H Φρέτσια Ρόσα του Κιού

 Το κόκκινο βέλος,  η  Freccia Rossa  στα ιταλέζικα, είναι ένα μικρό διηγηματάκι που  βρήκα χτες στο ίνμποξ  μου. 

Το φακελάκι είχε παραλήπτη το σαλαμαντρέηλ, ένα ιταλικό τρενογραμματόσημο και αποστολέα  τον Κιού ή Οτοκιού που γι' αυτόνανε δε δίνει πληροφορίες  η γουικιπίντια για να  το παίξω  έξυπνη και σήμερα. 

Απ' τα λίγα που ξέρω για τον τύπο, είναι πως μου ξεπαστρεύει το γκλένφιντιχ όταν έρχεται Ελλάδα και πως όταν μυρίζεται μεγάλη πορεία στην Αθήνα σκάει (λίγο) απ' το κακό του γιατί θαρρεί πως θα κάνουμε την επανάσταση χωρίς αυτόν. Καμιά φορά - για να μη σκάσει τελείως, σκάει λαχανιασμένος για να την προλάβει. Και τελικά προλαβαίνει την πορεία μόνο, γιατί όπως όλοι ξέρουμε,  η επανάσταση συγκεντρώνεται προς το παρόν,  και θα καθυστερήσει (λίγο) να πορεφτεί. 

Τόσα ξέρω, τόσα γράφω... και το κόβω, γιατί το  θέμα ότζι είναι το διηγηματάκι του Κιού:

Στην Ιταλία το τρένο είναι το κύριο μέσο μετακίνησης. Βλέπεις σε διάφορα σημεία της διαδρομής σειρές ολόκληρες από ράγες, 6 ή 7 ή 8 σειρές λες κι είναι λεωφόρος τρένων, και από δίπλα σου περνάνε γιγάντια κάργκο με 50 βαγόνια έκαστο, με ξύλα και βενζίνη και μεταλλικά εξαρτήματα και κοντέινερ γεμάτα σιτάρι κι ακους τις ρόδες τους να τρίζουν βαρυφορτωμένες στις ράγες και μελαγχολείς. 

Η ναυαρχίδα του ιταλικού τρενο-στόλου είναι η ΦρέτσιαΡόσα, ένα επιβλητικό μεγαθήριο σαν το TGV που πιάνει τα 300χλμ/ωρα - με ΦρέτσιαΡόσα μπορείς να πας -ας πω ένα μικρό παράδειγμα μόνο- από την Φλωρεντία στην Μπολόνια σε 30 λεπτά, ήτοι πιάνει μέση ταχύτητα (συμπεριλαμβάνοντας και τις στάσεις) 200χλμ την ώρα!

 Όταν κάθεσαι στο σταθμό και βλέπεις μιαν ΦρέτσιαΡόσα να μπαίνει, όσο ματεριαλιστής ή μεταμοντέρνος κι αν είσαι, σε πιάνει μια κάποια συγκίνηση. Έρχεται βγάζοντας πάντα πολύ καπνό (για το εφέ, μάλλον), αργά-αργά, σχεδόν ράθυμα, με την μακρουλή της μούρη να γυαλίζει στον ανοιξιάτικο ήλιο. Τότε σηκώνονται όλοι όρθιοι- επιβάτες και εργαζόμενοι - να χαιρετήσουν, ενώ οι σιδηροδρομικοί βγάζουν τ' άσπρα τους μαντηλάκια απ' την τσέπη της στολής και τα κουνάνε. 

Τα παλιά, παλιά χρόνια, οι σιδηροδρομικοί ήτανε δικά μας παιδιά, αναρχο-συνδικαλισταί δηλαδή, κι οι απεργίες τους (οι προειδοποιητικές) κρατούσανε 50 μέρες, ενώ οι κανονικές μπορεί να φτάναν και τα δυο χρόνια. Σαν έφτανε η ώρα της απεργίας, σταμάταγε το τρένο λίγο έξω απ' το σταθμό, κι οι μηχανοδηγοί, ελεγκτές, όλοι, κατεβαίναν φωνάζοντας "Σόπερο - Τζενεράλε! Σόπερο - Τζενεράλε!" και βγάζανε έξω τον κόσμο και μοιράζανε σάντουιτς με προσούτο και κρασί τοπικό,

κι όπως τα 'χω στο μυαλό μου τουλάχιστο, κάθονταν όλοι μαζί, επιβάτες, μηχανοδηγοί κι ελεγκτές στις ράγες και κουβεντιάζανε για τα τρέχοντα και τα μελλούμενα.  

Επίσης, όταν είχε διαδήλωση σε κάποιαν μακρινή πόλη, όσοι θέλαν μπαίνανε στο τρένο και δηλώναν συμμετοχή σε διαδήλωση, κι έτσι δε χρειάζονταν να πληρώσουν εισιτήριο.  Αν ήταν πολλοί, πάλι, καταλαμβάνανε ολόκληρο το τρένο και τότε γινότανε κανονικό πάρτυ. Τα 'χω προλάβει κι εγώ αυτά (μόλο που 'μαι πιτσιρίκος), το 2001 που πηγαίναμε στη Γένοβα, καθόμασταν και περιμέναμε στο Μιλάνο, στο σταθμό, είχε χιλιάδες κόσμου στις αποβάθρες και ξάφνου αρχίζουν όλοι να φωνάζουν στα ιταλικά εμπρός, πάμε στη γένοβα, αβάντι ρε μαλάκες, αβάντι!, και μπαίνουν όλοι μαζί σ' έναν μουτζούρη, ανέβηκαν κάθε λογής περίεργοι, οικολόγοι με ράστα που πίναν μπάφους σαν τα μπουριά της σόμπας, μπάχαλοι με μούσια και ξινισμένα μούτρα, κορίτσια με πολύχρωμα φουστάνια και πράσινα μάτια να βγάζουν φωτιές. Μπήκαμε λοιπόν κι εμείς στο τρένο, καθόμαστε σ' ένα κουπέ 6θέσιο, ήμασταν δύο έλληνες που δεν μιλούσαμε γρι ιταλικά και τουλάχιστον 20 ιταλοί στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Κι αυτοί ήταν σε έξαλλη κατάσταση, ουρλιάζανε και τραγουδάγανε Ο Μπέλα Τσάο και κερνούσαν ο ένας τον άλλον από μια νταμιτζάνα κρασί σπέσιαλ και όταν κατάλαβαν ότι είμαστε έλληνες πιάσανε ν' απαγγέλουν στίχους απ' την Οδύσσεια - γιατί στην Ιταλία, λέει, στο σχολείο τους κάνουνε κι αρχαία ελληνικά. Και μέχρις να φτάσουμε στη Γένοβα είχαμε γίνει τόσο τύφλα που 'χαμε ξεχάσει πού πηγαίναμε και για ποιόν λόγο. 

 

Ο μπέλα τσάο, μπέλα τσάο, στα χρόνια που περάσανε ο Ντ' Αλέμας κι ο Μπερλουσκόνης ιδιωτικοποίησαν την Τρενιτάλια κι οι μηχανοδηγοί δεν μπορούν πια να κάνουν απεργία. Κι ούτε οι διαδηλωτές κάνουν κατάληψη στο τρένο - νοικιάζουνε πούλμαν πια, το δοκιμάσαμε κι αυτό τώρα πρόσφατα, αλλά δεν έχει τόσο πλάκα όπως τότε. Μπορεί βέβαια να φταίει που δεν είμαστε πια 18 χρονώ. 

 

Τέλος πάντων, για τη ΦρετσιαΡόσα υποτίθεται θα γραφα, αλλά ξεστράτισα πάλι. Τη ΦρετσιαΡόσα, λοιπόν, δεν την αγαπάνε όλοι. Οι αγρότες κι οι χωρικοί παραπονιόνται ότι τρέχει υπερβολικά γρήγορα και τρομάζει τις αγελάδες και κάνουνε ξινό γάλα. Όσοι μένουνε κοντά στις γραμμές παραπονιόνται για τους κραδασμούς. Κι οι υπόλοιποι ότι ως τρένο είναι πανάκριβο και κάνει διαχωρισμό ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς κι οτι υπάρχει μεγάλη αδικία. 

 

Έχουνε φτιάξει και κίνημα μάλιστα, κάτι σαν το δικό μας "δεν πληρώνω", και ζητούν να καταργηθεί η ΦρετσιαΡοσα και να μπουν στη θέση της κανονικά τρένα, να πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του ή τη βόλτα του αργά και ήρεμα. 
 

Εγώ με αυτούς δεν συμφωνώ, παρότι θα 'πρεπε και θα 'ταν σωστό με βάση τις ιδέες μου.

Την ΦρετσιαΡόσα, την νιώθω ως τον επιθανάτιο ρόγχο της νεωτερικότητας,
ως έναν μακρινό, ακροτελεύτιο παφλασμό
της εποχής όπου αρκούσε να αλλάξεις θέση σε δυο γρανάζια, να σφίξεις ένα μπουλόνι λίγο πιο σωστά,
κι από τις βίδες σου και τα μπουλόνια να αναβλύζει η πίστη
ότι τα πράματα θα πάνε καλύτερα. Κι η ζωή μας είναι να βελτιωθεί.

*

Έτσι, σαν μπαίνει το ωραίο τρένο ΦρέτσιαΡόσα στο σταθμό,
αργά και ράθυμα και με την μακρουλή της μούρη να γυαλίζει στον ανοιξιάτικο ήλιο,
σηκώνομαι κι εγώ μαζί με τους άλλους, και κουνάω το χέρι.
Οι άλλοι καλωσορίζουνε. Εγώ αποχαιρετώ.