Ιστορία μου, αμαρτία μου...

 Η ιστορία των Cramps είναι η ιστορία του Έρικ και της Κρίστυ κι αρχίζει  μια φορά κι ένα καιρό σ' ένα καλιφορνέζικο αυτοκινητόδρομο  η Κρίστυ κάνει ωτοστόπ...

Σταματάει ο Έρικ, μπουκάρει η Κρίστυ κι ακούει μουσική που γουστάρει. Χαλαρώνει κι αρχίζει μπουρουμπούρου για τα σπάνια ροκενρόλ 45αράκια της. Εξιτάρει τον Έρικ, που κι αυτός με τη σειρά του προσπαθεί να της κάνει εντύπωση και την πλακώνει στις εξυπνάδες για τα μπιμούβις που 'χει δει. Η  μικρά όχι μόνο δε μασάει, αλλά του αποκαλύπτει πως καραγουστάρει μπιμούβις, σκουπιδοθρίλερ κι έτσι. 

Οι  συγκεκριμένοι πρωταγωνιστές δεν παίζει (φυσικά) να γράψουν άρλεκιν ιστορία. Ροκεντρόλ στο κρεβάτι φάση είναι αμφότεροι, μίλια μακρυά από τη χαρωπή αμερικάνικη οικογένεια με την ίσια, κατάλευκη, οδοντοστοιχία στις αναμνηστικές φωτογραφίες.

Μετά τη γνωριμία τους, ο  Έρικ γίνεται Lux Interior, μια φράση από  διαφήμιση παλιού αυτοκινήτου και η Κρίστυ  Poison Ivy Rorschach (αυτό το τελευταίο παναπεί τεστ με λεκέδες μελανιού που κάνουν κάποιοι ψυχίατροι για να βγάλουν τις φοβερές και τρομερές τους διαγνώσεις).  

Κι αφού φτιάξουν τα καινούρια τους ονόματα, τραβάνε για το Οχάιο ένα χρόνο αργότερα, το 1973 δλδ, και το 1975 για τη Νιού Γιόρκ. Φτιάχνουν τους Cramps το 1976 και παίζουν μέχρι το 2009 που πεθαίνει ο Lux. Η αρχική τους σύνθεση είναι με Lux Interior φωνητικά,  Poison Ivy λιντ κιτάρ, Bryan Gregory κιτάρ (σκέτη) και με την  αδερφή του Bryan,  Pam "Ballam" Gregory,  ντραμς. 

 Drug train το σημερινό τραγουδάκι  για τα πρώτα γενέθλια του σαλαμαντρέηλ, στο οποίο οι Cramps έχουν παίξει (και θα ξαναπαίξουν) ακόμα κι αν δε λένε ούτε μισή λέξη για τα τρένα. 

Είναι στο δίσκο Bad Music for Bad People που κυκλοφόρησε το 1984. 

Το βιντεάκι παρακάτω γυρίστηκε τον Ιούνιο του 1978 στο ψυχιατρείο της Napa στην Καλιφόρνια, σε μια δωρεάν συναυλία αφιερωμένη στους ασθενείς: