Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια... Συμφορά που μας βρήκε!!!

Τέλη του '70 ο Μανώλης Ρασούλης και ο Νίκος Ξυδάκης αποφασίζουν να συνεργαστούν και να φτιάξουν ένα δισκάκι. Για φωνές διαλέγουν τη Σοφία Διαμαντή, το Δημήτρη Κοντογιάννη και το Νίκο Παπάζογλου. 

Μετά κάνουν και τα βαφτίσια. Και το όνομα αυτού : " Τα Δήθεν". 

Σ' αυτό λοιπόν το δισκάκι πρωτόπαιξε το τραγουδάκι με τους μάγκες που τους πάτησε το τρένο.  Παπάζογλου, πρώτη φωνή και Διαμαντή, η δεύτερη. Οι στίχοι δε, είναι μια απίθανη ρασουλική τρολλιά :

Γίνεται μεγάλη επιτυχία που  μεταφράζεται μεν στα ιταλικά, "I manga non ci sono più..." αλλά δεν τραγουδιέται ποτέ,  γιατί σιγά μην καταλάβουν οι φλωράτζες οι ιταλοί τι παναπεί μάγκας. Ο μάγκας ευδοκιμεί μόνο στην Ελλάδα , όπως ο μουσακάς , η φέτα και η μακεδονία. 

Και όπως συμβαίνει πάντα, όταν θιχτούνε τα όσια,  τα ιερά και η μαγκιά της φυλής,  έρχεται και η σκληρή απαντοερώτηση απ' το Βασίλη Παπαδόπουλο, πέντε χρόνια αργότερα : "Ποιος το είπε για τους μάγκες πως χαθήκανε;" Ο Τάκης Σούκας έχει κάνει τη μουσική, το τραγουδάει ο Στράτος Διονυσίου και είναι από το δίσκο ¨Λαϊκά και πάσης Ελλάδος" (Π.Ο.Π για να μην ξεχνιόμαστε): 

 

Ταξιδεύοντας με τον René Groebli

Ο René Groebli γεννήθηκε το 1927 στην Ελβετία και σε ηλικία μόλις 22 χρονών έφτιαξε την πρώτη του συλλογή από φωτογραφίες που την ονόμασε Magie der Schiene ( η μαγεία της σιδηροτροχιάς). 

Ξεκίνησε  ανακαλύπτοντας τους παρισινούς σταθμούς, ταξίδεψε με τα προαστιακά τρένα και κατάφερε να κάτσει στη θέση του μηχανοδηγού για να φωτογραφίσει αυτό που όλοι π' αγαπάμε τα τρένα θα πουλάγαμε και την ψυχή μας για να το ζήσουμε απόκοντα. 

Φωτογράφισε τον καρβουνιάρη, το έμπα στα τούνελ, τα τηλεγραφόξυλα που παν' παράλληλα με τις γραμμές, τον ατμό που ξεφεύγει απ' όλες τις μπάντες και φυσικά την ταχύτητα. Περπάτησε στις σιδερογέφυρες, μαγεύτηκε απ' το καθρέφτισμα του ήλιου πάνω στις ράγες κι απ' τα μαύρα συννεφάκια του καπνού π' αφήνει στο πέρασμα του το Θεριό. 

Οι άνθρωποι των τρένων, εργάτες, επιβάτες και περαστικοί βολεύτηκαν στα βαγονάκια πρώτης θέσης της συλλογής του: 

Ο René Groebli δεν έχει τραβήξει μόνο τρένα . Οι υπόλοιπες συλλογές του είναι εξίσου γαμάτες. Όλα τ' άλλα που (ίσως ) θέτε να δείτε απ' τον κύριο Ρενέ,  θα τα βρείτε εδώ. 

Σταθμοί Tangram, γέφυρες Mikado (René Groebli)

Τρένο, ζωή και κίνηση (René Groebli)

Καπνός κι ατμός (René Groebli)

Ράγες μαγικές (René Groebli)

 

Η νέα Ιθάκη..στις ράγες

οδηγίες χρήσης: 

α. για να δουμε τί γράφει πατάμε την εικόνα.

β. για το μπλογκ του Γιάννη Ιωάννου χτυπάμε εδώ.

γ. για το κέντρο δηλητηριάσεων τηλ  210 7793777

They got the guns but we got the numbers (μην ξεχνιόμαστε)

"Το ΔΝΤ πέρασε απ' εδώ"

Το κίτρινο βέλος - Желтая cтрела

Audio book ( cover) 

 

 

 

" - [...] Nα θυμάσαι πως όταν ο άνθρωπος σταματάει ν' ακούει τον ήχο από τις ρόδες και είναι σύμφωνος να συνεχίσει το ταξίδι, γίνεται επιβάτης.

- Κανείς δε μας ρωτάει αν είμαστε ή δεν είμαστε σύμφωνοι. Μάλιστα δεν θυμόμαστε καν πως βρεθήκαμε εδώ. Απλώς πηγαίνουμε, αυτό είναι όλο. Άλλο τίποτα δεν μένει. 

- Μένει το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή. Να ταξιδεύεις με το τρένο και να μην είσαι επιβάτης , είπε ο Χαν.  "

Ολόκληρη η ανθρωπότητα ταξιδεύει σ' ένα τρένο που κινείται εις τους αιώνες των αιώνων και δε σταματάει ποτέ. Ο προορισμός είναι μια κατεστραμμένη γέφυρα κι ο χρόνος άφιξης,  άγνωστος. Σε κάθε βαγόνι ζει ένας διαφορετικός λαός με διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικές συνθήκες και διαφορετική γλώσσα που για κάθε μια υπάρχει συγκεκριμένη απόδοση του ήχου του τρένου. 

" Ο θόρυβος από τις ρόδες που συνοδεύει τον καθένα από 'μας, από τη στιγμή της γέννησης μας ως το θάνατο, είναι βέβαια ο πιο συνηθισμένος για μας ήχος . 

[...]

Και να πως ηχούν οι ρόδες σε διάφορες χώρες του κόσμου:

Στην Αμερική: τζίντζερεϊλ- τζίντζερεϊλ 

Στις χώρες της Βαλιτικής : πα-ντούμπα-νταμ

Στην Πολωνία: παν-παν
Στη Βεγγάζη: τσουνγκ- τσουνγκ 

Στο Θιβέτ: ντζογκ-τσεν

Στη Γαλλία: κλικό-κλικό [...] "

Μέσα στο τρένο, οι άνθρωποι γεννιούνται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, δουλεύουν, παρανομούν, παίζουν θέατρο ή ζωγραφίζουν και φυσικά,  κάποτε πεθαίνουν. Τότε τους πετάνε έξω απ' το παράθυρο σ' ένα κόσμο άγνωστο που μόλις διακρίνονται κάποια ερειπωμένα σπίτια και κατεστραμμένα εργοστάσια. 

Στη διάρκεια του ταξιδιού, ο Αντρέι (ο πρωταγωνιστής) συνειδητοποιεί  πως τελικά όλα εξαρτώνται απ' τη δική του θέληση. Και τότε μόνο θα καταφέρει να σταματήσει το τρένο και να κατέβει, χωρίς να πάρουν χαμπάρι οι υπόλοιποι πως αυτή η στάση έγινε έξω από τη δική τους συνείδηση. 

Αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στο "Κίτρινο Βέλος", το τρένο του Βίκτωρ Πέλεβιν που απ' ότι λένε οι πιο ειδικοί είναι μια ειρωνική αναφορά στο "Κόκκινο Βέλος",  την υπερταχεία (για τα δεδομένα άλλων καιρών) που συνέδεε τη Μόσχα με την Πετρούπολη και μια παρωδία της σοβιετικής φαντασίας που έβλεπε την Οκτωβριανή Επανάσταση σα μια γέφυρα που οδηγούσε σ' ένα λαμπρό μέλλον και το Στάλιν σαν τον "έμπειρο μηχανοδηγό του τρένου της επανάστασης" . 

Ο Βικτώρ Πέλεβιν γεννήθηκε το 1962 στη Μόσχα και σπούδασε μηχανικός, αεροναυπηγικά και φιλολογία. Τελικά αυτό που τον κέρδισε όμως ήταν η λογοτεχνία με την οποία κόλλησε, αρχικά δημοσιεύοντας μικρά διηγήματα επιστημονικής φαντασίας.  Το κίτρινο βέλος κυκλοφόρησε το 1994 και στα ελληνικά μεταφράστηκε το 2004. 

Για το φίλο μου τον Ανατόλ που τον ευχαριστώ πολύ για τις συστάσεις ;-)

Folsom Prison Blues

Παρόλο που ο Johnny Cash δεν υπήρξε μόνιμος ένοικος φυλακών, σύχναζε από επιλογή δίνοντας δωρεάν συναυλίες για τους κρατούμενους.

H Folsom State Prison βρίσκεται  ανατολικά του Σακραμέντο και είναι η δεύτερη παλιότερη καλιφορνέζικη φυλακή μετά την San Quentin. Άνοιξε τις φιλόξενες αγκαλίτσες της το 1880, ήταν η πρώτη που απέκτησε ηλεκτρικό ρεύμα στις Γιούεσεη, υπήρξε για πολλά χρόνια από τις πιο υψίστης ασφαλείας φυλακές και μέσα σε 42 χρόνια πήρε 92 πόντους - ένα για κάθε εκτέλεση. 

 

 

Ο Cash λοιπόν πήγε μια μέρα του 1952 σινεμά στη Γερμανία που έκανε τη θητεία του και είδε την ταινία Inside the Walls of Folsom Prison με πρωταγωνιστές τους Steve Cochran και David Brian.

Tόσο πολύ τον εντυπωσίασε η ταινία που με το που επέστρεψε μπακ χομ, μπήκε στο τρυπάκι να μπερδέψει δυο λαϊκά είδη και να φτιάξει ένα κομμάτι. 

 

 

 

 

 

Τρενοτράγουδο συν φυλακοτράγουδο μας κάνουν το Folsom Prison Blues που μάλλον είναι από τα χαρακτηριστικότερα Κας τραγούδια. 

 

Είναι η ιστορία ενός  κρατούμενου που ακούει το τρένο να  περνάει σφυρίζοντας έξω απ' τη φυλακή ( χειρότερο κι από εκτέλεση -θα έλεγα) και θυμάται τη μαμά του που του 'λεγε να 'ναι φρόνιμο παιδί και να μην παίζει με τα γκάνια. Φαντάζεται τους επιβάτες αραχτούς να απολαμβάνουν το ταξίδι , να τρώνε, να πίνουν, να καπνίζουν και φυσικά ονειρεύεται τη μέρα που θα το πάρει κι αυτός και θα φύγει μακρυά απ' το κελί , θα 'χει αφήσει πίσω  τη φυλακή του Folsom.  Και  θα 'ρθουν τα κάτω -πάνω : το σφύριγμα του τρένου που τώρα τον ρίχνει σε βαθιά μελαγχολία , τότε θα τον αλαφρώνει κι όλες τις λύπες θα τις παίρνει μακρυά...

Το σημερινό το τραγουδάκι είναι κι αυτό (σαν το I Walk the Line) στον ίδιο δίσκο: Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar:

Για τον Αν- Τειρεσία που την ψυλλιάστηκε για που το πήγαινα ;-)

Αλό! Είμαι ο Τζώνυ Κας

Εδώ και κάμποσο καιρό έχω μια φοβερή και τρομερή σκοτούρα στο (ήδη) θολωμένο μου μυαλό: Υπάρχουν κάποια τρενοθεματάκια- τρενοθεματάρες που δε χωράνε σε δυο-τρεις αναρτήσεις. Είναι ιστορίες που φτιάχνουν από μόνες τους μπλογκ. Ο Υπερσιβηρικός, το Οριάν Εξπρές και ο Τζώνυ Κας ας πούμε, πως διάλα θα χωρέσουν;

[...]

Παρακολουθούσα λοιπόν σήμερα το πρωί τη Λίτσα Πατέρα -την οποία παρακολουθώ ανελλιπώς από τότε που πρόβλεψε πως θα πέσει ο καπιταλισμός, και είπε πως εμείς που είμαστε στο ίδιο ζώδιο με μένα, σήμερα θα πάρουμε αποφασιστικές για το μέλλον μας (και το μέλλον των μπλογκ μας) αποφάσεις.  

Και βέβαια είχε απόλυτο δίκιο! 

Αποφάσισα λοιπόν πως θα τους βάλω μια ωραία ετικέτα. 

Τελικά ήτανε πολύ απλό, απλώς επειδή (μάλλον) εμείς που είμαστε το ίδιο ζώδιο με μένα, μας αρέσει να παιδευόμαστε και μετά να γκρινιάζουμε στους άλλους που δεν είναι το ίδιο ζώδιο με μας,  πως είμαστε οι πιο παιδεμένοι άνθρωποι του κόσμου, γουστάρουμε να το κάνουμε πολύ σύνθετο....

Κλείνουν οι πρόλογοι, άστρα, παρενθέσεις, τρεις τελίτσες, ζώδια κλπ κλπ και πάμε στο θέμα μας (θεματάρα μας):

"Είναι σταθερή σαν τρένο και κοφτερή σαν ξυράφι" Έτσι περιγράφει τη φωνή του Johnny Cash η καλή του,  June Carter. 

Γεννήθηκε το 1932 στο Αρκάνσας, θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς μουσικούς του εικοστού αιώνα και πέθανε το 2003 λίγους μήνες αργότερα απ' την καλή του.   Πέρα από την κάντρυ που ήταν το ΠεδίοΔοξηςΛαμπρό του, έχει μπερδευτεί (επιτυχέστατα) με διάφορα άλλα είδη: ροκαμπίλυ,  μπλουζ , ροκεντρόλ και γκόσπελ. 

Απίθανη φωνή, απίθανη μουσική από ένα απίθανο τύπο που είχε γραμμένα τα δημοσιοσχεσείστικα κόλπα, κυκλοφορούσε με τα μαύρα του τα κουστουμάκια, έκανε δωρεάν συναυλίες μέσα σε φυλακές και έσκαγε στη σκηνή λέγοντας: " Αλό! είμαι ο Τζώνυ Κας" 

Για σήμερις, που όπως προείπα είναι αποφασιστικής σημασίας μέρα, θα παίξει το I walk the line, κι ο  λόγος που διαλέγω αυτό για πρώτο-πρώτο δεν είναι τυχαίος: Τ' ακούγαμε τις προάλλες με μια παρέα και παίζαμε το παιχνίδι ΠοιόςΕλληναςΤ'Αντέγραψε. Ευκολάκι θα έλεγα,  και μην πλακωθείτε τώρα στα τηλέφωνα να απαντήσετε γιατί δεν έχει τζάμπα εισιτήριο για  συναυλία του Κας.

Το I walk the line ηχογραφήθηκε το 1956 και αρχικά κυκλοφόρησε σε σιγκλάκι. Στις 11 του  Οκτώβρη (να τα και τα γενέθλια) του 1957 κυκλοφόρησε  στο πρώτο άλμπουμ του Κας που είχε τίτλο Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar.

Αφιερωμένο στην παρέα που τ' ακούγαμε , ιδιαιτέρως στο Σοφοκλή και το Νίκο που 'ναι κι αυτοί (σαν το άλμπουμ του Κας) παιδιά τ' Οκτώβρη.

Όταν όλα περάσουν

Τέτοιες μέρες, τέτοια λόγια, κι ένας Αναγνωστάκης έρχεται να κάτσει σαν το τουβλάκι από  τέτρις. 

Έτσι... μπας και πάρουμε κανένα πόντο (τα πάνω μας) 

ή μπας και  ρίξουμε καμιά σειρά για να τρενάρουμε το γκέημ όβερ,

και μπούμε στην επόμενη πίστα...

Κάτω απ' τις ράγες του τραίνου
Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου
Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών

Όταν όλα περάσουν - πάντα σε περιμένω.

Πέρασαν από τότε πολλά τραίνα
Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν
Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν.

Κάτω από κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή
Όταν όλα περάσουν -
Σε περιμένω.

Επόμενος σταθμός ... Σύνταγμα:

Προσοχή. προσοχή!

Δολοφόνοι με στολή: 

California, drugs & rock'n'roll

Drug train και το σημερινό, σε διαφορετικό  ύφος μεν απ' εκείνο των Cramps,στο στιχουργικό του μέρος, αλλά καλιφορνέζικη τραμπάλα απ' το Ροκεντρόλ στο Πανκ της δεκαετίας του 80. 

Οι Social Distortion (Social D ή και SxDx) τα φτιάξανε αρχές του 1979 με πρωτοβουλία του Mike Ness. Clash και Ramones ακούνε τα παιδιά και σαν όλα τα κανονικά παιδιά που 'χουν τέτοια ανατροφή, τί πιο νορμάλ απ' το να πανκοφέρνουν μουσικά τε και αισθητικά...

Η σύνθεση του γκρουπ αλλάζει το 1981, με τον Ness να παραμένει και ταυτόχρονα να χώνεται κάθε μέρα και από λίγο, μέσα στην πρέζα. Έτσι, δυό χρόνια αργότερα στη διάρκεια μιας συναυλίας, ο μπασίστας και ο ντράμερ παρατάνε το γκρουπ σύξυλο και εγκαταλείπουν την παρέα. 

Παρόλο που σχεδόν αμέσως βρίσκουν αντικαταστάτες, το πράμα δεν τσουλάει με τον Ness σε πρεζοχάλια κατάσταση και ψιλοδιαλύεται μέχρι το 1986 που καθαρίζει με την πρέζα τα ξαναβρίσκουν. 

Τον Απρίλη του 1990 κυκλοφορεί το τέταρτό τους άλμπουμ, απ' όπου και το Drug Train. Ροκαμπίλι, Μπλουζ και  Κάντρυ  η μουσική,  με μπερδέματα και ξεμπερδέματα αναμεταξύ τους ή απλώς συνέχειες του κάθε είδους όπως τις αντιλαμβάνονται οι ίδιοι  και οι ακροατές αυτών.

Ιστορία μου, αμαρτία μου...

 Η ιστορία των Cramps είναι η ιστορία του Έρικ και της Κρίστυ κι αρχίζει  μια φορά κι ένα καιρό σ' ένα καλιφορνέζικο αυτοκινητόδρομο  η Κρίστυ κάνει ωτοστόπ...

Σταματάει ο Έρικ, μπουκάρει η Κρίστυ κι ακούει μουσική που γουστάρει. Χαλαρώνει κι αρχίζει μπουρουμπούρου για τα σπάνια ροκενρόλ 45αράκια της. Εξιτάρει τον Έρικ, που κι αυτός με τη σειρά του προσπαθεί να της κάνει εντύπωση και την πλακώνει στις εξυπνάδες για τα μπιμούβις που 'χει δει. Η  μικρά όχι μόνο δε μασάει, αλλά του αποκαλύπτει πως καραγουστάρει μπιμούβις, σκουπιδοθρίλερ κι έτσι. 

Οι  συγκεκριμένοι πρωταγωνιστές δεν παίζει (φυσικά) να γράψουν άρλεκιν ιστορία. Ροκεντρόλ στο κρεβάτι φάση είναι αμφότεροι, μίλια μακρυά από τη χαρωπή αμερικάνικη οικογένεια με την ίσια, κατάλευκη, οδοντοστοιχία στις αναμνηστικές φωτογραφίες.

Μετά τη γνωριμία τους, ο  Έρικ γίνεται Lux Interior, μια φράση από  διαφήμιση παλιού αυτοκινήτου και η Κρίστυ  Poison Ivy Rorschach (αυτό το τελευταίο παναπεί τεστ με λεκέδες μελανιού που κάνουν κάποιοι ψυχίατροι για να βγάλουν τις φοβερές και τρομερές τους διαγνώσεις).  

Κι αφού φτιάξουν τα καινούρια τους ονόματα, τραβάνε για το Οχάιο ένα χρόνο αργότερα, το 1973 δλδ, και το 1975 για τη Νιού Γιόρκ. Φτιάχνουν τους Cramps το 1976 και παίζουν μέχρι το 2009 που πεθαίνει ο Lux. Η αρχική τους σύνθεση είναι με Lux Interior φωνητικά,  Poison Ivy λιντ κιτάρ, Bryan Gregory κιτάρ (σκέτη) και με την  αδερφή του Bryan,  Pam "Ballam" Gregory,  ντραμς. 

 Drug train το σημερινό τραγουδάκι  για τα πρώτα γενέθλια του σαλαμαντρέηλ, στο οποίο οι Cramps έχουν παίξει (και θα ξαναπαίξουν) ακόμα κι αν δε λένε ούτε μισή λέξη για τα τρένα. 

Είναι στο δίσκο Bad Music for Bad People που κυκλοφόρησε το 1984. 

Το βιντεάκι παρακάτω γυρίστηκε τον Ιούνιο του 1978 στο ψυχιατρείο της Napa στην Καλιφόρνια, σε μια δωρεάν συναυλία αφιερωμένη στους ασθενείς: