Αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι γερμανοί σοκολατάδες ή που είχαν μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον του κόσμου τούτου ή που πίνανε περίεργα ναρκωτικά πριν φάνε τις σοκολάτες που κατασκεύαζαν.
Αριστερά των λέξεων, είναι το πίσω μέρος απ' τις κάρτες που έφτιαξε η σοκολατοβιομηχανία Hildebrands για να διαφημίσει τα προϊόντα της γύρω στο 1900. Το μπροστινό μέρος, δεν είναι παρά προ-ντανταϊστικές τρολλιές με θέμα "Πως φαντάζεστε την καθημερινότητα το 2000" .
Καλύτερα όμως, να τα πούνε μόνες τους, διότι σ' αυτές τις περιπτώσεις (και σε πολλές άλλες) τα πολλά λόγια είναι μπούρδες:
Το πρώτο τραγούδι απ' τον πρώτο δίσκο του μεσιέ Lucien Ginsburg, σήμερις.
O ελεγκτής στο σταθμό "Les Lilas" τα χει φτύσει όλη μέρα στο υπόγειο να τρυπάει εισιτήρια. Χιλιάδες εισιτήρια, χιλιάδων αδιάφορων επιβατών.
Και στο τέλος της βάρδιας, γύρω απ' τα πόδια του έχει μαζευτεί ένας σωρός από μικρά στρογγυλά χαρτάκια, κομφετί που του τη δίνουν ακόμα περισσότερο.
Όταν είναι στις καλές του μέρες προσπαθεί να ονειρευτεί πως την κοπανάει μ' ένα καράβι. Αλλά στις ανάποδες, σκέφτεται πως αντί να τρυπάει εισιτήρια θα μπορούσε να τρυπήσει το κεφάλι του και μετά να μπει σε μια μεγάλη τρύπα.
Γενικώς, χάλια η κατάσταση για τον κύριο ελεγκτή τις εποχές που δεν υπήρχαν ακυρωτικά μηχανήματα. Τώρα που υπάρχουν όμως, οι ελεγκτές είναι χαρούμενοι, χαμογελαστοί, ευγενικοί και παναπόλα ανθρώπινοι. Ενώ και οι επιβάτες -όπως είναι φυσικό κι επόμενο- τους αγαπούν και τους χαρίζουν πασχαλίτσες ή μαργαρίτες ή γαμωσταυρίδια όταν τους συναντάνε.
Κοντολογίς, ή έτσι ή αλλιώς, χάλια η δουλειά του ελεγκτή.
Ο Lucien Ginsburg, γνωστότερος (μάλλον) ως Serge Gainsbourg, ο ασχημούλης κύριος με το τσιγάρο παραπάνω, γεννήθηκε στο μεσοπόλεμο από μαμά και μπαμπά ρωσοεβραίους μετανάστες στο Παρίσι. Και γαμώ τις τύχες δλδ με τέτοια φαμίλια να περάσει απαρατήρητος την εποχή που οι φασίστες αλώνιζαν στη Γαλλία.
Ένυγουέη, ο μικρός Serge όχι μόνο κατάφερε να τη βγάλει, αλλά γύρω στα τριάντα έβγαλε και τον πρώτο του δίσκο. "Du chant à la une!" το όνομα αυτού, που κυκλοφόρησε το 1958 και η μεγάλη του επιτυχία ήτανε το τραγούδι του ελεγκτή (που λέγαμε) .
Από τότε κι ύστερα, ο Serge ξεσάλωσε!Αντισυμβατικός, ερωτιάρης, προκλητικότατος, και μες τις ακολασίες: σεξ, ντραγκς, ποπ, αλκοόλ και κάπνισμα, διεκδικεί πρωτιά στο πιο λογοκριμένο τραγούδι του αιώνα που πέρασε. Το «Je T’Aime…Moi Non Plus» που έκανε τον Πάπα να βγάλει αφρούς, και τους καθωσπρέπειδες να το απαγορεύσουν μη κι αμαρτηθούν τ'αυτιά, τα μάτια και τα λοιπά όργανα των συμπατριωτών τους.
[...]
O Serge πέθανε το Μάρτιο του 1991.Όπως με πληροφόρισε η συντρόφισσα αΚανό, ο τάφος του, που βρίσκεται στο νεκροταφείο του Montparnasse είναι σκεπασμένος με εισητήρια που αφήνουν οι θαυμαστές του.
"Τούτες τις μέρες" τραγουδά ο Νίκος Ξυλούρης. Οι στίχοι είναι του Γιάννη Ρίτσου και η μουσική του Χρήστου Λεοντή. "Καπνισμένο τσουκάλι" ο δίσκος, που κυκλοφόρησε το 1975.
Ξενύχτι, αλκοόλ, άδεια πακέτα, απρόσμενες συναντήσεις, ανόητες και νοητές αγάπες, έρωτες δίχως όμορφα λόγια, και ..."δεν την παλεύω να μη σε δω ούτε να μη σε περιμένω".
"Στο άδειο μου πακέτο", αυτή η λαϊκή πανκιά που γράφτηκε απ' τη Μαρί Μωραΐτη, είναι απ' τα πιο αλήτικα ερωτικά τραγούδια που παίξανε έβερ. Ο Αλέξης Παπαδημητρίου πήρε πάνω του τη μουσική και ο Φίλιππος Νικολάου το ερμηνεύει πρώτη φορά το 1986:
Τέλη του προηγούμενου αιώνα, σε μια γειτονιά της Αθήνας μια παρέα από μεθυσμένα ξωτικά ξεκινάει να παίζει μουσική.
Μεθυσμένα Ξωτικά, που συναντήθηκαν στο Μπραχάμι κι έκτοτε γυρνοβολάνε με λάιβ σε πλατείες, σχολές, καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Η μουσική τους είναι ΠανκΧιπΧοπ ή όπως λένε οι ίδιοι, punk hop που με λίγη φαντασία μπορεί να 'ναι και punk hope.
Τον Ιούνη που μας πέρασε λοιπόν, η παρέα έβγαλε το τελευταίο της άλμπουμ. "Θεριεύοντας" είναι τ' όνομα του και σ' αυτό υπάρχει διασκευασμένο το Στο άδειο μου πακέτο. Ή όπως λένε τα ίδια τα Ξωτικά στο σάιτ τους (εδώ), "πρόκειται για μια διασκευή ενός αληθινά λαϊκού, αντισυμβατικού μανιφέστου,που χωρίς δεύτερη σκέψη προτιμά το περιθώριο από την κανονικότητα και την αλητεία από τον καθωσπρεπισμό."
