Τραίνο στη στέππα του Καζακστάν

Παράξενος κόσμος κατάλευκος, παγωμένος και σιωπηλός. 

Ζωή γαλήνια κι ασάλευτη. 

Ένας χειμώνας υπέρβαρος που επιβάλλει ακατάσχετη ακινησία.

Μια φλέβα που ξεχωρίζει κάτω απ' τον πάγο. 

Ξυράφι ο σιδηρόδρομος, σε λίγο θα την κόψει:

A train on the Kazakh steppe. View from plane window

 

[...] Άλλοι, όπως ο Ραμπέρ, που ο γιατρός τον είχε αποχαιρετίσει το πρωί λέγοντας του  " Κουράγιο, τώρα θα πρέπει να φανείτε δυνατός" είχαν ξαναβρεί χωρίς να διστάσουν το πρόσωπο που νόμιζαν πως είχαν χάσει. Για ένα διάστημα, τουλάχιστον, θα ήταν ευτυχισμένοι. 

Ήξεραν τώρα ότι, αν υπάρχει κάτι που μπορείς πάντα να το λαχταράς και καμιά φορά να το αποκτάς κιόλας , αυτό είναι η ανθρώπινη τρυφερότητα. [...] (Αλμπέρ Καμύ -  Η Πανούκλα)