 | |||||
| Audio book ( cover) |
" - [...] Nα θυμάσαι πως όταν ο άνθρωπος σταματάει ν' ακούει τον ήχο από τις ρόδες και είναι σύμφωνος να συνεχίσει το ταξίδι, γίνεται επιβάτης.
- Κανείς δε μας ρωτάει αν είμαστε ή δεν είμαστε σύμφωνοι. Μάλιστα δεν θυμόμαστε καν πως βρεθήκαμε εδώ. Απλώς πηγαίνουμε, αυτό είναι όλο. Άλλο τίποτα δεν μένει.
- Μένει το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή. Να ταξιδεύεις με το τρένο και να μην είσαι επιβάτης , είπε ο Χαν. "
Ολόκληρη η ανθρωπότητα ταξιδεύει σ' ένα τρένο που κινείται εις τους αιώνες των αιώνων και δε σταματάει ποτέ. Ο προορισμός είναι μια κατεστραμμένη γέφυρα κι ο χρόνος άφιξης, άγνωστος. Σε κάθε βαγόνι ζει ένας διαφορετικός λαός με διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικές συνθήκες και διαφορετική γλώσσα που για κάθε μια υπάρχει συγκεκριμένη απόδοση του ήχου του τρένου.
" Ο θόρυβος από τις ρόδες που συνοδεύει τον καθένα από 'μας, από τη στιγμή της γέννησης μας ως το θάνατο, είναι βέβαια ο πιο συνηθισμένος για μας ήχος .
[...]
Και να πως ηχούν οι ρόδες σε διάφορες χώρες του κόσμου:
Στην Αμερική: τζίντζερεϊλ- τζίντζερεϊλ
Στις χώρες της Βαλιτικής : πα-ντούμπα-νταμ
Στην Πολωνία: παν-παν
Στη Βεγγάζη: τσουνγκ- τσουνγκ
Στη Βεγγάζη: τσουνγκ- τσουνγκ
Στο Θιβέτ: ντζογκ-τσεν
Στη Γαλλία: κλικό-κλικό [...] "
Μέσα στο τρένο, οι άνθρωποι γεννιούνται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, δουλεύουν, παρανομούν, παίζουν θέατρο ή ζωγραφίζουν και φυσικά, κάποτε πεθαίνουν. Τότε τους πετάνε έξω απ' το παράθυρο σ' ένα κόσμο άγνωστο που μόλις διακρίνονται κάποια ερειπωμένα σπίτια και κατεστραμμένα εργοστάσια.
Στη διάρκεια του ταξιδιού, ο Αντρέι (ο πρωταγωνιστής) συνειδητοποιεί πως τελικά όλα εξαρτώνται απ' τη δική του θέληση. Και τότε μόνο θα καταφέρει να σταματήσει το τρένο και να κατέβει, χωρίς να πάρουν χαμπάρι οι υπόλοιποι πως αυτή η στάση έγινε έξω από τη δική τους συνείδηση.
Αυτά κι άλλα πολλά συμβαίνουν στο "Κίτρινο Βέλος", το τρένο του Βίκτωρ Πέλεβιν που απ' ότι λένε οι πιο ειδικοί είναι μια ειρωνική αναφορά στο "Κόκκινο Βέλος", την υπερταχεία (για τα δεδομένα άλλων καιρών) που συνέδεε τη Μόσχα με την Πετρούπολη και μια παρωδία της σοβιετικής φαντασίας που έβλεπε την Οκτωβριανή Επανάσταση σα μια γέφυρα που οδηγούσε σ' ένα λαμπρό μέλλον και το Στάλιν σαν τον "έμπειρο μηχανοδηγό του τρένου της επανάστασης" .
Ο Βικτώρ Πέλεβιν γεννήθηκε το 1962 στη Μόσχα και σπούδασε μηχανικός, αεροναυπηγικά και φιλολογία. Τελικά αυτό που τον κέρδισε όμως ήταν η λογοτεχνία με την οποία κόλλησε, αρχικά δημοσιεύοντας μικρά διηγήματα επιστημονικής φαντασίας. Το κίτρινο βέλος κυκλοφόρησε το 1994 και στα ελληνικά μεταφράστηκε το 2004.
Για το φίλο μου τον Ανατόλ που τον ευχαριστώ πολύ για τις συστάσεις ;-)
Πολύ μ' άρεσε αυτό για το ταξίδι που κάνουμε κι ας μην το ξέρουμε, για την κατεστραμμένη γέφυρα και τον άγνωστο χρόνο άφιξης. Ταιριάζει και με την ιδέα της "μη μονιμότητας" του μη εξαρτημένου στον βουδισμό. Είναι και κάπως ρομαντικό, και εδώ δεν θα πω περισσότερα για το τι ταινίες έβλεπα όλο το Σαββατοκύριακο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο πρέπει να είναι κανείς σε εγρήγορση για να μην χωθεί μέσα η κατάθλιψη -πως είναι κάτι ποτά που σε χτυπάνε ξαφνικά και κατακέφαλα;-, εκεί που μερακλώνει κανείς με την ιδέα της ζωής σαν τρένο, την άλλη στιγμή βρίσκεται ανάσκελα και χάνει δυο τρεις μέρες απ΄το ταξίδι, και για να σηκωθεί πρέπει να σκέφτεται αναρριχήσεις σε κορφές βουνών, ότι κολυμπά στην θάλασσα την ώρα που πέφτει ο ήλιος, ότι πετάει με το αεροπλάνο πάνω από την Γροιλανδία ένα ηλιόλουστο πρωινό, οτιδήποτε τον κάνει να βγάλει από το μυαλό τους εικόνες από κομμένες γέφυρες και τα κουρασμένα πρόσωπα των άλλων ταξιδιωτών όπως τα βλέπει από το παράθυρο του τρένου σε αυτόν τον σταθμό που δεν τον περιμένει κανείς.
Αυτά είναι πολυτέλειες, που όποιος ταξιδεύει πραγματικά μόνος του μπορεί να έχει σε μικρές μόνο δόσεις. Ερωτευτείτε τους συνταξιδιώτες σας κυρίες και κύριοι, έρωτες χωρίς χθες και χωρίς αύριο, αναμνήσεις που δεν θα μοιραστούν ποτέ κι ακόμα καλύτερα, ακούστε ή φανταστείτε ο ένας τις ιστορίες του άλλου, πείτε τα με τα μάτια, με τα χέρια, η πιο απόλυτη καλοσύνη είναι αυτή μεταξύ αγνώστων.
Θα μου πείτε παραμυθιαζόμαστε, εγώ το λέω επιβιώνουμε. Ένας ταξιδιώτης είναι πρώτα απ΄όλα survivor, πότε πότε βρίσκει παρέα και κάνουν γιορτές στις κομμένες γέφυρες, καμιά φορά πηδάει κανείς μέσα και οι υπόλοιποι πίνουν στην υγειά του, όταν ξανασυναντά συνταξιδιώτες, συνήθως κατά σύμπτωση περνούν την περισσότερη ώρα νεύοντας, πότε με ενοχή, πότε με γλύκα.
και ξέρεις, κι εδώ ελπίζω ότι θα συμφωνούσες μαζί μου κύριε Πέλεβιν μου, καλύτερα να ταξιδέψεις πάνω σε ένα τρένο με άλλους που έχετε ένα κοινό όνειρο, και μετά να πεις τι μπαρούφα ήταν αυτό, αλλά τουλάχιστον θα το έχεις ζήσει, παρά να μην έχεις κανένα όνειρο και να μην ζεις τίποτα. Είσαι τυχερός λοιπόν, και μάλλον το ξέρεις, γιατί σου έμεινε η έμπνευση να γράφεις βιβλία
ΑπάντησηΔιαγραφή