Francesca Woodman

H Francesca Woodman, φωτογράφος απ' την Αμερική ήτανε κάτι σαν πεφταστέρι στην ιστορία της φωτογραφίας. Κυρίως τράβαγε αυτοπροσωπογραφίες με εξαιρετική δύναμη προσπαθώντας να αποτυπώσει συναισθήματα , ίσως και να απαντήσει σε κάποια αινίγματα. 

Ξεκίνησε να φωτογραφίζει στα 13 και ως τα 22 της τράβηξε γύρω στις 800 φωτογραφίες. 

Μετά, αυτοκτόνησε. 

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Που ανάβει, σιγοκαίγεται και σβήνει

Που μένει στο αίμα η νικοτίνη -προσωρινά

Που μένει στους πνεύμονες η πίσσα - μόνιμα.

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Που πάλι ακριβαίνει,

Που προκαλεί καρκίνο, ουλίτιδα, 

ρυτίδες, προβλήματα στη στύση.

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Που απαγορεύεται σε δημόσιους χώρους,

Που όμως παίζει στη ζούλα ανάμεσα στα βαγόνια,

Στις τουαλέτες, στα μπαλκόνια.

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο
Που στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκε,

Που είμαι λαϊκό κι εσύ γουστάρεις άσσο,

Που δεν έκανες τίποτα να χάσω το τρένο.

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Που όλο λέω να το κόψω

Κι όλο με πάθος 

Πιο πολύ ξανακαπνίζω

Take This Waltz

Μικρό βιεννέζικο βαλς 

 Στη Βιέννη είναι δέκα κορίτσια, 

ένας ώμος όπου κλαίει με λυγμούς ο θάνατος 
κι ένα δάσος με ταριχευμένα περιστέρια. 
Υπάρχει ένα κομμάτι από το αύριο 
μες το μουσείο της πάχνης. 
Υπάρχει μια αίθουσα με χίλια παράθυρα.

Αι, άι, άι, άι! 
Δέξου αυτό το βαλς με το στόμα κλεισμένο.

Αυτό το βαλς, το βαλς, το βαλς, 
του ναι, του κονιάκ και του θανάτου 
που στη θάλασσα βουτάει την ουρά του.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, 
με την πολυθρόνα και το νεκρό βιβλίο, 
στο μελαγχολικό το διάδρομο, 
στη σκοτεινή σοφίτα του κρίνου, 
στο κρεβάτι μας της σελήνης 
και στο χορό που ονειρεύεται η χελώνα.

Αι, άι, άι, άι! 
Δέξου αυτό το βαλς το κοψομεσιασμένο.

Στη Βιέννη είναι τέσσερις καθρέφτες 
όπου παίζουνε το στόμα σου κι οι ήχοι. 
Υπάρχει ένας θάνατος για πιάνο 
που βάφει γαλανά τ' αγόρια. 
Υπάρχουνε ζητιάνοι πάνω στις σκεπές. 
Υπάρχουνε κορδέλες δροσερές του θρήνου.

Αι, άι, άι, άι! 
Δέξου αυτό το βαλς που ξεψυχάει στα χέρια μου.

Γιατί σε θέλω, αγάπη μου, σε θέλω, 
στη σοφίτα όπου παίζουν τα παιδιά, 
κι ονειρεύομαι φώτα παλιά της Ουγγαρίας 
μες στους θορύβους απ' το χλιαρό απόγευμα, 
κοιτώντας πρόβατα και κρίνα από χιόνι 
στη σκοτεινή σιωπή απ' το μέτωπό σου.

Αι, άι, άι, άι! 
Δέξου αυτό το βαλς του "Σε θέλω πάντα".

Στη Βιέννη θα χορέψω μαζί σου 
με μια μεταμφίεση που θα 'χει 
κεφάλι από ποτάμι. 
Κοίτα τι όχθες από υακίνθους έχω! 
Το στόμα μου θ' αφήσω ανάμεσα στα πόδια σου, 
την ψυχή μου σε φωτογραφίες και κρίνους, 
και στα σκοτεινά κύματα των βημάτων σου 
θέλω, αγάπη μου, αγάπη μου, ν' αφήσω, 
βιολί και τάφο, τις κορδέλες του βαλς.

FEDERICO GARCÍA LORCA, 

Pequeno vals vienes

Μετάφραση Βασίλης Λαλιώτης.

Οι μπρούτζινοι εραστές είναι φτιαγμένοι απ' τα χεράκια της Camille Claudel. Της πήρε 8 χρόνια να το φτιάξει και το 1905 κατάφερε να το εκθέσει. Λένε, πως διάφοροι σοκαριστήκανε επειδή οι εραστές,  οι Valseurs όπως τους είπε η ίδια, χορεύανε γυμνοί. 

Ο Leonard Cohen που γουστάρει τρελά Federico Garcia Lorcα, έκανε μια ελεύθερη μετάφραση του Pequeno vals vienes στ' αγγλικά. 

Camille, Federico, Leonard τα βαλσάκια σας μόλις επιβιβάστηκαν σ' ένα τρένο που ο ταξιδιώτης δεν ξέρει τον προορισμό αλλά ψάχνεται για ενδιαφέροντες συνεπιβάτες. 

At ubi materia, ibi geometria

                                                                                                 Φωτογραφίες: René Groebli

Θα περιμένουμε

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει

Το τραίνο μας με το πολύτιμο φορτίο

Το τραίνο μιας άλλης ώρας

Μιας άλλης χώρας που σύνορα δεν έχει.

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει

Το τραίνο που δεν μπορεί μια και ξεκίνησε να σταματήσει

Τώρα σε σήραγγα μπορεί να βρίσκεται

Μπορεί να βρίσκεται σε δύσκολο βουνό

Ίσως σε κάμπο με πλημμύρα

Σε τόπο που νά’ ναι μεσημέρι

Ή σ’ άλλον που νά’ ναι βράδυ

Μα θα περάσει.

Κι εμείς θα περιμένουμε

Γιατί δεν είναι δυνατό να δεσμευθεί

Δεν είναι δυνατόν να σπάσει

Να κουραστεί σε στέππες και σε πάμπες

Και σ’ επικίνδυνες ανηφοριές

Το τραίνο μας, που σίγουρα θα φτάσει.

Θα περιμένουμε λοιπόν ακόμα,

Σήμερα κι αύριο και μεθαύριο

Θα περιμένουμε το τραίνο πάντα

Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην περάσει.

                                                                    Ανδρέας Εμπειρίκος - Θα περιμένουμε 

                                                                    Φωτογραφίες: René Groebli