Μύρισε καλοκαιράκι, μύρισε Βαν Γκογκ

Τα χρώματα του καλοκαιριού γυροφέρνουν στο κίτρινο κι ο Βαν Γκονκ τίμησε το χρώμα όσο κανείς άλλος ζωγράφος εις τους αιώνες των αιώνων της τέχνης ετούτης.

Το βιογραφικό του Βινσέντ βαριέμαι τώρα να το κάνω περίληψη, να πω μόνο πως ο συγκεκριμένος πίνακας λέγεται : "Bridges across the Siene at Ansieres" που παναπεί γέφυρες του Σικουάνα στην Ασνιέρ και φτιάχτηκε το 1887.

Το τρενάκι στη γέφυρα, κάτι βαρκούλες ξεκουράζονται στην όχθη και μια κόκκινη κυρία  περιφέρεται νωχελικά στο μονοπάτι δίπλα στο Σηκουάνα. Αν και το μέγεθος της μοναξιάς που αποπνέει ο συγκεκριμένος πίνακας κατ' εμέ, παίζει ανάμεσα στο έξτρα και το έξτρα-έξτρα λαρτζ, ας  ψωνίσει καθείς μας μονάχος του, αυτό που τον χωράει...

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση....

"Όταν πλησιάσεις το τρένο μην κοιτάξεις τι λέει το εισιτήριο αλλά ποιοι άλλοι ανεβαίνουν μαζί σου" έγραφε ο φίλος μου ο αν-Τειρεσίας μια μέρα του Γενάρη που μας πέρασε. 

Τα τρένα τα δικά μας, τα αργά και πάντα καθυστερημένα με άνευ σημασίας προορισμούς  και τα τρένα τα δικά τους που πάντα έρχονται στην ώρα τους για  ταξιδάκια αναψυχής σε στρατόπεδα, στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατόπεδα εργασίας ή,  όπως αυτά βαφτίστηκαν τη σήμερον για να ταιριάξουν και με το ταμπεραμέντο της φυλής: στρατόπεδα φιλοξενίας. 

Κι αν ετούτη η αφίσα ρίχνει λίγο φως σε μια όψη της αλήθειας, 

η άλλη όψη λέει πως,  για όλους μας, υπάρχει μια δυνάμει υπέροχη ευκαιρία να φιλοξενηθούμε σε κάποιο απ' αυτά όταν θα ξεμπερδέψουν με τους "παράνομους μετανάστες".

Δε θέλω να σταθώ καθόλου στους ντόπιους φασίστες που καυλώνουν για μεγαλύτερα, ούτε στους κρυφοφασίστες πράσινους και μπλε κόκκους που θα τα φτιάξουν. Υπάρχει μια πολύ πιο επικίνδυνη φάρα-αγέλη αφελών και ανοήτων,  αυτή που τους στηρίζει, γιατί θαρρεί πως θα 'χει καλύτερη τύχη απ' τους τώρα "φιλοξενούμενους". 

 Οι Godspeed You! Black Emperor είναι ένα Καναδέζικο μεταρόκ γκρουπάκι απ' το Μόντρεαλ, το κομμάτι που θα παίξει λέγεται Moya και είναι από το δίσκο τους Slow Riot for New Zerø Kanada που κυκλοφόρησε το 1999. 

Στο βίντεο που συνοδεύει τη μουσική παίζουν τ' άλλα τα τρένα, τα δικά τους... 

Για να μην ξεχνιόμαστε οι παλιότεροι και να χαμπαριάζουν οι νεότεροι:

Πολύ ευχαριστώ τον caro photodiario που μου σφύριξε τους Godspeed και τον χαρτόκουτο που μου σφύριξε την αφίσα.

Τ' Απριλη τα τριαντάφυλλα

Πάρε την ταχεία της καρδιάς μου και ξεκίνα...

Απ' τη δεκαετία του 80 έρχεται η Ταχεία της Ελενίτσας. Η μουσική είναι του Τάκη Σούκα και οι στίχοι του Νίκου Μπακογιάννη.

Η Ταχεία απ' την Ελένη Βιτάλη,  που τη φχαριστηθήκαμε να την ακούμε τη χρονιά που μας πέρασε και φυσικά,  είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στη Δέσποινα τη γενεθλιάζουσα σήμερις:

Looking for the summer

Γυρεύοντας το καλοκαιράκι , Απρίλη μήνα  μετά απ' το βαρύ χειμώνα που 'πεσε καταπάνω μας. 

 Απ' τα χιόνια, στους ήλιους τους καφτούς, το τρενάκι διασχίζει κάμπους και βουνά, ενώ ο Cris Rea το συνοδεύει, με τούτο το εξαιρετικό τραγούδι, το σπέσιαλ αφιερωμένο στην Ινδιάνα:

Το τραγούδι της παιδικής ηλικίας

 Όταν το παιδί ήταν παιδί
περπατούσε κουνώντας τα χέρια του,
ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι,
το ποτάμι να είναι χείμαρρος,
και αυτή η λακκούβα με νερό να είναι η θάλασσα. 

 Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν ήξερε ότι ήταν παιδί,  

όλα ήταν ένα μέρος της ψυχής,
και όλες οι ψυχές ήταν μία.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε άποψη για τίποτα,
δεν είχε συνήθειες,
καθόταν συχνά σταυροπόδι,
το έσκαγε τρέχοντας,
είχε ''κορυφή'' στα μαλλιά,
και δεν έκανε καμιά γκριμάτσα όταν φωτογραφιζόταν

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα:
Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν είμαι εσύ; 

 

Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκεί; 
Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει το διάστημα;
Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο;
Είναι μήπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω
μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο; 

Έχοντας υπόψη "τo κακο" και τους ανθρώπους
υπάρχει αυτό που λέμε "κακό " πραγματικά;
Πώς γίνεται να είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι,
και να μην υπήρχα πριν γίνω αυτό που είμαι
και οτι κάποια μέρα, εγώ, όπως είμαι,
δεν θα είμαι πλέον αυτός που είμαι;

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν του άρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο,
ούτε το κουνουπίδι στον ατμό,
αλλα τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή πρέπει.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
ξύπνησε μια φορά σε ένα ξένο κρεβάτι,
και τώρα κάνει το ίδιο ξανά και ξανά.
Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι,
τώρα όμως πολύ λίγοι, από καθαρή τύχη.

Είχε πλάσει στο μυαλό του μια σαφή εικόνα του παραδείσου,
ενώ τώρα το πολύ μπορεί να μαντέψει,
δεν μπορούσε τότε ούτε να διανοηθεί τη μηδαμινότητα
ανατριχιάζει, όμως, σήμερα στη σκέψη αυτη.

Όταν το παιδί ήταν παιδί, έπαιζε με ενθουσιασμό,
και, τώρα, έχει τον ίδιο ενθουσιασμό όπως και τότε,
μόνο όταν πρόκειται για τη δουλειά του 

 Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο,...ψωμί,
Και έτσι είναι ακόμα και τώρα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
τα χέρια του ήταν γεματα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γέμιζαν
και ακόμη και τώρα έτσι κάνουν
φρέσκα καρύδια του έγδερναν τη γλώσσα
και ακόμη έτσι είναι,
για κάθε βουνοκορφή,
είχε λαχτάρα για ένα ακόμη ψηλότερο βουνό,
και για κάθε πόλη,
είχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη,
και εξακολουθεί να είναι έτσι,

 

Έφτανε για τα κεράσια στα ψηλότερα κλαδιά των δέντρων
με ένα ενθουσιασμό που έχει ακόμη και σήμερα,
νοιώθει συνεσταλμένος σε αγνώστους,
και το νοιώθει ακόμη και τώρα.

Περίμενε το πρώτο χιόνι,
και το περιμένει έτσι ακόμη και τώρα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έριξε ένα ραβδί σαν βέλος πάνω σ' ένα δέντρο,
και πάλλεται εκεί ακόμη μέχρι σήμερα. 

Το  "Τραγούδι της παιδικής ηλικίας" γράφτηκε απ' τον Peter Handke για να παίξει στην ταινία του Wim Wenders "Τα Φτερά του Έρωτα", απ' όπου και το βιντεάκι παρακάτω: 

 

Η Martine που ταξιδεύει

Η Martine γεννήθηκε το 1954 στο Βέλγιο και μέχρι το 2010 που κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος με τις περιπέτειες της, δεν μεγάλωσε καθόλου. Mεταφράστηκαν σε πολλές και διάφορες γλώσσες, ενώ η μικρά βαφτιζόταν με πιο οικείο όνομα για τα παιδιά των χωρών που θα τις διάβαζαν : Ζάνα για τα Αλβανόπουλα, Ντέμπυ για τα Αμερικανόπουλα, για τα Ιταλάκια Κριστίνα, τα Μακεδονάκια Μαπούκα , Ανίτα για τα Πορτογαλεζάκια, για τα Τουρκόπουλα Αϊσεγκίλ. 

 Ο μεσιέ Gilbert Delahaye έγραψε τις ιστορίες της μέχρι το 1997, ο Marcel Marlier έκανε τις εικονογραφήσεις και οι εκδόσεις Casterman ανέλαβαν τα υπόλοιπα. 

Γενικά η μικρά έχει πάει παντού, πάντα μαζί με τον αγαπημένο της Παταπούφ ένα σκυλάκο που την ακολουθεί στα βουνά , τα καράβια, στα δάση , ακόμα κι όταν κάνει μπέιμπυ σίτινγκ. 

Το αλμπουμάκι που μας ενδιαφέρει τώρα,  εμάς τους τρενοβλαβείς,  κυκλοφόρησε το 1978 και ο τίτλος αυτού Martine prend le train ( Η Martine παίρνει το τρένο).  

Είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύει μόνη της, χωρίς τους γονείς της,  και μάλιστα μαζί με τον μικρότερο της αδελφό Jean. Πηγαίνουν να δουν τους θείους τους που ζουν κοντά στη θάλασσα κι εκεί πάει μόνο τρένο: 

"Προσεχτικά κύριε ελεγχτή

σιγά μην τον ξυπνήσεις 

τ' ωραίο του το όνειρο 

που βλέπει θα του σβήσεις."

Απ' τις εποχές που ακόμα προσέχαμε να μη χαλάσουμε τ' όνειρο έρχεται το τραγουδάκι το παρακάτω. Τότε που ακόμα,  οι αίθουσες αναμονής δεν ήταν άδειες, πεντακάθαρες και σεκιουριτάτες, Που μπορούσες να αράξεις να βλέπεις και ν' ακούς τα τρένα που φεύγουν και να ονειρεύεσαι πως περιμένεις το δικό σου.

"Η Ηχώ και τα Λάθη της" είναι ένα άλμπουμ με παιδικά τραγούδια  που κυκλοφόρησαν το 1985. Οι στίχοι είναι του Gianni Rodari που τους διασκεύασε στο ελληνικότερο η Αννα Μαργαριτοπούλου.  Η μουσική είναι της Λένας Πλάτωνος που μαζί με τη Σαββίνα Γιαννάτου τραγουδάνε εδώ την "αίθουσα αναμονής": 

Υπερσιβηρικές καρτούλες

Υπερσιβηρικές καρτούλες έχει το μενού μας τουντέη, σπέσιαλ για τα δυό φιλαράκια που γεννηθήκανε σαν σήμερις πριν μερικά χρόνια. 

Για το Σκυλάκο της Ζεστής Κοιλάδας   το θεριό με το κόκκινο αστεράκι στη μούρη:

Στη λιακάδα, όταν ....

Επειδή πολύ μας έχει χαλάσει φέτος η χειμωνιά, μια λιακαδίτσα σήμερις εντός, εκτός κι επιταυτά των γραμμών επιβάλλεται θαρρώ. Και ο καιρός , ας κάνει ό,τι του καπνίσει...

Οι φωτογραφίες κλεμμένες απ' το φίλο μου το Καροφωτοντιάριο, που 'ναι κι αυτός του τρενοκολλήματος : Για τα ταξίδια μου, χρόνια τώρα, επιλέγω το τρένο. Αναπολώ την εποχή που το ταξίδι με το τρένο ήταν η αρχή μιας νέας περιπέτειας, ποτέ δεν ήσουν σίγουρος πότε θα φανεί στο σταθμό και μετά από πόσα ευτράπελα θα φτάσεις στον προορισμό σου! Των εξαθέσιων κουπέ που όλο και κάποια νέα γνωριμία θα έκανες, της πολυτέλειας να καπνίζεις στους διαδρόμους, της απόλαυσης να σε φυσάει το αεράκι απ' τα ανοιχτά παράθυρα, ακόμα και εκείνης της μυρωδιάς ντίζελ που κόλλαγε πάνω σου...Σιδηρόδρομος για πάντα!

Άνοιξη - 春 - Frühling

Μπορεί να μην ήρθε ακόμα η άνοιξη ακριβώς, αλλά μετά από τούτο  το σκατοχείμωνο, δικαιούμεθα θαρρώ να παίρνουμε σιγά- σιγά τα πάνω μας. 

Πρωτομηνιά σήμερις και μην ξεχνάμε το Μάρτη να φορέσουμε. Και στο τέλος του μήνα να τον αφήσουμε στην τριανταφυλλιά για το χελιδόνι που θα φτιάχνει τη φωλιά του. 

  

Ακολουθεί ο φοβερός κι απίθανος Taro Otani και οι ανοιξιάτικες ζωγραφιές του:

春

 春天

 frühling

 printemps

 primavera

  ربيع

 весна

 bahar

spring

פרילינג

Το κόκκινο τρενάκι του Taro Otani

Taro Otani "City" (2009)

Γεννήθηκε το 1979 στην Ιαπωνία και σπούδασε καλές τέχνες στη Γερμανία. Απ' το 2006 που τέλειωσε με τις σπουδές, ζει και ζωγραφίζει πότε στο Βερολίνο και πότε στη Γιοκοχάμα. 

Ο μικρός μας Τάρο λοιπόν, έχει τρελο κόλλημα μ' ένα κόκκινο τρενάκι που εμφανίζεται σχεδόν σ' όλες τις ζωγραφιές με τοπία ή σκηνές απ' την πόλη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το εξαιρετικό με τον τύπο! Ένα εκρηκτικό μίγμα εξπρεσσιονισμού, φοβισμού, νταντά και μαγικού ρεαλισμού ανατινάζει τις αισθήσεις πριν προφτάσουν οι ωραίοι πυροτεχνουργοί να μαζέψουν τ' ασυμμάζευτα. 

Εδώ είναι το σάιτ του κι εκεί το μπλογκ του μπορεί όποιανου τ' αρέσε να το επισκευτεί.

Και παρακάτω, ένα πολύ μικρό δείγμα απ' τις ζωγραφιές του.

Η σειρά "Red Train" που φτιάχτηκε το 2009:

You can never hold back spring

Taro Otani "Spring"

Τι μου τη χάρισες αυτή τη ταμπακιέρα