτή την αφίσα κατεβαίνει η Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής και Παγκρατίου. Κι επειδή πολύ τη γούσταρα, την έφερα και στο βαγόνι μου.

Το λινκ της Συνέλευσης εδώ.

In dust we trust

Ο Τομ και ο Έντυ γεννήθηκαν αρχές σέβεντις και όταν συναντήθηκαν, τέλη έητις,  αποφάσισαν να γίνουν Brothers. Οι Dust Brothers για την ακρίβεια, που μιξάρουν σε διάφορα λονδρέζικα κλαμπάκια.

Σαν αύριο, πριν 15 χρόνια περίπου, κυκλοφορεί το πρώτο τους άλμπουμ Exit Planet Dust κι αλλάζουν τ' όνομα τους χωρίς να πειράξουν τη συγγένεια. Chemical Brothers, απ' εδώ και μπρος - για να συνεννοούμεθα δλδ.

In dust we trust, λένε το τραγουδάκι που διάλεξα σήμερις,

κι όσο θα παίζει, μπορείτε να φαντάζεστε πως περνάτε μ' ένα τρένο μέσα από μια θύελλα σκόνης και  τ' ακούτε τέρμα βόλιουμ:

Sous le soleil exactement

Προχτές χτυπήσαμε τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου κι επιτέλους,  εκτός από δακρυγονίλα, μύρισε και καλοκαιράκι.

Παρένθεση: Εμείς οι βορειοημισφαιριώτες παθαίνουμε θερινό ηλιοστάσιο όταν οι νοτιοημισφαιριώτες παθαίνουν χειμερινό. Πάντως,  σε βορρά και νότο, το βόρειο ηλιοστάσιο παίζει τον Ιούνιο που ο ήλιος κάθεται απάνω στον Τροπικό του Καρκίνου. Όταν μετακομίζει, το Δεκέμβρη,  στον Τροπικό του Αιγόκερω έχουμε νότιο ηλιοστάσιο.  Τάδε γράφη γουικιπήντια κι αν λέω μαλακίες να πάτε από 'κει να ζητάτε τα ρέστα...

Κλείνει η παρένθεση.  

Ο Serge τραγούδησε παραπάνω : "κάτω απ' τον ήλιο να 'μαι κι όπου να 'ναι"   ή όπως λένε στο χωριό μου: 

-Σου λε σολέιγ εξακτμάν, συντρόφισσες! Σου λε σολέιγ! :

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη...

Όταν ανεβαίνω Σαλονίκη και μόλις περάσει το τρένο απ' το Πλατύ, σκέφτομαι  ετούτο το στίχο και ψάχνω μια κόκκινη κλωστή να δέσω στο χέρι για να μην ξεχάσω να παρατηρήσω τον ουρανό αν είναι κόκκινος όπως τον περιγράφει ο Καββαδίας. 

Κι επειδή ποτέ δε μου βρίσκεται η κόκκινη κλωστή, το ξαναθυμάμαι κατεβαίνοντας,  μόλις περάσει το τρένο απ' το Πλατύ.

Κόκκινη κλωστή μπορεί να μη βρήκα, βρήκα όμως κοκκινόμαυρη τερεζίνα αραχτή μες το σταθμό και μια  ταμπέλα έλεγε πολύ στα σοβαρά: "ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΧΕΙΡΟΚΙΝΗΤΗΣ ΔΡΑΙΖΙΝΑΣ ΤΟΥ 1892 ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗ" 

Ίσως κάποτε και ετούτες οι ταμπελίτσες να είναι αραχτές κι αυτές μες το σταθμό. Θα 'χουνε γύρω γύρω σκοινάκι και μια άλλη ταμπέλα θα λέει (πολύ στα σοβαρά) : "ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΑΜΠΕΛΙΤΣΩΝ ΤΟΥ 2010 ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΟΡΦΗ":

Ίσως πάλι να διαψευστώ και τελικά,  τα τρένα που έβλεπαν τ' άλλα τρένα να περνούν, ν' αρχίσουν κι αυτά να κυλάνε, να κυλάνε...

Παρτίδα Κυνηγιού

[Είστε το ίδιο εθισμένοι με την εξουσία, όπως με το ωμό κρέας -György Konràd]

Το 1983 , έξι χρόνια πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου,  κυκλοφορεί η  Παρτίδα Κυνηγιού, μια από τις πολλές και γαμάτες συνεργασίες του Pierre Christin που γράφει τα σενάρια,  και του Enki Bilal,  που τα εικονογραφεί. Στην ουσία,  το συγκεκριμένο κόμικ είναι η οπτική των Bilal- Christin πάνω στην Οκτωβριανή Επανάσταση και την εξέλιξή της.

Ξεκινάει μ' ένα σοβιετικό τρένο που περνάει νυχτιάτικα απ' το χιονισμένο σταθμό του Czaszyn στην Πολωνία. Μέσα στο τρένο ταξιδεύει ο Vasili Aleksandrovič Čevčenko βετεράνος του Οκτώβρη που είναι και ο διοργανωτής της παρτίδας κυνηγιού  στην πολωνική επαρχία Krolòwka.

Οι συμμετέχοντες στην παρτίδα είναι παλιές καραβάνες,  ανακατεμένες με τα πολιτικά πράγματα στις χώρες του (τότε) ανατολικού μπλοκ.  Το τρένο κάνει διάφορες στάσεις μέχρι να φτάσει στον τελικό προορισμό,

 

 ενώ στη διάρκεια του ταξιδιού, σκάνε κι άλλα ... απ' το παρελθόν:

 

 

 Ο μοναδικός γυναικείος χαρακτήρας, κλασική θηλυκιά φάτσα Μπιλάλ,  είναι η Vera Nikolaevna Tretiakova που εμφανίζεται σα φάντασμα στο τέλος του κόμικ να 'χει αγκαλιά τον σκοτωμένο Vassili.

 

Το κόμικ, επανακυκλοφόρησε το 1990 με ένα ακόμα κεφάλαιο που ξεκινάει με τα λόγια μιας Ρουμάνας:

 

[ Κάποτε, οι γιοί των ηγετών μας θα γίνουν οι ηγέτες των γιών μας... ] 

Ο δρόμος είχε τη δική του διμοιρία

Μπορεί τα τρένα να μείναν αραχτά στα τρενοστάσια, αλλά επιβάτες κι εργαζόμενοι δεν έμειναν στα σπίτια τους. 

 Και όπως πάντα, αυτό που συμβαίνει όταν βγαίνουμε πολλοί μαζί απ' τα σπίτια μας,  έρχονται και μας κολλάνε από παραδίπλα κάτι ενοχλητικοί τύποι : 

που μας φλομώνουν μ' αυτά που κουβαλάν' απάνω τους :

 Η συνέχεια της ιστορίας [ σύνταγμα προχτές ]:

Τετάρτη 15 Ιούνη : Δελτίο καιρού

Στην Αθήνα θα έχει συννεφιά και το μεσημεράκι θα βρέξει. 

Πάρτε μαζί σας αδιάβροχα, αφού οι ομπρέλες είναι προβληματικές στις πορείες και στις συγκεντρώσεις. 

Τα λεωφορεία θα κυκλοφορήσουν από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ, 
τα τρόλεϊ από τις 8 το πρωί έως τις 10 το βράδυ, 
ο ηλεκτρικός θα τσουλήσει από τις 8 το πρωί έως τις 9 το βράδυ 
και το Τραμ από τις 7 το πρωί έως τις 11 το βράδυ.
Το μετρό θα λειτουργήσει (μάλλον)όλη μέρα. 
 

Δεν θα τσουλήσουν τα τρένα του ΟΣΕ και του Προαστιακού.

Ραντεβού έξω απ' τη βουλή, το Καλλιμάρμαρο, τον Ευαγγελισμό, το Μουσείο, την Ομόνοια ή τη ΓΣΕΕ. 

υγ. ο μεσιέ Μπομπαρντιέ  μπορεί να έχει ένα κάπως προκλητικό όνομα, αλλά αυτά που έφτιαξε ήταν τρένα και αεροπλανάκια- απ' αυτά που σβήνουν φωτιές...

Ο αναρχισμός ως μια θεωρία οργάνωσης – Ζήτω ο Ελβετικός σιδηρόδρομος!

Το παρακάτω ενδιαφέρον κειμενάκι το πήρα απ' τον Παραλληλογράφο . 

Η συλλογική μετάφραση έγινε από τους Θοδωρή Σάρα και risinggalaxy :

Κόλιν Γουώρντ – Ο Αναρχισμός ως μια θεωρία οργάνωσης

Σημείωση: Αυτό το κείμενο δείχνει τις ομοιότητες μεταξύ του αναρχισμού και των αρχών των περίπλοκων συστημάτων που αποτελούνται από πολλές αλληλένδετες μονάδες. Ίσως, μόνο όταν αντικατασταθεί η μηχανιστική θεώρηση του κόσμου από μια κυβερνητική [1] , ο αναρχισμός ως οργάνωση να αναγνωρισθεί τελικά και να γίνει αποδεκτός.

Ίσως σκεφτείτε, ότι με το να περιγράφω τον αναρχισμό σαν μια θεωρία οργάνωσης ηθελημένα να προτείνω ένα παράδοξο: «αναρχία» μπορεί να θεωρείται από εσάς το αντίθετο της οργάνωσης. ‘Όμως, στη πραγματικότητα η «αναρχία» σημαίνει απουσία κυβέρνησης, απουσία εξουσίας.

Μπορεί να υπάρξει κοινωνική οργάνωση δίχως εξουσία, δίχως κυβέρνηση; Οι αναρχικοί ισχυρίζονται πως μπορεί να υπάρξει και ισχυρίζονται επίσης ότι είναι επιθυμητό να υπάρξει. Ισχυρίζονται, ότι στη βάση των κοινωνικών μας προβλημάτων είναι η αρχή της κυβέρνησης. Είναι, άλλωστε, οι κυβερνήσεις που ετοιμάζονται για πόλεμο και εξαπολύουν τον πόλεμο, ακόμα και αν είστε υποχρεωμένοι να πολεμήσετε σε αυτόν και να τον πληρώσετε. Οι βόμβες για τις οποίες ανησυχείτε δεν είναι αυτές με τις οποίες οι καρτουνίστες σχεδιάζουν τους αναρχικούς, αλλά οι βόμβες που οι κυβερνήσεις τελειοποίησαν με δικά σας έξοδα. Είναι, τελικά, οι κυβερνήσεις που φτιάχνουν και επιβάλουν τους νόμους που δίνουν τη δυνατότητα στους «έχοντες» να έχουν τον έλεγχο των κοινωνικών πόρων παρά να τους μοιράζονται με τους «μη έχοντες». Είναι, τελικά, η αρχή της εξουσίας που διασφαλίζει ότι οι άνθρωποι θα δουλέψουν για κάποιον άλλο για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, όχι γιατί το απολαμβάνουν η έχουν τον έλεγχο επάνω στη δουλειά τους, αλλά γιατί το βλέπουν ως το μόνο μέσο βιοπορισμού.

Είπα ότι είναι οι κυβερνήσεις που κάνουν πολέμους και ετοιμάζουν πολέμους, αλλά προφανώς δεν είναι από μόνες τους. Η δύναμη μιας κυβέρνησης, ακόμα και της ποιο απόλυτης δικτατορίας, εξαρτάται από τη σιωπηρή συγκατάθεση των κυβερνωμένων.

Γιατί οι άνθρωποι συναινούν στο να κυβερνώνται; Δεν είναι μόνο ο φόβος: τι μπορεί να έχουν να φοβηθούν εκατομμύρια ανθρώπων από μια μικρή ομάδα πολιτικών; Είναι γιατί ενστερνίζονται τις ίδιες αξίες με τους κυβερνήτες τους. Κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι πιστεύουν στις αρχές της εξουσίας, της ιεραρχίας, της δύναμης. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της πολιτικής αρχής. Οι αναρχικοί, η οποίοι πάντα έκαναν τον διαχωρισμό μεταξύ τους κράτους και της κοινωνίας, εμμένουν στην κοινωνική αρχή, η οποία μπορεί να ιδωθεί όποτε οι άνθρωποι ενώνονται σε σχέσεις βασισμένες στην κοινή ανάγκη η το κοινό συμφέρον. «Το Κράτος» είπε ο Γερμανός αναρχικός Γκούσταβ Λαντάουερ, «δεν είναι κάτι που μπορεί να καταστραφεί από μια επανάσταση, αλλά είναι μια συνθήκη, μια συγκεκριμένη σχέση μεταξύ των ανθρώπινων όντων, ένας τρόπος ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το καταστρέφουμε με το να συνάπτουμε άλλες σχέσεις, με το να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά.»

Ο καθένας μπορεί να δει ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο είδη οργάνωσης. Υπάρχει το είδος που σας επιβάλουν, το είδος που προέρχεται από τα επάνω και υπάρχει το είδος το οποίο πηγάζει από τα κάτω, στο οποίο κανένας δεν μπορεί να σας επιβάλει να κάνετε οτιδήποτε και στο οποίο είστε ελεύθεροι να συμμετέχετε η να φύγετε από μόνοι σας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι αναρχικοί είναι άνθρωποι που θέλουν να μεταμορφώσουν όλα τα είδη της ανθρώπινης οργάνωσης στο είδος της καθαρά εθελοντικής ένωσης όπου οι άνθρωποι μπορούν να τη διακόψουν και να ξεκινήσουν μια δικιά τους αν δεν τους αρέσει. Εγώ, κάποτε, κάνοντας μια επισκόπηση αυτού του επιπόλαιου αλλά χρήσιμου μικρού βιβλίου με τίτλο «Ο νόμος του Πάρκινσον»(*), προσπάθησα να διατυπώσω τέσσερις αρχές μιας αναρχικής θεωρίας της οργάνωσης:

ότι θα πρέπει να είναι:

(1) Εθελοντική

(2) Λειτουργική

(3) Προσωρινή

(4) Μικρού μεγέθους.

Θα πρέπει να είναι εθελοντική για προφανείς λόγους. Δεν υπάρχει κανένα νόημα στη συνηγορία μας στην ατομική ελευθερία και υπευθυνότητα αν είναι να συνηγορούμε για θεσμούς στους οποίους η συμμετοχή είναι υποχρεωτική.

Θα πρέπει να είναι λειτουργική και προσωρινή ακριβώς γιατί η μονιμότητα είναι ένας από τους παράγοντες που σκληραίνουν τις αρτηρίες ενός οργανισμού, κάνοντας τον να ενδιαφέρεται για την επιβίωση του ιδίου, υπηρετώντας τα συμφέροντα των γραφειοκρατών παρά τη λειτουργία του.

Θα πρέπει να είναι μικρού μεγέθους ακριβώς γιατί σε μικρά γκρουπ «πρόσωπο με πρόσωπο», οι γραφειοκρατικές και οι ιεραρχικές τάσεις που είναι έμφυτες σε οργανισμούς θα έχουν τη μικρότερη πιθανότητα να αναπτυχθούν. Είναι όμως από το τελευταίο σημείο από το οποίο οι δυσκολίες πηγάζουν. Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ένα μικρό γκρουπ μπορεί να λειτουργήσει αναρχικά, είμαστε ακόμα αντιμέτωποι με το πρόβλημα όλων εκείνων των κοινωνικών λειτουργιών για τις οποίες είναι απαραίτητη η οργάνωση αλλά σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. «Καλά», μπορεί να απαντήσουμε, όπως κάποιοι αναρχικοί έχουν κάνει, «αν μεγάλοι οργανισμοί είναι απαραίτητοι, μη μας υπολογίζετε. Θα τα καταφέρουμε και χωρίς αυτούς». Μπορούμε να το πούμε αυτό φυσικά, αλλά αν προπαγανδίζουμε τον αναρχισμό ως μια κοινωνική φιλοσοφία πρέπει να συνυπολογίζουμε και όχι να αποφεύγουμε τα κοινωνικά γεγονότα. Είναι καλύτερα για εμάς να πούμε «αφήστε μας να βρούμε τρόπους με τους οποίους μεγάλης κλίμακας λειτουργίες μπορούν να διασπαστούν σε λειτουργίες ικανές να οργανωθούν από μικρά λειτουργικά γκρουπ και τότε συνδέστε όλα αυτά τα γκρουπ με ομοσπονδιακό τρόπο.» Οι κλασικοί αναρχικοί στοχαστές, οραματιζόμενοι τη μελλοντική οργάνωση της κοινωνίας, σκέπτονταν με όρους δύο ειδών κοινωνικών θεσμών: Σαν μια γεωγραφική μονάδα, τη κομμούνα, μια Γαλλική λέξη που μπορείτε να τη θεωρήσετε ως ισοδύναμη της λέξης «κοινότητα» η της Ρωσικής λέξης «σοβιέτ» στη αυθεντική σημασία της, αλλά που έχει επίσης και τη χροιά των αρχαίων οργανωμένων χωριών για τη καλλιέργεια γης από κοινού. Και το συνδικάτο, μια άλλη Γαλλική λέξη από την ορολογία των σωματίων εμπορίου, η το συμβούλιο των εργατών σαν μονάδα βιομηχανικής οργάνωσης. Και τα δύο έχουν οραματισθεί σαν μικρές μονάδες που θα μπορούσαν να ομοσπονδοποιηθούν μεταξύ τους για τις μεγαλύτερες υποθέσεις της ζωής, διατηρώντας την αυτονομία τους, η μια ομοσπονδοποιούμενη γεωγραφικά και η άλλη βιομηχανικά.

Το πλησιέστερο πράγμα στην καθημερινή πολιτική εμπειρία, στην ομόσπονδη αρχή που προτάθηκε από τον Προυντόν και τον Κροπότκιν θα ήταν το Ελβετικό, παρά το Αμερικάνικο, πολιτικό σύστημα. Και χωρίς να θέλω να υμνήσω το Ελβετικό πολιτικό σύστημα, μπορούμε να δούμε ότι τα είκοσι δύο ανεξάρτητα καντόνια της Ελβετίας είναι μια επιτυχημένη ομοσπονδία. Είναι μια ομοσπονδία όμοιων μονάδων, μικρών πυρήνων, και τα σύνορα των καντονιών διασχίζουν ενδιάμεσα τα γλωσσολογικά και εθνικά όρια έτσι ώστε, σε αντίθεση με πολλές ανεπιτυχείς ομοσπονδίες, η συνομοσπονδία δεν κυριαρχείται από μια η κάποιες πολιτικές μονάδες. Γιατί το πρόβλημα της ομοσπονδίας, όπως το θέτει ο Λέοπολντ Κόρ στο «Η κατάρρευση των Κρατών», είναι πρόβλημα διαχωρισμού και όχι ενότητας.

Ο Herbert Luethy γράφει για το πολιτικό σύστημα της χώρας του:

«Κάθε Κυριακή, οι κάτοικοι πολυάριθμων κοινοτήτων, προσέρχονται στις κάλπες για εκλέξουν δημόσιους λειτουργούς, να επικυρώσουν κονδύλια, η να αποφασίσουν αν θα χτιστεί ένα σχολείο η ένας δρόμος. Αφού κανονίσουν τις δουλειές της κομμούνας, ασχολούνται με τις εκλογές στα καντόνια και ψηφίζουν για θέματα των καντονιών. Στο τέλος..παίρνονται οι αποφάσεις που αφορούν την ομοσπονδία. Σε κάποια από τα καντόνια, οι κυρίαρχοι άνθρωποι ακόμα συναντιούνται σε στυλ Ρουσώ, για να συζητήσουν θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Αυτή η μορφή συγκέντρωσης μπορεί να ειδωθεί σαν μια σεβαστή παράδοση με μια κάποια τουριστική αξία. Αν είναι έτσι αξίζει να δει κανείς τα αποτελέσματα της τοπικής δημοκρατίας. Το πιο απλό παράδειγμα είναι το Ελβετικό σιδηροδρομικό δίκτυο, το οποίο είναι το πιο πυκνό στο κόσμο. Με μεγάλο κόστος και προβλήματα, έχει φτιαχτεί για εξυπηρετεί τις ανάγκες των πλέον μικρών κοινοτήτων και των πιο απομακρυσμένων κοιλάδων, όχι σαν μια πρόταση κέρδους αλλά γιατί έτσι ήθελε ο λαός. Είναι το αποτέλεσμα μανιασμένων πολιτικών αγώνων. Το 19^ο αιώνα, το «δημοκρατικό σιδηροδρομικό κίνημα» έφερε τις μικρές Ελβετικές κοινότητες σε σύγκρουση με τις μεγάλες πόλεις οι οποίες είχαν συγκεντρωτικά σχέδια…

Και αν συγκρίνουμε το Ελβετικό δίκτυο με το Γαλλικό το οποίο, με αξιέπαινη γεωμετρική κανονικότητα, είναι εξ ολοκλήρου επικεντρωμένο στο Παρίσι ώστε η ευημερία ή η παρακμή μια περιοχής, η ζωή ή ο θάνατος ολόκληρων περιοχών να έχει εξαρτηθεί από τη ποιότητα της σύνδεσης με τη πρωτεύουσα, βλέπουμε τη διαφορά μεταξύ του συγκεντρωτικού κράτους και της ομόσπονδης συμμαχίας. Ο σιδηροδρομικός χάρτης είναι ο ευκολότερος να διαβάσει κανείς με μια ματιά, αλλά ας υπερθέσουμε επάνω του μια άλλη οικονομικά δραστηριότητα καθώς και τη μετακίνηση πληθυσμών.. Η διανομή της βιομηχανικής δραστηριότητας σε όλη την Ελβετία, ακόμα και στις απομακρυσμένες περιοχές μαρτυρεί για την δύναμη και τη σταθερότητα της κοινωνικής δομής της χώρας και απέτρεψε όλες τις φρικτές συγκεντρώσεις της βιομηχανίας, με τα γκέτο και το ξεριζωμένο προλεταριάτο.»

Τα παραθέτω όλα αυτά, όπως είπα, όχι για να υμνήσω την Ελβετική δημοκρατία, αλλά για να υποδείξω ότι η ομοσπονδιακή αρχή η οποία βρίσκεται στη καρδία της αναρχικής κοινωνικής θεωρίας, είναι άξια περισσότερης προσοχής από ότι της έχει δοθεί στα συγγράμματα της πολικής επιστήμης. Ακόμα και στο πλαίσιο των συνήθων πολιτικών θεσμών η υιοθέτηση της έχει εκτεταμένα αποτελέσματα. Μια άλλη αναρχική θεωρία οργάνωσης είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε «αυθόρμητη τάξη»: Δεδομένης μιας κοινής ανάγκης, μιας συλλογικότητα ανθρώπων, μέσω της δοκιμής και του λάθους, με αυτοσχεδιασμό και πειραματισμό, θα εξελίξει τη τάξη από το χάος. Μια τάξη πιο συνεχή και πιο στενά συνδεδεμένη στις ανάγκες τους από οποιοδήποτε άλλο είδος εξωτερικά επιβεβλημένης τάξης. Ο Κροπότκιν παρήγαγε αυτή τη θεωρία από τις παρατηρήσεις του πάνω στην ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας και της κοινωνικής βιολογίας που οδήγησαν στο βιβλίο του «Αλληλοβοήθεια» και έχει παρατηρηθεί στις ποιο επαναστατικές καταστάσεις, σε όλους τους ad hoc οργανισμούς που ξεφυτρώνουν μετά από φυσικές καταστροφές, η σε οποιαδήποτε δραστηριότητα όταν δεν υπάρχουν οργανωτικές φόρμες η ιεραρχική εξουσία. Το όνομα που έχει δοθεί σε αυτή την έννοια είναι «Κοινωνικός Έλεγχος» στο ομότιτλο βιβλίο του Έντουαρντ Άλσγουωρθ Ρος, ο οποίος παρέθεσε στιγμές από «συνοριακές» κοινωνίες όπου, μέσω ανοργάνωτων η άτυπων μέτρων, η τάξη διατηρείται χωρίς να ωφελείται η θεσμοποιημένη εξουσία. «Η συμπάθεια, η κοινωνικότητα, η αίσθηση δικαιοσύνης και η δυσαρέσκεια, είναι αρμόδιες, κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, να επεξεργαστούν για τον εαυτό τους μια αληθινή, φυσική τάξη, δηλαδή μια τάξη δίχως σχεδιασμό η τέχνη.»

Περισσότερα εδώ. 

Au revoir

Γη κι Ελευθερία

Βαρκελώνη,  18 Ιούλη 1936 : Η CNT καλεί σε γενική απεργία. 

Τρεις μέρες μετά, οι σιδηροδρομικοί της Καταλωνίας αποφασίζουν να κολλεκτιβοποιήσουν τα τρένα και να τα κάνουν αναρχότρενα. 

Πολύ σύντομα θα πάρουν τον ίδιο δρόμο τα τραμ, τα λεωφορεία και τα πλοία. 

Οι μεταλλουργοί μπαίνουν κι αυτοί δυναμικά στο χορό,  φτιάχνοντας θωρακισμένα οχήματα και χειροβομβίδες,  δωράκια για τους συντρόφους τους στο μέτωπο.

Μέχρι τον Αύγουστο σχεδόν όλες οι βιομηχανίες είναι στα χέρια των εργατών στην  Καταλωνία,  που κρατά σχεδόν τα δυο τρίτα της βιομηχανίας της χώρας. 

Απ' τη Βαρκελώνη ξεκινάνε τα τρένα για το μέτωπο της Αραγκόν, ενώ ο Robert Capa τραβάει φωτογραφίες :

Προς τη Βαρκελώνη κατευθύνεται ο David Carr (ή Ian Hart στο πραγματικό του) που τα βροντάει όλα στην Αγγλία για να καταταγεί στις Διεθνείς Ταξιαρχίες. 

Και η πρώτη του επαφή με  Ισπανούς συντρόφους είναι στο τρένο:

Το αποσπασματάκι παραπάνω είναι απ' την ταινία του Κεν Λόουτς " Γη κι Ελευθερία" που παίχτηκε πρώτη φορά το 1995 και μαζί με τον Ian Hart πρωταγωνιστούν η Rosana Pastor και ο Frederic Pierrot. 

Give me a reason....

Give me a sign...

Ay Carmela

Σήμερα  δεν θα περάσει τρένο για να μη χαλάσει το χουζούρι της σαύρας που  'χει αράξει στη ράγα και λιάζεται. 

[...]

Επειδή όμως,  πριν λίγο γύρισα από μια συναυλία και τώρα με τρώνε τα χέρια μου να γράψω, θ' αφήσω τα τρένα και τη σαύρα να ξεκουράζονται και θα βάλω τους Bandista να παίξουν δυο υπεραγαπημένα μου τραγούδια. 

Οι Bandista είναι μια κολεκτίβα από Τούρκους μουσικούς που φτιάχτηκε πριν πέντε χρόνια στην Ισταμπούλ. Εκτός από συναυλίες, γουστάρουν  να παίζουν και σε διαδηλώσεις, και γενικώς σε χώρους που μαζεύεται κόσμος αγριεμένος.

Παίζουν ένα μείγμα μουσικής που ξεκινάει από ska, φεύγει λίγο σε reggae, ξαναγυρνά στο ska , ξαναφεύγει σε dub ...και γενικώς πάει κι έρχεται μέχρι που στο τέλος ζαλίζεσαι με τις ανόητες ερωτήσεις του τύπου ΜαΤιΜουσικήΠαίζουν και αποφασίζεις να κάτσεις και να φχαριστηθείς αυτό που ακούς. 

Αλλά πάλι δεν κάθεσαι γιατί με δαύτους που έμπλεξες, θα σκιστείς στο χορό.

Την Ay Carmela τη γουστάρω όσο και τα τρένα,  τις σαύρες, το κίτρινο, τα μαρόν γλασέ και άλλα που δε θυμάμαι τώρα.  

Αλλά θαρρώ πως θα ήταν μεγάλη μου μαλακία ν' αφήσω στην απόξω τη  Χάιντι Μπαρικάδα ( Στα Οδοφράγματα,  αδερφές μου )

...και οι Bandista στο myspace

Να πάρουμε τις κλινάμαξες μας πίσω !

Για τις κλινάμαξες και την τύχη τους στα μέρη μας, τα 'χουμε ξαναμαναπεί. 

Από τότε βέβαια συνέβησαν κι άλλα πολλά όπως π.χ. να κοπούν  τα δρομολόγια προς όλες τις βαλκανικές γειτόνισσες ,  το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη - Φλώρινα, να μειωθούν άλλα προς Θράκη και να φτιαχτεί το ΣνόουΤρέηνΜαςΜάρανε που "μας ταξιδεύει όχι μόνο στο μαγευτικό Καϊμακτσαλάν, αλλά και στη νέα εποχή των θεματικών και σύγχρονων σιδηροδρομικών μεταφορών". 

Επειδή όμως αυτές οι θεματικές και σύγχρονες πίπες, μπορεί να έχουν την πλάκα τους αλλά βρωμοκοπάνε παντεσπανίλα, θαρρώ πως,  κάπως,  πρέπει να κουνήσουμε τον κώλο μας και να πάρουμε πίσω, αυτά που μας βουτήξανε. 

Για αρχή, μπορούμε να ξεκινήσουμε απ' εδώ. Πρόκειται για ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών για την επαναλειτουργία της νυχτερινής κλινάμαξας. Αλλά,  μιας κι η αρχή είναι μόνο η αρχή και το πράμα πάει απ' το χειρότερο στο χειροτεροτερότερο, μια συλλογή υπογραφών δεν αρκεί αν θέμε να ξαναταξιδέψουμε με τη μαγευτική κλινάμαξα.

Καλοκαιράκι από σήμερα (λέμε τώρα)

Τα τρένα του καλοκαιριού είναι κίτρινα. 

Με καμιά παναγία δεν είναι γκρίζα όπως θέλει να μας τα παρουσιάζει το σκατόβροχο που μας θυμάται κάθε μεσημέρι. Σαν το δελτίο των 8 κι αυτό,  προσπαθεί να κρατήσει τ' ακράτητα του χειμώνα (φυσικού τε και κοινωνικού ) που πέρασε ανεπιστρεπτί:

 Τα τρένα του καλοκαιριού είναι κίτρινα, στο 'πα και στο ξαναλέω , ετοιμάσου στο γιαλό να κατεβείς:

Ή κίτρινα με λίγο μπλε:

Αν υπάρχει μια στο εκατομμύριο να μην είναι κίτρινα, κίτρινο είναι ό,τι υπάρχει γύρω τους:

Και όταν πέφτει ο ήλιος πορτοκαλίζουν, χρυσίζουν ή και καφετίζουν:

 Καλό μας καλοκαιράκι (κίτρινο πάν' απ' όλα)