Τέλη 19ου αιώνα, το 1895 για την ακρίβεια, ο Luis Lumière πάει και στήνει την κάμερα του στο σιδηροδρομικό σταθμό μιας μικρής πόλης ανατολικά της Μασσαλίας.
Αλλά είναι ακόμα μερακλήδες αυτοί που τον φροντίζουν
La Ciotat τη λένε την πόλη και σήμερα, έχει καμιά τριανταριά χιλιάδες ανθρώπους. Εκτός από πολλούς φοίνικες, μεσόγειος γαρ, είχε μέχρι το 2000 και πολλούς κομμουνιστές. Σ' αυτό το τελευταίο μάλλον, οφείλεται και το γεγονός ότι στην πόλη παίζει ακόμα ένα σινεμά που φτιάχτηκε το 1889 και δεν έγινε σούπερ μάρκετ, πολυκατοικία, εμπορικό κέντρο ή πάρκινγκ. Το Eden είναι το παλιότερο σινεμά του κόσμου που λειτουργεί ακόμα.
Όσο για τους αδερφούς Lumière, στη συνέχεια φτιάχνουν μια ταινιούλα. "Η άφιξη του τρένου στο σταθμό της Ciotat" είναι πολύ-πολύ μικρού μήκους. Κρατάει μόλις 50 δευτερόλεπτα, αλλά ο αστικός μύθος λέει πως, όταν πρωτοπροβλήθηκε, οι θεατές ψάρωσαν τόσο πολύ απ' την εικόνα ενός τρένου που ερχότανε καταπάνω τους, που άρχισαν να ουρλιάζουν και να τρέχουν να βγουν απ' την αίθουσα. Εγώ δεν πιστεύω τους αστικούς μύθους, αλλά καλού κακού μίκρυνα το βιντεάκι για να μη σας τρομάξω:
Ο κόσμος που ανεβαίνει στο τρένο είναι εργαζόμενοι, συνεργάτες, συγγενείς και φίλοι των Lumière , μεταξύ αυτών και η κυρία Lumière, που φαίνεται στο 36' να τρέχει κρατώντας απ΄το χέρι ένα κοριτσάκι ντυμένο στα λευκά.
Έτσι ήτανε ο σταθμός της Ciotat, αρχές του 20ου αιώνα.
Σήμερα, έχει λιγουλάκι αλλάξει:
Αλλά είναι ακόμα μερακλήδες αυτοί που τον φροντίζουν
κι έχουν μεγάλο καμάρι που φτιάχτηκε μια από τις πρώτες ταινίες του κινηματογράφου στο σταθμό της πόλης τους:
magnifique....έχω πάει εκεί....λεπτομέρειες προσεχώς
ΑπάντησηΔιαγραφήτο είδα απ' το γκουγκλ ερθ αλλά ήτο πολύ λίγο. αναμένω λεπτομέρειες ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή