"Οι εφιάλτες μου δεν είχαν όνομα"

Ο Ορέστης Παναγιώτου γεννήθηκε στη Μυτηλίνη τη δεκαετία του '60 και απ' το 90 περίπου φωτορεπορτάρει σε διάφορες εφημερίδες και πρακτορεία ειδήσεων. Τούτες τις μέρες λοιπόν, που ο άνεμος μας κυνηγάει ,  πήρε τους δρόμους της Αθήνας και φωτογράφιζε περαστικούς με φόντο τα γκράφιτι που φτιάχτηκαν την τελευταία διετία στους τοίχους. 

 Μασκοφόροι διαδηλωτές, μπάτσοι γουρούνια, μισογκρεμισμένες πόλεις, παιδιά με εφιάλτες, κι ένα τρένο που ' ρχεται κατά πάνω μας,  είναι λίγα απ' τα θέματα των γκραφιτάδων. Ο Ορέστης λοιπόν που λέγαμε, φωτογραφίζοντας ανθρώπους και γκράφιτι κατάφερε να εντάξει το ένα στ' άλλο και βουαλά τ' αποτελέσματα:

Για περισσότερες φωτογραφίες του, πατήστε εδώ 
κι εκεί.  

Μπαχρούλα,  φορ γιού η αναρτησούλα ;-)

Storyteller & Toyland

Σαλαμάνδρα και τρένο τουντέη ... 

όχι γιατί έχουμε γενέθλια ή κάτι τέτοιο, 

αλλά ...

γιατί έτσι! 

Storyteller

 

 

Toyland

Η κυρία Nicoletta Ceccoli ζει στο Σαν Μαρίνο όπου και εικονογραφεί τα παιδικά βιβλία της. Οι εικόνες που φτιάχνει, οι πιο πολλές εκκεντρικά αθώες, μοιάζει να έρχονται από ένα κόσμο μαγικό , από μια εποχή παλ και τα πλάσματα που πρωταγωνιστούν ίσως να τα 'χουμε συναντήσει σε κάποιο όνειρο, ίσως πάλι όχι.  

Είτε έτσι, είτε αλλιώς ρίξτε μια ματιά στο σάιτ της εδώ. 

Για την Πασχαλίτσα η ανάρτηση σήμερις , και για τους μεσημεροαπογευματινούς καφέδες που μας ξελαμπικάρουν και μας φτιάχνουν τις διαθέσεις. 

Ένα βράδυ, ένα τρένο

Ο Μathias είναι καθηγητής γλωσσολογίας κάπου στη Φλάνδρα. Μια νύχτα, παίρνει το τρένο για μια άλλη πόλη που θα δώσει μια διάλεξη. Η πρώτη έκπληξη είναι πως η αγαπημένη του η Anne, τον ακολουθεί. Η δεύτερη, είναι πως κάποια στιγμή που το τρένο σταματάει, βγαίνει έξω για να βρει την αγαπημένη του. Όμως, το τρένο φεύγει κι αυτός μαζί μ' άλλους δυο συνεπιβάτες ξεμένουν σε ένα άγνωστο τόπο που με χίλια ζόρια βρίσκουν ένα χωριό. Αλλά κι εκεί τους περιμένει άλλη μια έκπληξη. Δεν καταλαβαίνει κανείς τη γλώσσα του άλλου....

Παράξενη ταινία θα έλεγα, σουρεαλιστικό το κλίμα και απίθανες ερμηνείες απ' τον Yves Montand και την Anouk Aimée. 

Στους σινεμάδες βρήκε το 1968,   σκηνοθεσία είναι του André Delvaux, που θεωρείται σύμβολο του σύγχρονου βέλγικου κινηματογράφου και το σενάριο έρχεται απ' το μυθιστόρημα De trein der traagheid του Φλαμανδού συγγραφέα Johan Daisne. Η μουσική είναι του επίσης βέλγου Frédéric Devreese και το υπέροχο τραγουδάκι των τίτλων, το ερμηνεύει η γαλλίς Nicole Croisille.
 

Σαββατόβραδο είναι, βρόχα και κρύο έχει 'κει έξω...ε! μια ταινιούλα είναι ό,τι πρέπει: 

Σύννεφα

Καπνιστής, ηθοποιός, τραγουδιστής, αριστερός και ομορφούλης στα νιάτα τε και τα γεράματα,  ο Yves Montand γεννήθηκε Ιταλός αλλά στην πορεία έγινε Γάλλος.

Ο Ivo Livi γεννήθηκε το 1921 στην Τοσκάνη, ένα χρόνο πριν τους φορεθεί ο Μουσολίνι κι η φασιστοπαρέα του. Η οικογένεια του, κομμουνιστές ως το μεδούλι, αποφασίζουν να μεταναστεύσουν στα 1923 στη Γαλλία , σε μια (βρέχει στη)  φτωχογειτονιά της Μασσαλίας. Το 1941 βρέθηκε στο Παρίσι, κι εκεί γυρνάει τούμπα η ζωή του. 

Το 1944 παίζει στην πρώτη του ταινία  Étoile sans lumière  μαζί με την κυρία Edith Σπουργιτάκι ενώ οι πρώτοι δίσκοι του, κυκλοφορούν ένα χρόνο αργότερα. 

Το τραγουδάκι σήμερα, μετά από τόσες μέρες μουγκαμάρας, το λένε Nuages, τα λόγια έχει γράψει ο Jacques Larue και τη μουζίκ ο Jean ( Django) Reinhardt που στη φάτσα φέρνει λίγο στο δικό μας το Χιώτη, αλλά στη μουσική... καμιά σχέση. 

Είναι από το άλμπουμ Dansez Avec Yves Montand, που κυκλοφόρησε το 1959 αλλά δεν νομίζω πως χορεύεται,  το συγκεκριμένο τραγουδάκι: 

 

Ο θείος Stanley στο Σικάγο (1949)

Αυτοφωτογραφία για το περιοδικό Look

Ο θείος Stanley Kubrick γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '20 και πολύ πριν αρχίσει να φαντάζεται διαστημικές Οδύσσειες και να κουρδίζει πορτοκάλια, πασπάτευε τη φωτογραφική του μηχανούλα. 

Δεκατριών χρονών πιτσιρίς απόχτησε την πρώτη του κάμερα, μια  Graflex,  και λίγο μετά τα είκοσι ήταν ήδη αστεράκι φωτορεπόρτερ. 

Το καλοκαιράκι λοιπόν του 1949 το περιοδικό Look τον έστειλε στο Σικάγο να τραβήξει φωτογραφίες για μια ιστορία με τίτλο " Σικάγο, η πόλη των αντιθέσεων" . 

Απ' αυτές,  διάλεξα όσες έχουν τρένα (φυσικά) και πράουντλι πρεζέντ δεμ:

Το τρενάκι του Ζακ (του Πρεβέρ)

Γεννήθηκε ακριβώς το 1900 κι από μικρός-μικρός την έβρισκε να γράφει ποιήματα. Στα είκοσι του συνάντησε τυχαία το σουρεαλισμό και τον έκανε κολλητό γιατί ταίριαζε με το αντισυμβατικό του χαρακτήρος του. 

Γενικά, το άτομο είχε ένα θέμα με το μιλιταρισμό, τις αρχές, τα πολλά-πολλά ηθικιστικά και βεβαίως βεβαίως με το παπαδαριό. Οπότε, άνετα θαρρώ, μπορεί να φανταστεί κανείς που περίπου ήτανε πολιτικά. 

Ο μεσιέ Jacques Prévert είναι απ' τους σημαντικότερους γάλλους ποιητές του προηγούμενου αιώνα, εξέδωσε καμια δεκαριά και κάτι  ποιητικές συλλογές, έγραψε σενάρια και διαλόγους για τον κινηματογράφο και πολλά απ' τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν απ' τον άλλο μεσιέ Joseph Kosma.

Το En sotrant de l' école (Βγαίνοντας απ' το σχολείο) είναι απ' τη συλλογή Histoires που εκδόθηκε το 1946 και το βρήκα μεταφρασμένο στο βιβλίο της Νεοελληνικής λογοτεχνίας της Β' Γυμνασίου που διδασκότανε πριν δυό χρόνια. Δεν ξέρω αν υπάρχει στο φετινό... αλλά αν υπάρχει μην το λέμε και πολύ-πολύ γιατί θ' αποξυνίσει η Αννούλα και του χρόνου θα το πετσοκόψει. 

Βγαίνοντας από το σχολειό μας

Βγαίνοντας από το σχολειό μας

Συναντήσαμε
Ένα μεγάλο σιδηρόδρομο
Γύρω τριγύρω από τη γη μας
Σ΄ένα χρυσό βαγόνι

Και γύρω από τη γη μας
Συναντήσαμε
Τη θάλασσα να κάνει τον περίπατό της
Μαζί με τα κοχύλια της
Με τ΄αρωματισμένα της νησιά
Με τα ωραία της ναυάγια
Και με τους καπνιστούς της σολομούς

Και συναντήσαμε
Πάνω απ΄τη θάλασσα
Τ΄αστέρια που μαζί με το φεγγάρι
Με ιστιοφόρο ταξιδεύανε
Για Ιαπωνία
Κι ακόμα συναντήσαμε τους τρεις σωματοφύλακες
Που με τα χέρια γύριζαν
Τη μανιβέλα ενός μικρού υποβρύχιου
Κι εκείνο βυθιζότανε
Ψάχνοντας αχινούς

Κι όταν γυρίσαμε στη γη μας
Συναντήσαμε
Πάνω σ΄εκείνη τη γραμμή του σιδηροδρόμου
Ένα σπίτι
Που γύρω από τη γη όλο γύριζε
Και γύρω από τη θάλασσα
Και προσπαθούσε να ξεφύγει απ΄το χειμώνα
Που το κυνηγούσε

Αλλά εμείς πάνω στο σιδηρόδρομο
Αρχίσαμε να τρέχουμε να τρέχουμε
Πίσω από το χειμώνα
Ώσπου στο τέλος τον πατήσαμε
Κι έτσι το σπίτι πια σταμάτησε να τρέχει

Κι η άνοιξη που ήταν σταθμάρχης
Βγήκε και μας χαιρέτησε
Μας ευχαρίστησε

Και τότε τα λουλούδια όλης της γης
Βαλθήκανε να σπρώχνουν
Από παντού το σιδηρόδρομο
Κι εκείνος πια δεν ήθελε να προχωρήσει
Από φόβο μήπως τα πατήσει

Κι έτσι κι εμείς
Γυρίσαμε πια πίσω με τα πόδια
Γύρω τριγύρω από τη γη
Γύρω τριγύρω από τη θάλασσα
Και γύρω από τον ήλιο
Το φεγγάρι και τ΄αστέρια
Με τα πόδια
Και με τα πόδια και με τ΄άλογα και μ΄αυτοκίνητα
Και τέλος με ιστιοφόρα.

 Όπως προείπα, σε πολλά απ' τα ποιήματά του έβαλε μουζίκ ο Kosma και τα 'κανε τραγούδια. Έτσι έκανε και σε τούτο και το 'δωσε μετά στον Yves Montand να το ερμηνεύσει: 

 

Κατά τ' άλλα... 

Καλή μας Σουρεαλιστική Χρονιά...