«Χάθηκε...»

Μια καρτούλα βρήκα σήμερις στο e-γραμματοκιβώτιο. 
Απ' τη Σαλονίκ αυτή τη φορά.

-Θα μπορούσε να έχει μια φωτό κάπως έτσι : 

(Νταξ'! στο σημερινότερο)

- Ή έστω, κάπως έτσι : 

Αλλά, μπα! 

Το κειμενάκι πίσω, έλεγε ετούτα:

Ετράβηξα μια φωτό από το σταθμό των τρένων στη Θεσσαλονίκη...
για να σου την εστείλω...

Είναι κολλημένο σε μια τζαμαρία, στον κεντρικό χώρο του σταθμού...
δίπλα στα μελαγχολικά «Χάθηκε...»
... και στα ακόμα πιο μελαγχολικά συνδικαλιστικά κείμενα για τον ΟΣΕ...
και βλέποντάς το... έτσι... εκεί ανάμεσα σ' αυτά...
- αααααααααααααααααααχ -
... κάτι που μου έκαμε...

Μα,  το ωραίο στην ιστορία, είναι που μοιάζει ο κόσμος να 'ναι μικρός.  

Ή όπως λέει ο ΑνΑποστολέας της κάρτας (όταν φοράει τα ροζ γυαλιά του):

-"Όχι ρε βλάκα, δεν είναι  μικρός ο κόσμος! Εμείς είμαστε πολλοί... " 

Ο Αλλαντάλλων: Ο γάτος των τρένων

 Στο δρομολόγιο των 11.03' υπάρχει μια μικρή ανησυχία 

Ενώ η Βραδινή η Πόστα είναι έτοιμη σχεδόν ν' αναχωρήσει

Όλοι φωνάζουν :"Αλλαντάλλων! Κυνηγάς κάτι άλλο μάλλον;
Αν δεν σε βρούμε, αυτό το τρένο δε μπορεί να ξεκινήσει"
Οι ελεγκτές κι οι αχθοφόροι, μαζί και του σταθμάρχη η κόρη
Ψάχνουν όλοι πάνω-κάτω τώρα 

Φωνάζουν: "Αλλαντάλλων, θα μας μπλέξεις! Μόνο αν τρέξεις
Κι έρθεις, θα τηρήσουμε την ώρα! "

Στις 11.09' κι άλλο σινιάλο, κι άλλο. Πια δεν πάει άλλο!

Οι επιβάτες έξαλλοι, ρωτούν τον αχθοφόρο
Και τότε, ο Αλλαντάλλων παρουσιάζεται, χωρίς να βιάζεται.

Λέει, είχε πολλή δουλειά στη σκευοφόρο!
Ρίχνει μια πράσινη ματιά , όλο φωτιά
Ανάβει πράσινο φανάρι μυστηρίου

Κι επιτέλους για τα βόρεια τα όρια 

Αναχωρούμε, του βορείου ημισφαιρίου! 

 

Θα πείτε πως ο Αλλαντάλλων, εκτός όλων των άλλων, 

Έχει δουλειά πολλή στο βαγκόν λι.
Τον οδηγό, τους ελεγκτές που ροχαλίζουν
Και τους πλασιέ που χαρτοπαίζουν και βρίζουν,
Όλους λίγο πολύ, τους επιβλέπει
Περιπολεί στους διαδρόμους για να βλέπει
Τις φάτσες των επιβατών της Πρώτης και των άλλων
Τον διακρίνει ζήλος υπερβάλλων
Κανείς δεν τον γελά, αν τύχει  κάτι και δεν πάει καλά
Χωρίς να κάνεις ούτε "ου", ξέρει τι έχεις κατά νου
Και δεν εγκρίνει ευθυμία και φασαρία
Έτσι, οι επιβάτες κάνουν ησυχία
Όταν ο Αλλαντάλλων εποπτεύει
Εύρυθμα κι άψογα το τραίνο ταξιδεύει
Δεν είναι γάτος που μπορείς να αγνοήσεις
Γι' αυτό η Πόστα του Βορρά
Πάει μια χαρά
Χάρη στου Αλλαντάλλων τις ρυθμίσεις.

Α, όταν βρίσκεις το κουπέ σου, σίγουρα είσαι στις χαρές σου:

Το όνομα σου έξω απ' την πόρτα έχει γραμμένο
Βλέπεις την καθαρή κουκέτα, την άψογη σου την κουβέρτα
Κι είναι το πάτωμα καθαρισμένο, γυαλισμένο.

Το φως αν θες το δυναμώνεις, αν πάλι θες το χαμηλώνεις
Ένα κουμπί πατάς κι αρχίζει το χώρο να εξαερίζει

Κι ένα αστείο νιπτηράκι έχει να πλύνεις το μουστάκι
Αν φταρνιστείς με δυο κινήσεις, μπορείς το τζάμι να το κλείσεις. 

Κι ύστερα θα 'ρθει ο σερβιτόρος να σε ρωτήσει ευγενικά:

"Πώς θέλετε το πρωινό σας τσάι, και τί ώρα, γενικά; "
Κι ο Αλλαντάλλων θα τον έχει από κοντά, να τον προσέχει

Γιατί στην τύχη δεν αφήνει τίποτα, ό,τι και να γίνει. 

Κι όταν γλιστρήσεις στη μικρή σου την κουκέτα
Και σκεπαστείς ζεστά με την κουβέρτα, 

Είναι ωραία να σκέφτεσαι "δε θα τολμήσει
Κανένας ποντικός να μ' ενοχλήσει! " 

Κι αυτούς τους έχει αναλάβει, εκτός των άλλων,
Ο Γάτος των Σιδηροδρόμων, ο Αλλαντάλλων!

Στη νυχτερινή τη βάρδια, τρέχει μέσα στα σκοτάδια
Πίνει τσάι, κι όταν βρίσκει, βάζει και μια στάλα ουίσκι
Πότε πότε σταματάει κι ένα ψύλλο κυνηγάει.

Ως το Κριού βαθιά κοιμόσουν και καθόλου δε σκεφτόσουν
Στο σταθμό πως περπατούσε, φύλαγε, περιπολούσε.
Στο Καρλάιλ κοιμόσουν πάλι, όταν με χαρά μεγάλη
Το σταθμάρχη προσπερνούσε και θερμά τον χαιρετούσε.

Πάντως, στο Νταμφρίς τον είδες σε συνεννοήσεις να 'ναι
Μ' αστυνομικούς και όλοι σοβαρά να του μιλάνε
Και στο Γκάλλοουγκέητ σαν φτάσεις, να κατέβεις αν ξεχάσεις
Θα σου το θυμίσει μάλλον ο μεγάλος Αλλαντάλλων
Θα σε αποχαιρετήσει , την ουρά θα σου κουνήσει
"Στο καλό, και μη χαθούμε, πάλι να σας ξαναδούμε!' 

Στο Νυχτερινό το Τρένο, είναι προκαθορισμένο:
Πάντα όταν ταξιδεύεις, με τον Αλλαντάλλων φεύγεις
Το Σιδηροδρομικό τον Γάτο που όλο πάει πάνω-κάτω!

Skimbleshanks: The railway cat, 

Από τη συλλογή "Old Possum's Book of Practical Cats" του  T.S. Eliot (1939)

Απόδοση: Παυλίνα Παμπούδη, Γιάννης Ζέρβας. 

Με αφορμή ετούτη η ποιητική συλλογή του μπάρμπα Έλιοτ, ο Andrew Lloyd Webber έφτιαξε το μιούζικαλ Cats που παίζεται κάτι δεκαετίες τώρα σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη.  Στο Cats,  ο Αλλαντάλλων είναι κοκκινόγατος και ζει στο νυχτερινό τρένο της West Coast Main Line του Βρετανικού Σιδηρόδρομου. 

" Το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Γέρο-Πόσουμ", έτσι  μεταφράστηκε στα ελληνικά,  ήτανε δωράκι μιας μεγάλης μου αγάπης. Γι' αυτό και η σημερινή αναρτησούλα παίζει για τις  μεγάλες μας αγάπες...

BlackRedDots

Μια πασχαλίτσα, πάσχα καιρό,  επιβάλλεται θαρρώ.  

Να λιάζεται στις ράγες για αρχή, 

ή να γυρνά τον κώλο της στο τρένο που περνά και να συνεχίζει τη βόλτα της:

Για την Πασχαλίτσα μας με τα επιδέξια χεράκια.

I am sailing , I am sailing...

...home again 'cross the sea [...]

Διακοπούλες από σήμερις, φιλιά, εις το επανειδήν, τα λέμε, προσοχή στα GAP,   μην οδηγείτε σουρωμένοι και μη φάτε ένα σκασμό κόκκινα αυγά. Φάτε ένα , και τα υπόλοιπα τσουγκρίστε τα σε μπλε και πράσινους στόχους.

Ο φανταστικός ρεαλισμός του Jacek Yerka

  Πολωνός στην καταγωγή και γεννημένος αρχές του '50, ο Jacek Yerka ζωγραφίζει με τ' ακρυλικούλια του, εικόνες ανακατεμένες με  παράξενα όντα και παιδικά χρόνια που 'χουν τις γεύσεις απ' την κουζίνα της γιαγιάς και τις μυρουδιές από λόγγους, βουνά , ραχούλες φανταστικών κόσμων. 

Τρένα, τραμ και ατμομηχανές  προσθέτουν τον ήχο σ'   ετούτη την αλλόκοτη και μαγικά ρεαλιστική ζωγραφική:

Steam alarm clock

Czekajac na tramwaj

Waiting for a tram

Desert tram 

My Mokotowska street

Dead End

Life is born

The riders of chaos

Underwater commotion

Dragons pleasure

Strawberry train

The green millenium

Paranoid supersonic train

 Υγ. Εκτός από τρένα, τραμ και ατμομηχανές,   είπαμε ξαναλέμε,  ο κύριος Jacek παίζει και μ' άλλα πραγματάκια. Περισσότερα και εξίσου γαμάτα θα βρει όποιος θέλει, εδώ. 

Το τρένο της Μερσέντες

"Το τρένο για την Καρθαχένα 

Τα καλοκαίρια του χτες

Όνειρο των παιδικών μου χρόνων

Ο καπνός στην αποβάθρα
Το σφύριγμά σου 

Και τα παιδικάτα μας που ταξίδευαν

Σαν το καράβι κάτω απ΄τον ήλιο..."

"Tren a Cartagena" το λένε το τραγούδι ολόκληρο,  και το ερμηνεύει εδώ,   η κυρία Μερσέντες. 

Μία είναι η Μερσέντες,  και δε θα πω πολλά, παρά μόνο πως το 1979 κι ενώ τραγουδούσε πάνω στη σκηνή,  τη συνέλαβαν τα όργανα της Αργεντίνικης χούντας, πως αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα της και πως τα τραγούδια της ήταν απαγορευμένα σε Χιλή,  Αργεντινή και λοιπές " δημοκρατίες " της Λατινικής Αμερικής  μέχρι το 1983. 

 "Το τρένο για την Καρθαχένα"  και  "Το τρένο για την Κατερίνη"  είναι δυο τραγούδια απ' άλλους κόσμους . Το 'να κοιτάει στον Ειρηνικό - για την Καρθαγένα της Χιλής  ο λόγος - και τ' άλλο στη Μεσόγειο. Μα,  έχουν κατιτί διαολεμένα κοινό, που μ' αφήνει άφωνη...

Μουρίτσες και ουρίτσες...

Με μουρίτσες και ουρίτσες τρένων του παλιού καλού καιρού οι φωτογραφίες σήμερις:

Με προπέλα 

 ή με τουρμπίνα για να πιάσει τις μεγάλες,  του παλιού καλού καιρού,  ταχύτητες.

 Ωραία  η Chrysler του 34, αλλά δεύτερη και καταϊδρωμένη δίπλα το θεριό:

 "Η μούρη μ' έχεις κάνει καψούρη" είναι δωράκι απ' τη φιλλλληνάδα την αΚανόνιστη

Κάτι δεν πάει καλά...

HANAMI (ανθισμένες κερασιές κι απόγευμα ζεστό)

Hanami λέγαν οι γιαπωνέζοι την ενατένιση των ανθισμένων κερασιών που τους ενέπνεε για να κάνουν βουτιές στα μέσα τους, και τα ψαράκια που πιάνανε να τα βγάζουν στα παρέξω τους.  

Στο άμεσο μέλλον όμως,  το hanami θα την κάνει μ' αλαφρά πηδηματάκια απ' το λεξιλόγιο τους. Κι αυτές οι εικόνες που 'ρχονται παρακάτω,  ανήκουν στο τέλος μιας εποχής  :

Το σύμβολο της άνοιξης στην Ιαπωνία ήταν οι ανθισμένες κερασιές. 

Πρώτες πρώτες ξεκίναγαν να ανθίζουν στο νησί Kyushu, αρχές Απρίλη,  και μετά, όταν έδενε η ζέστα, και στην υπόλοιπη χώρα. 

Το θέμα "ανθισμένες κερασιές" ήταν πολύ αγαπημένο γι' αυτό και η Μετεό-Τζαπάν ενημέρωνε τον κόσμο για την κίνηση του μετώπου της ανθοφορίας. 

Οι εφημερίδες επίσης, ασχολιόταν καθημερινά με την εξέλιξη της ανθοφορίας.

Και τα τρενάκια διέσχιζαν,  ακόμα και στο Τόκιο, δάση ολόκληρα ανθισμένες κερασιές:

H Φρέτσια Ρόσα του Κιού

 Το κόκκινο βέλος,  η  Freccia Rossa  στα ιταλέζικα, είναι ένα μικρό διηγηματάκι που  βρήκα χτες στο ίνμποξ  μου. 

Το φακελάκι είχε παραλήπτη το σαλαμαντρέηλ, ένα ιταλικό τρενογραμματόσημο και αποστολέα  τον Κιού ή Οτοκιού που γι' αυτόνανε δε δίνει πληροφορίες  η γουικιπίντια για να  το παίξω  έξυπνη και σήμερα. 

Απ' τα λίγα που ξέρω για τον τύπο, είναι πως μου ξεπαστρεύει το γκλένφιντιχ όταν έρχεται Ελλάδα και πως όταν μυρίζεται μεγάλη πορεία στην Αθήνα σκάει (λίγο) απ' το κακό του γιατί θαρρεί πως θα κάνουμε την επανάσταση χωρίς αυτόν. Καμιά φορά - για να μη σκάσει τελείως, σκάει λαχανιασμένος για να την προλάβει. Και τελικά προλαβαίνει την πορεία μόνο, γιατί όπως όλοι ξέρουμε,  η επανάσταση συγκεντρώνεται προς το παρόν,  και θα καθυστερήσει (λίγο) να πορεφτεί. 

Τόσα ξέρω, τόσα γράφω... και το κόβω, γιατί το  θέμα ότζι είναι το διηγηματάκι του Κιού:

Στην Ιταλία το τρένο είναι το κύριο μέσο μετακίνησης. Βλέπεις σε διάφορα σημεία της διαδρομής σειρές ολόκληρες από ράγες, 6 ή 7 ή 8 σειρές λες κι είναι λεωφόρος τρένων, και από δίπλα σου περνάνε γιγάντια κάργκο με 50 βαγόνια έκαστο, με ξύλα και βενζίνη και μεταλλικά εξαρτήματα και κοντέινερ γεμάτα σιτάρι κι ακους τις ρόδες τους να τρίζουν βαρυφορτωμένες στις ράγες και μελαγχολείς. 

Η ναυαρχίδα του ιταλικού τρενο-στόλου είναι η ΦρέτσιαΡόσα, ένα επιβλητικό μεγαθήριο σαν το TGV που πιάνει τα 300χλμ/ωρα - με ΦρέτσιαΡόσα μπορείς να πας -ας πω ένα μικρό παράδειγμα μόνο- από την Φλωρεντία στην Μπολόνια σε 30 λεπτά, ήτοι πιάνει μέση ταχύτητα (συμπεριλαμβάνοντας και τις στάσεις) 200χλμ την ώρα!

 Όταν κάθεσαι στο σταθμό και βλέπεις μιαν ΦρέτσιαΡόσα να μπαίνει, όσο ματεριαλιστής ή μεταμοντέρνος κι αν είσαι, σε πιάνει μια κάποια συγκίνηση. Έρχεται βγάζοντας πάντα πολύ καπνό (για το εφέ, μάλλον), αργά-αργά, σχεδόν ράθυμα, με την μακρουλή της μούρη να γυαλίζει στον ανοιξιάτικο ήλιο. Τότε σηκώνονται όλοι όρθιοι- επιβάτες και εργαζόμενοι - να χαιρετήσουν, ενώ οι σιδηροδρομικοί βγάζουν τ' άσπρα τους μαντηλάκια απ' την τσέπη της στολής και τα κουνάνε. 

Τα παλιά, παλιά χρόνια, οι σιδηροδρομικοί ήτανε δικά μας παιδιά, αναρχο-συνδικαλισταί δηλαδή, κι οι απεργίες τους (οι προειδοποιητικές) κρατούσανε 50 μέρες, ενώ οι κανονικές μπορεί να φτάναν και τα δυο χρόνια. Σαν έφτανε η ώρα της απεργίας, σταμάταγε το τρένο λίγο έξω απ' το σταθμό, κι οι μηχανοδηγοί, ελεγκτές, όλοι, κατεβαίναν φωνάζοντας "Σόπερο - Τζενεράλε! Σόπερο - Τζενεράλε!" και βγάζανε έξω τον κόσμο και μοιράζανε σάντουιτς με προσούτο και κρασί τοπικό,

κι όπως τα 'χω στο μυαλό μου τουλάχιστο, κάθονταν όλοι μαζί, επιβάτες, μηχανοδηγοί κι ελεγκτές στις ράγες και κουβεντιάζανε για τα τρέχοντα και τα μελλούμενα.  

Επίσης, όταν είχε διαδήλωση σε κάποιαν μακρινή πόλη, όσοι θέλαν μπαίνανε στο τρένο και δηλώναν συμμετοχή σε διαδήλωση, κι έτσι δε χρειάζονταν να πληρώσουν εισιτήριο.  Αν ήταν πολλοί, πάλι, καταλαμβάνανε ολόκληρο το τρένο και τότε γινότανε κανονικό πάρτυ. Τα 'χω προλάβει κι εγώ αυτά (μόλο που 'μαι πιτσιρίκος), το 2001 που πηγαίναμε στη Γένοβα, καθόμασταν και περιμέναμε στο Μιλάνο, στο σταθμό, είχε χιλιάδες κόσμου στις αποβάθρες και ξάφνου αρχίζουν όλοι να φωνάζουν στα ιταλικά εμπρός, πάμε στη γένοβα, αβάντι ρε μαλάκες, αβάντι!, και μπαίνουν όλοι μαζί σ' έναν μουτζούρη, ανέβηκαν κάθε λογής περίεργοι, οικολόγοι με ράστα που πίναν μπάφους σαν τα μπουριά της σόμπας, μπάχαλοι με μούσια και ξινισμένα μούτρα, κορίτσια με πολύχρωμα φουστάνια και πράσινα μάτια να βγάζουν φωτιές. Μπήκαμε λοιπόν κι εμείς στο τρένο, καθόμαστε σ' ένα κουπέ 6θέσιο, ήμασταν δύο έλληνες που δεν μιλούσαμε γρι ιταλικά και τουλάχιστον 20 ιταλοί στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Κι αυτοί ήταν σε έξαλλη κατάσταση, ουρλιάζανε και τραγουδάγανε Ο Μπέλα Τσάο και κερνούσαν ο ένας τον άλλον από μια νταμιτζάνα κρασί σπέσιαλ και όταν κατάλαβαν ότι είμαστε έλληνες πιάσανε ν' απαγγέλουν στίχους απ' την Οδύσσεια - γιατί στην Ιταλία, λέει, στο σχολείο τους κάνουνε κι αρχαία ελληνικά. Και μέχρις να φτάσουμε στη Γένοβα είχαμε γίνει τόσο τύφλα που 'χαμε ξεχάσει πού πηγαίναμε και για ποιόν λόγο. 

 

Ο μπέλα τσάο, μπέλα τσάο, στα χρόνια που περάσανε ο Ντ' Αλέμας κι ο Μπερλουσκόνης ιδιωτικοποίησαν την Τρενιτάλια κι οι μηχανοδηγοί δεν μπορούν πια να κάνουν απεργία. Κι ούτε οι διαδηλωτές κάνουν κατάληψη στο τρένο - νοικιάζουνε πούλμαν πια, το δοκιμάσαμε κι αυτό τώρα πρόσφατα, αλλά δεν έχει τόσο πλάκα όπως τότε. Μπορεί βέβαια να φταίει που δεν είμαστε πια 18 χρονώ. 

 

Τέλος πάντων, για τη ΦρετσιαΡόσα υποτίθεται θα γραφα, αλλά ξεστράτισα πάλι. Τη ΦρετσιαΡόσα, λοιπόν, δεν την αγαπάνε όλοι. Οι αγρότες κι οι χωρικοί παραπονιόνται ότι τρέχει υπερβολικά γρήγορα και τρομάζει τις αγελάδες και κάνουνε ξινό γάλα. Όσοι μένουνε κοντά στις γραμμές παραπονιόνται για τους κραδασμούς. Κι οι υπόλοιποι ότι ως τρένο είναι πανάκριβο και κάνει διαχωρισμό ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς κι οτι υπάρχει μεγάλη αδικία. 

 

Έχουνε φτιάξει και κίνημα μάλιστα, κάτι σαν το δικό μας "δεν πληρώνω", και ζητούν να καταργηθεί η ΦρετσιαΡοσα και να μπουν στη θέση της κανονικά τρένα, να πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του ή τη βόλτα του αργά και ήρεμα. 
 

Εγώ με αυτούς δεν συμφωνώ, παρότι θα 'πρεπε και θα 'ταν σωστό με βάση τις ιδέες μου.

Την ΦρετσιαΡόσα, την νιώθω ως τον επιθανάτιο ρόγχο της νεωτερικότητας,
ως έναν μακρινό, ακροτελεύτιο παφλασμό
της εποχής όπου αρκούσε να αλλάξεις θέση σε δυο γρανάζια, να σφίξεις ένα μπουλόνι λίγο πιο σωστά,
κι από τις βίδες σου και τα μπουλόνια να αναβλύζει η πίστη
ότι τα πράματα θα πάνε καλύτερα. Κι η ζωή μας είναι να βελτιωθεί.

*

Έτσι, σαν μπαίνει το ωραίο τρένο ΦρέτσιαΡόσα στο σταθμό,
αργά και ράθυμα και με την μακρουλή της μούρη να γυαλίζει στον ανοιξιάτικο ήλιο,
σηκώνομαι κι εγώ μαζί με τους άλλους, και κουνάω το χέρι.
Οι άλλοι καλωσορίζουνε. Εγώ αποχαιρετώ.

Καλή στράτα!

Φιλμάκι έχουμε και σήμερις. Γαλλικό, τσιγγανομουσικό ντοκιμαντέρ του Michel (Boualem) Dahmani,  Αλγερίνου στην καταγωγή και κατά κόσμον Tony Gatif. Και ο τίτλος αυτού: Latcho Drom που παναπεί "Καλός Δρόμος" . 

Η πορεία των Ρομά απ' τα βορειοδυτικά της Ινδίας,  το Rajasthan συγκεκριμένα, προς την δυτική Ευρώπη. Την Ανδαλουσία συγκεκριμένα. Μουζίκες, τραγούδια και χοροί, ο αμεσότερος τρόπος αφήγησης μιας ιστορίας των Ρομά.

Η ταινία πρωτοπαίχτηκε το 1993 στις Κάννες και για τη μουζίκ της φρόντισαν μεταξύ άλλων οι Taraf de Haïdouks, μια καταιγίδα Ρουμάνων Ρομά απ' την πόλη Clejani. 

Στο αποσπασματάκι που 'ρχεται, ένα κοριτσάκι και μια κυρία τραγουδάνε στο τρένο για να περάσει η ώρα:

Για τον Ανέστειο Πλανώδειο και τις μουσικές του υποΚόσμου 
που παίζουν κάθε βράδυ Δευτέρας (σαν σήμερα καλή ώρα) 
στις 11 το βράδυ , στο μουζίκσοσάιτι, γκρρρ.

Il Trenino Rosso

Το  Εξπρές Μπερνίνα ή χαϊδευτικά "το κόκκινο τρενάκι" συνδέει το Davos της Ελβετίας με το Tirano στην Ιταλία και διασχίζει τις Ελβετικές Άλπεις από το βορά προς το νότο και ανάποδα. Περνάει από 196 γέφυρες, 55 τούνελ και φυσικά απ' το Πέρασμα της Bernina που 'χει ψηλότερη κορφή στα 2.253 μέτρα.