Κάθε τέλος άνοιξης και μέσα περίπου φθινοπώρου, στο χωριό που μεγάλωσα σκάγανε πουρνό πουρνό για μερικές μέρες ελικόπτερα που ρίχνανε φάρμακο στο δάκο.
Εμείς, παιδιά δημοτικού που με το ζόρι ξυπνάγαμε κάθε πρωί να πάμε στο σχολείο, 'κείνες τις μέρες ξυπνάγαμε αξημέρωτα. Μόλις ακούγαμε τη βουή απ' το ελικόπτερο βγαίναμε στην πλατεία και χαιρετάγαμε τους πιλότους.
Ένα από κείνα λοιπόν τα πρωινά, είχαμε και μια μαγικά ρεαλιστική έκπληξη. Το πλήρωμα ενός απ' τα ελικόπτερα κουβάλησε μαζί του σοκολάτες και καραμέλες. Και όταν έφτασαν στην γνωστή πλατεία τις σκορπίσανε καταπάνω μας.
Αυτό μου θύμισαν οι πίνακες του Gonzalo Endara Crow με τη μόνη διαφορά πως το δικό μας ελικόπτερο είναι το δικό του τρένο.
Ο Γκονζάλο,γεννημένος στο Εκουαδόρ το 1936, έκανε μόνιμο στοιχείο των έργων του ένα ιπτάμενο τρένο που συχνά αφήνει πάνω απ' τα χωριά που περνάει καλούδια και φρούτα.
Βουαλά και τα τεκμήρια:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου