Αποχαιρετώντας το Φλεβάρη...

Η φωτογραφία είναι απ' το βιβλίο Swapping song book και την τράβηξε ο George Pickow ( ο καλός της Jean Richie) . 

 

Παιδικό τραγουδάκι και σήμερα, απ' την κυρία Jean Richie  (που έλεγα παρακάτω). Η Jean που γεννήθηκε το 1922 είναι αμερικάνα φολκ τραγουδίστρια, παίζει  ένα οργανάκι τρίχορδο (ενίοτε τετράχορδο) που το λεν' Appalachian Dulcimer αλλά αγνοώ ντιπ την ελληνική του ονομασία. Στο βιβλίο της " Swapping song book"  που πρωτοκυκλοφόρησε το '52 δίνει οδηγίες στα πιτσιρίκια, πώς να παίζουν στις ράγες χωρίς να τα πατάει το τρένο: 

Απλά πράγματα: Βάζεις τ' αυτί σου στη γραμμή κι ακούς αν έρχεται.

 Στο βιντεάκι παίζει το " Train A-Coming":

ΥΓ. Μην ξεχάστε να φορέστε κόκκινη κλωστή βραχιολάκι στα πιτσιρίκια σας. Μάρτης έρχετ' αύριο!

Short Sharp Shock(ed)

 Η Michelle Karen Johnston γεννήθηκε Φλεβάρη μήνα του 1962 στο Τέξας και ταξίδεψε με τη μαμά και τον αξιωματικό πατριό της στην Αμέρικα και την Ευρώπη. Γύρω στα 10 της και επειδή δε σήκωσε ο οργανισμός της τη στρατογκαυλίαση του πατριού, αποφάσισε να γυρίσει στο Ντάλας, στο μπαμπά της, μιας κι αυτός  την ενθάρρυνε  να ασχοληθεί με τη μουζίκ που στο τέλος τέλος ήτανε και το μεράκι της.

Αρχές έιτις η Μισέλ μετακόμισε στο Ώστιν που ήταν άρτιστ φρέντλυ πόλη, αλλά κι εκεί δεν τη χώραγε ο τόπος. Έτσι, αποφασίζει να πάει να ζήσει στις καταλήψεις του Σαν Φραντζίσκο και της Νέας Υόρκης. Ζει σε εγκαταλειμμένα κτίρια , ανακατεύεται με διάφορες χάρντκορ ροκ μπάντες  και μπερδεύεται στο καταληψιακό κίνημα της εποχής. Το 84 συλλαμβάνεται σε μια πορεία στο Σαν Φραντζίσκο  και στη συνέχεια την πάνε μια βόλτα ως το ψυχιατρείο. Γυρνάει στο Ντάλας όπου ζητάει τη βοήθεια της μαμάς. Αυτή πάλι , σαν καλή αμερικάνα τη στέλνει αδιάβαστη στο εκεί ψυχιατρείο. Παρανοϊκή σχιζοφρένεια λένε οι γιατροί και χρειάζεται επειγόντως σοκ θέραπυ για να γίνει σωστή , υγειής και παναπόλα, κανονική κοπέλα. 

Μετά τη "θεραπεία" αλλάζει και τ' όνομα της για να ταιριάζει με το νέο της λουκ. Michelle Shocked τη λένε απ' εδώ και μπρος κι επειδή δεν την παλεύει με τα Ρήγκαν κόλπα της εποχής, την κάνει για Άμστερνταμ και μετά για Ιταλία. [...]

 Η φωτογραφία παραδίπλα, είναι από τη σύλληψη της  και  μπήκε  στο εξώφυλλο του δεύτερου της άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1988. Ο τίτλος του είναι συνδυασμός του καινούριου ονόματος και του short sharp shock που πάει να πει "γρήγορη και αυστηρή τιμωρία" στη γλώσσα των φίλων του Παβλόφ.

Αν θυμάστε τη σκηνή απ' το κουρδιστό πορτοκάλι  που κρατάγανε με το ζόρι ανοιχτά  τα μάτια του πρωταγωνιστή, κάπως έτσι εφαρμόζεται αυτή η "θεραπεία".

Επειδή όμως πάει μακρυά η βαλίτσα με τα τούτα και με τα κείνα, το θέμα σήμερα είναι  δύο τραγουδάκια που 'χει  αυτό το άλμπουμ. 

Το πρώτο, είναι κατάδικο της. "If love was a train" είναι ο τίτλος του.
"Aν ήταν ο έρωτας  τρένο, θα μπούκαρα σ' ένα αργό..." :

Το δεύτερο, είναι της Jean Richie, μιας άλλης αμερικάνας φολκ τραγουδίστριας που θα τα πούμε στο μέλλον γι'αυτήνανε. 

 Η γραμμή Louisville & Nashville ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1850, οδηγώντας, μεταξύ άλλων, στ' ανθρακωρυχεία του Κεντάκι. Για το Hazard Hollow  που  κοντά σ' αυτό  μεγάλωσε η Jean και που αργότερα σταμάτησε να πηγαίνει το τρένο έγραψε το τραγούδι "The L&N Don't Stop Here Anymore" . Εκτός απ' την ίδια το τραγούδησαν πολλές και διάφοροι. Εδώ όμως,  θα παίξει από τη Michelle:

Ελάχιστος σιδηρόδρομος για λίγους;

 "Η ανάγκη υπεράσπισης ιδιαίτερα του σιδηροδρόμου προκύπτει με ένα χαρακτήρα επείγοντος σήμερα που αυτός διαλύεται. Να προλάβουμε προτού οι σιδηροδρομικοί πόροι που υπάρχουν και ανήκουν δικαιωματικά στην κοινωνία καταστραφούν από την επέλαση των βαρβάρων. Προτού δηλαδή οι γραμμές, τα κτίρια, ο εξοπλισμός, οι σιδηροδρομικοί και η τεχνογνωσία τους, πάνε όλα μαζί παρέα σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα στην πρέσα και τον καυστήρα για ανακύκλωση…"

Περισσότερα στη Βαβυλωνία. 

Γενική απεργία και αύριο

 

Μπορεί να μην απεργούν αύριο μόνο οι σιδηροδρομικοί, αλλά έτσι κι αλλιώς ούτε Μάη του '68 έχουμε...

Νυχτερινά δρομολόγια 504 - 505 ( Μας τέλειωσαν κι αυτά...)

Όλα ξεκινήσανε το 1872 όταν ένας Βέλγος ονόματι Georges Nagelmackers ιδρύει την Compagnie des wagons-lits (CWL) που φτιάχνει τις πρώτες κλινάμαξες. Οι  κλινάμαξες γυροφέρνουν όλη την Ευρώπη και  μεταφέρουν κόσμους και κοσμάκηδες. Χαλαρώνουν κουρασμένους ταξιδιώτες, γοητεύουν κινηματογραφιστές, ποιητές, συγγραφείς, κομίστες και λοιπούς καλλιτέχνες και βεβαίως βεβαίως εξιτάρουν τους ερωτιάρηδες.

Η Lucile (Catherine Deneuve) και ο Antoine (Roger Van Hool) ταξιδεύουν σε κλινάμαξα,  

Από την ταινία La Chamade του Alain Cavalier που γυρίστηκε το 1968 και το σενάριο της  έρχεται απ' το μυθιστόρημα της Françoise Sagan με τον ίδιο τίτλο. 

και η κυρία Jeanne Moreau τραγουδάει Les wagons longs de lit:

Στα δικά μας τα μέρη, οι πρώτες κλινάμαξες εμφανίζονται το 1917  βολεύοντας  λαούς και κολωνάκια στις νυχτερινές μετακινήσεις τους. Σε μια πενταετία θα κλείνανε εκατό χρόνια λειτουργίας, αν συνέχιζαν να λειτουργούν...

Τα τελευταία μαντάτα λένε πως καταργούνται τα βαγονάκια-κρεβάτια,  μιας και ο  υπουργός και οι παρατρεχάμενοι ετούτου στο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων  χεστήκανε για όσους δουλεύουν σ' αυτά και για τους χιλιάδες που τα χρησιμοποιούν. Γι' αυτό, αλλά κυρίως γιατί παν' απ' όλα η "εξυγίανση",  αποφάσισαν πως κι αυτά άχρηστα είναι. 

Λογικό μ' ακούγεται που το λένε οι συγκεκριμένοι . Άλλωστε οι ελληναράδες τεχνοκράτες  και οι πατσαβούρες του δελτίου των 8 σιγά μη την κάνουν με τρένο.  Καλού- κακού, θα 'χουνε έτοιμο κανένα ελικόπτερο... είπανε, λένε. 

ΥΓ. Περισσότερα και αναλυτικότερα μαντάτα στον επιβάτη και τα σιδηροδρομικά νέα.  

18 Φλεβάρη - Στήριξη στους απεργούς πείνας

Παρασκευή  18 Φεβρουαρίου 2011 στις 17.00

 

ΜΗΝΥΜΑ-κάλεσμα από την συνέλευση των 250 απεργών μεταναστών προς αλληλέγγυες συλλογικότητες και άτομα

Εμείς οι απεργοί πείνας από την συνέλευσή μας της 22ης μέρας απεργίας, καλούμε σε κινητοποίηση, την Παρασκευή 18-2, το απόγευμα στις 5:00μμ. Θα θέλαμε να γίνει η συγκέντρωση δίπλα μας, στην πλατεία του Μουσείου, και η πορεία να κατευθυνθεί στο Υπουργείο Εσωτερικών, εκεί που βρίσκονται οι υπεύθυνοι για την εκμετάλλευση που δεχόμαστε τόσα χρόνια, αυτοί που τώρα με την αδιαλλαξία τους θα μας στείλουν σε λίγες μέρες στο θάνατο. Καλούμε κάθε αλληλέγγυο άνθρωπο να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας και κάθε αλληλέγγυα συλλογικότητα να το μεταφέρει με την σειρά της στη δημόσια ζωή. Όλοι και όλες να βαδίσουν και να φωνάξουν ενωμένοι, για την νίκη του αγώνα μας, για την δικαίωση όσων τον πίστεψαν, για να παύσει η εκμετάλλευση και η βαρβαρότητα. Παρόλο που δεν θα βρισκόμαστε ανάμεσά σας, θα είναι όμως το μυαλό και η ψυχή μας δίπλα σας, διότι αυτά ακόμα είναι ακμαία. Την νίκη θα την φέρουν η ενότητα και η πίστη σε αυτήν. 

Αναδημοσίευση του καλέσματος των απεργών μεταναστών, απ' το κινηματόραμα. 

Παιδάκια στα κάρβουνα (και στις ράγες) - πρώτο μέρος

Ταξίδεψε στις Η.Π.Α πόλη - πόλη, για να φωτογραφίσει παιδιά που δουλεύουν στα καρβουνωρυχεία, τα μεταλλωρυχεία,  τους μύλους, τα υφαντουργεία και το δρόμο. 

Αρχές του προηγούμενου αιώνα, ο Lewis Wickes Hine ( 1874 -1940) αφού τέλειωσε τις σπουδές του στην κοινωνιολογία, το γύρισε  στη φωτογραφία. Θαρρώ η πιο γνωστή του είναι αυτή στ' αριστερά, με τον τύπο που δουλεύει σε μια ατμομηχανή, και τραβήχτηκε το 1920.

Ξεκίνησε το 1904 φωτογραφίζοντας μετανάστες στο Ellis Island, το γνωστό φιλόξενο νησάκι λίγο έξω απ' τη Νιού Γιόρκ, που 'χει "υποδεχτεί" και δικά μας  σόγια κείνες τις εποχές. Στη δεκαετία '20-'30 συνεχίζει κυρίως με βιομηχανικούς εργάτες, αλλά κι αυτούς που δούλεψαν για να στήσουν το Empire State Building.

Ενδιάμεσα, το 1908 πιάνει δουλειά στην Εθνική Επιτροπή για την παιδική εργασία (NCLC) και για μια δεκαετία φωτογραφίζει πιτσιρίκια που τα ξεπατώνουν στη δουλειά, κάτω από σκατά συνθήκες και σαφώς με μεροκάματα της πλάκας. Οι φωτογραφίες του δεν είναι απλά  καταγραφή μιας εποχής, αλλά μάλλον  κριτική στα τότε συμπτώματα της  οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικής πανούκλας, που εκατό χρόνια περάσανε από τότε ,  κι ακόμα σέρνεται:

August 1908. Tipple boy at the Turkey Knob coal mine in Macdonald, West Virginia

Johnnie X, December 1908

John Roberts, December 1908

A Lonely Job, January 1911

Four Pots a Day, February 1913

Bakery Boy, April 1917

Swipin’ coal from the freight yards. Oklahoma City, Oklahoma,  April 1917

 (συνεχίζεται)

Παιδάκια στα κάρβουνα (και στις ράγες) - δεύτερο μέρος

Johnnie and His Friend, December 1908

Coal Creek, Tennessee.December 1910. 

 

 

Willie the Nipper, January 1911

Working Boys, May 1910

Happy Birthday Shorpy!, December 1910

 

A Bad Lot, May 1911

Θεωρητικά. στην ευαίσθητη, την πολιτισμένη και την ανεπτυγμένη Δύση, η παιδική εργασία έχει απαγορευτεί μετά το Βήτα Παγκόσμιο Πόλεμο. Ειδικά στις  ΗΠΑ που λέγαμε,  " Τουλάχιστον 43 παιδιά πέθαναν σε εργατικά ατυχήματα στα χωράφια από το 2005 μέχρι το 2008, όπως αναφέρει η ανθρωπιστική οργάνωση Human Rights Watch. Στατιστικές για τραυματισμούς δεν υπάρχουν. Αυτό που είναι όμως ακόμα χειρότερο είναι ότι τα παιδιά δεν πηγαίνουν στο γιατρό γιατί φοβούνται ότι θα απελαθούν. Υπολογίζεται ότι στις αμερικανικές φάρμες απασχολούνται μέχρι και 500.000 παιδιά. Οι αμερικανικοί νόμοι που αφορούν την παιδική εργασία είναι από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν παρέχουν επαρκή κάλυψη." 

Τις φωτογραφίες τις πήρα απ' εδώ: http://www.shorpy.com/lewis-hine-photos και το κειμενάκι για την παιδική εργασία στις ΗΠΑ απ 'εδώ: http://www.inews.gr/99/paidiki-ergasia-stis-ipa.htm

Αεροπλάνο- Τρένο 0-2

'Ολα ξεκίνησαν μ' ένα τηλεφώνημα...    Ο Jim Weatherly, τραγουδιστής, τραγουδοκατασκευαστής και κολλητός του Lee Majors παίρνει τηλέφωνο το φίλο του στο σπίτι, αλλά απαντά η καλή του, η Farrah Fawcett που τον πληροφορεί πως ετοιμάζει τα μπογαλάκια της . Το βράδυ πετάει για Χιούστον που πάει να δει τους δικούς της. Σιγά το πράμα δλδ, μόνο που ο Jim τρώει φλασιά να φτιάξει  τραγουδάκι αλλάζοντας λίγο  την ιστορία. 

Μια κοπέλα που πήγε  να γίνει σταρ στο L.A.  αλλά απέτυχε. Γι' αυτό γυρίζει πίσω από 'κει που 'ρθε.Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο τραγικά όσο φαίνονται. Είναι μαζί κι ο καλός της, αφού όπως λέει :" I'll be with her on that midnight plane to Houston/ I'd rather live in her world, than live without her in mine". 

Παίζει ο Jim το τραγουδάκι στο ζεύγος, αυτοί γουστάρουν και το Γενάρη του '73 το κυκλοφορεί στο άλμπουμ "Weatherly" με τον τίτλο "Midnight plane to Houston". 

Ακούει το τραγούδι η Cissy Houston (η μαμά της Whitney) και του ζητάει να το πει κι αυτή, αλλά με αλλαγμένο τον τίτλο. Αντί για το Χιούστον θέλει να πηγαίνει στη Τζώρτζια  και  το αεροπλάνο το θέλει τρένο. Ευτυχώς δλδ, γιατί εδώ μέσα δε χωράνε σιχαμένα αεροπλάνα, παρά μόνο αν στην πορεία μεταμορφώνονται σε τρένα. 

Η Cissy δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά με το "Μidnight train to Georgia" και το τραγούδι πάει άπαιχτο. 

Όμως, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς (για το '73 μιλάμε πάντα) το "Τρένο του μεσονυχτίου  για  Τζώρτζια" βγαίνει σε σιγκλάκι από τη Gladys Knight and the Pips και  γίνεται το νάμπερ ουάν χιτάκι της χρονιάς. 

Τον Οκτώβρη δε, που βγάζουν και το άλμπουμ Imagination το 'χουν πρώτο πρώτο και καλύτερο. 

Όσο για τους στίχους,  θαρρώ πως με τούτα και με κείνα , ήρθανε στα ίσα τους:"I'll be with him in that midnight train to Georgia / I'd rather live in his world than live without him in mine" 

Για την Ινδιάνα που το γουστάρει (το train όχι το plane) παίζει και απ' την Aretha Franklin:-)

This is not a love song

Εδώ και 'κανα μήνα, στα πλαίσια της "εξυγίανσης" των μέσων μαζικής μεταφοράς,  κόψανε  και  το τρένο που πάει Θεσσαλονίκη Φλώρινα. 

  

Ήτανε άλλωστε, τελείως άχρηστο  αυτό το δρομολόγιο! Μετέφερε μόνο εκατοπενήντα χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο, είχε φτηνό το εισιτήριο και  έφτανες νωρίτερα απ' ό,τι αν το 'κανες με ΙΧ. Χώρια που όσοι δουλεύανε σ' αυτή τη γραμμή , το κάνανε από χόμπι μιας και δεν είχαν βρει κάτι καλύτερο για να περάσουν την ώρα τους.

IX και Κτελ από τώρα και στο εξής! Κι οι εργαζόμενοι να πα να βρουν άλλο "χόμπι". 

Ιδιωτικός και αντικοινωνικός ο χαρακτήρας των συγκοινωνιών και με τη βούλα πλέον.
Για τη μείωση του ελλείμματος (ρε γαμώτο)!!!

120 km/h

 Ο Jan Saudek (που έφτιαξε το εξώφυλλο στο δίσκο "Grave Dancers Union" των Soul Asylum) γεννήθηκε στην Πράγα το '35 και μιας και ο μπαμπάς του ήταν Εβραίος, η οικογένεια του μετακομίστηκε σ' ένα  στρατόπεδο συγκέντρωσης  της τότε Τσεχοσλοβακίας. Στην Terezin,  όπου η εργασία απελευθέρωνε, "απελευθερώθηκε" σχεδόν όλη του η οικογένεια. Αλλά ο Jan τη γλύτωσε.

Με τη φωτογραφία έπαιζε από έφηβος, αλλά στα σοβαρά ασχολήθηκε μετά το '69. Το στυλ του είναι πολύ περίεργο και πολλές από τις φωτογραφίες του μοιάζουν περισσότερο με  ζωγραφικές ή κόμικς. Η αλήθεια βέβαια είναι, πως  πολλές απ' αυτές είναι πειραγμένες αφού τις χρωμάτιζε από πάνω  με το χέρι και τόνιζε έντονα τα σημεία που τον ενδιαφέρουν περισσότερο.  

Η πρώτη φωτογραφία που ανεβάζω δεν είναι δική του. Είναι κολάζ από φωτογραφίες του, πάνω στην "120km/hr":

Οι υπόλοιπες όμως είναι κατάδικες του:

The tram 1963

Native Land 1948-1989, 1972

120km/hr

Dawn No.1, 1959

Dawn No.2, 1984

Σε τούτο εδώ το λινκ http://www.saudek.com/en/jan/uvod.html θα βρείτε (όσοι σας άρεσε)  τις υπόλοιπες φωτογραφίες του.  

Runaway train - Soul Asylum

Bought a ticket for a runaway train, 
like a madman laughing at the rain

A little out of touch, a little insane, 
it's just easier than dealing with the pain...

Το τρένο του φευγιού είναι μάλλον πολύ αγαπημένο θέμα μουσικών, κινηματογραφιστών, φωτογράφων , ζωγράφων και  λοιπών συγγενών και φίλων. 

Μουσικοί από τη Μιννεζότα, οι Soul Asylum παίζουν απ΄τη δεκαετία του '80, αλλά  γνωστοί  γίνανε το '92, όταν και κυκλοφόρησε το "Grave Dancers Union".  Σε τούτο το άλμπουμ είναι και το τραγουδάκι του τίτλου, που όπως όλα τα runaway train θέματα, τσουλάει στις ράγες...με βαρυκαρδιά :

 Το εξώφυλλο του δίσκου, έφτιαξε ο τσέχος φωτογράφος Jan Saudek (γι' αυτόνανε θα τα πούμε στην επόμενη ανάρτηση) από μια φωτογραφία που είχε τραβήξει το 70:

                                                     Fate descends towards the River Leading Two innocent Children, 1970

 

Hot rail...

Τέρμα δυτικά, εκεί που χωρίζεται η Αμέρικα Λατίνα απ' τη σκέτη Αμέρικα  θα πάμε τουντέη μ' ένα γκρουπάκι που θαρρώ δε θέλει  πολλές συστάσεις. Πήραν τ' όνομα τους από την πόλη που τη λένε κάτι ανάμεσα σε Καλιφόρνια και Μεξικό, ίσως γιατί οι κάτοικοι της δεν ξέρανε ούτ' οι ίδιοι , τί διαφορά έχει η μια απ' τ΄άλλο. 

Οι Calexico ξεκίνησαν να παίζουν πριν καμιά εικοσαετία, ανακατεύοντας κι αυτοί, τις μουσικές που γουστάρανε  ή που τέλος πάντων παίζαν στα μέρη τους: Λάτιν, κάντρι, τζαζ και ροκ. 

Μπλεχτήκανε νωρίς-νωρίς με την ανεξάρτητη ροκ  κι έτσι αποφύγανε τα νταραβέρια με τις μουσικές  φάμπρικες. 

Το Μάη του 2000 κυκλοφόρησε το τρίτο αλμπουμάκι τους, το "Hot Rail" που, προσωπικώς μ' αρέσει πολύ να τ' ακούω καλοκαίρι. 

Όμως, επειδή παρασύρομαι εύκολα  από τους φίλους μου, που Φλεβάρη μήνα, άλλος για Γράμο τράβηξε κι άλλος για Σενεγάλη, σήμερα λέω κι εγώ να τη δω εκτός εποχής, βολτάροντας σε 'κείνα τα μέρη που, οι διάφοροι τύποι και τύπισσες, τραγουδάνε λιωμένοι απ' τη ζέστα.

Για αρχή θα παίξει το  "Ballad of Cable Hogue", που μπορεί να μην έχει σχέση με τα τρένα, αλλά είναι σούπερ τραγουδάκι κι έχει γαμάτο βίντεο κλιπ:

Και για τέλος θα παίξει (φυσικά)  το "Hot rail" που είναι κι αυτό σούπερ τραγουδάκι, αλλά δεν έχει γαμάτο βίντεο κλιπ: 

Δύσκολο πράγμα η ισορροπία

μερικές φορές...

Επόμενος σταθμός: Μασσαλία (προσοχή στο κενό)

"Θλιβερό το τρένο που περνά απ' εδώ και παίρνει όλους τους φίλους μου" τραγουδάνε οι Massilia Sound System σε γαλλικά ανακατεμένα με οξιτανέζικα, μια γλώσσα που μιλιέται στο νότο της Γαλλίας και πιάνει και λίγια Ιταλία και Ισπανία. Η μουσική τους, όπως οι ίδιοι λένε, είναι ρέγγε της Προβηγκίας κι αφού το λένε αυτοί εμέ δε μου πέφτει λόγος. Μ' αρκεί που μ' αρέσουν. 

"Triste es lo trin" λέγεται το τραγουδάκι τους, είναι στο άλμπουμ 3968CR13 που πήρε τ' όνομα του απ' τον αριθμό κυκλοφορίας του ντεσεβώ που πασπατεύουν στη φωτογραφία και ξεκινάει με τσαφτσούφ στα οξιτανέζικα κι αυτό, μάλλον για να μας βάλλει στο κλίμα.

Νοσταλγία για τους φίλους που χάθηκαν, φεύγοντας να ψάξουν για δουλειά στη μητρόπολη. Στη Μασσαλία όποιος δεν έχει τυχερό αστέρι, τρώει πολλές πόρτες στη μούρη...

L'Arrivée d'un train en gare de La Ciotat

Τέλη 19ου αιώνα, το 1895 για την ακρίβεια, ο Luis Lumière πάει και στήνει την κάμερα του στο σιδηροδρομικό σταθμό μιας μικρής πόλης ανατολικά της Μασσαλίας. 

La Ciotat τη λένε την πόλη και σήμερα, έχει καμιά τριανταριά χιλιάδες ανθρώπους. Εκτός από πολλούς φοίνικες, μεσόγειος γαρ, είχε μέχρι το 2000 και πολλούς κομμουνιστές. Σ' αυτό το τελευταίο μάλλον, οφείλεται και το γεγονός ότι στην πόλη παίζει ακόμα ένα σινεμά που φτιάχτηκε το 1889 και δεν έγινε σούπερ μάρκετ, πολυκατοικία, εμπορικό κέντρο ή πάρκινγκ. Το Eden είναι το παλιότερο σινεμά του κόσμου που λειτουργεί ακόμα. 

Όσο για τους αδερφούς Lumière, στη συνέχεια  φτιάχνουν  μια ταινιούλα.  "Η άφιξη του τρένου στο σταθμό της Ciotat" είναι πολύ-πολύ μικρού μήκους. Κρατάει μόλις 50 δευτερόλεπτα, αλλά ο αστικός μύθος λέει πως, όταν πρωτοπροβλήθηκε, οι θεατές  ψάρωσαν  τόσο πολύ απ' την εικόνα ενός τρένου που ερχότανε καταπάνω τους, που άρχισαν να ουρλιάζουν  και να τρέχουν να βγουν απ' την αίθουσα. Εγώ δεν πιστεύω  τους αστικούς μύθους, αλλά καλού κακού  μίκρυνα το βιντεάκι για να μη σας τρομάξω:

Ο κόσμος που ανεβαίνει στο τρένο είναι εργαζόμενοι, συνεργάτες, συγγενείς και φίλοι των Lumière , μεταξύ αυτών και η κυρία Lumière, που φαίνεται στο 36' να τρέχει κρατώντας απ΄το χέρι ένα κοριτσάκι ντυμένο στα λευκά. 

Έτσι ήτανε ο σταθμός της Ciotat, αρχές του 20ου αιώνα. 

 Σήμερα,  έχει λιγουλάκι αλλάξει: 

Αλλά είναι ακόμα μερακλήδες αυτοί που τον φροντίζουν

κι έχουν μεγάλο καμάρι που φτιάχτηκε μια από τις πρώτες ταινίες του κινηματογράφου στο σταθμό της πόλης τους:

 

Winter trains

Ένας μπαμπάς ιδιοκτήτης παμπ που έφερνε κυρίως παραδοσιακά ιρλανδέζικα γκρουπάκια και μια μαμά καθηγήτρια πιάνου, γέννησαν μεταξύ άλλων, την Eithni Ni Bhraonain στις αρχές του 60. Η Enya που μάλλον έτσι την ξέρουν οι περισσότεροι, έχει συνεργαστεί με την άλλη ιρλανδέζα, τη  Sinead O' Connor στο πρώτο της άλμπουμ (της Σινέντ όχι της Ένυα) κι επίσης έχει γράψει λίγια μουζίκ  για τον πρώτο Άρχοντα των δαχτυλιδιών . 

Έχει κάνει και πολλά άλλα, αλλά αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι πως από χτες που ξεκίνησε να βρέχει, δε λέει να σταματήσει. Σκατομούντ από μέσα, σκατομούντ κι απόξω δλδ. 

Πάντως η Enya  παίζει το "Trains and winter rains" όχι μόνο γιατί  κολλάει με τους καιρούς και τα τρένα, αλλά γιατί πολύ το γουστάρω ετούτο το τραγούδι:

City Streets passing by,
Underneath stormy skies.

Neon signs in the night,
Red and blue city lights.
Cargo trains rolling by,
Once again someone cries.

Trains and winter rains,
No going back, No going home.
Trains across the plains,
And in the sky, the star alone.

Everytime, it's the same.
One more night, one more train.
Everywhere empty roads,
Where they go, no-one knows.

And everything looks shit tonight

κι ας λέει ο Iggy τα δικά του.

Τον Iggy τον έμαθα απ' ένα φίλο που την έκανε...
Και δεν έκανε πλάκα (αυτή τη φορά). 

....και γάτα το Φλεβάρη

Η Λουλού:

 και οι άλλοι:

Καλό μήνα είπα; Δεν είπα!