Αυτή είναι η Βικτορίν-Λουίζ Μεράν

Αυτή είναι η Βικτορίν-Λουίζ Μεράν αυτοζωγραφισμένη μια Κυριακή των Βαΐων: 

Victorine-Louise Meurent (Autoportrait) - Le Jour des Rameaux, c. 1880

Γεννήθηκε το Φλεβάρη του 1844 και ήταν ζωγράφος. Ήταν επίσης μοντέλο του Μανέ . Ενίοτε ποζάριζε για τον Ντεγκά και τον Τουλούζ Λοτρέκ αλλά δε βρήκα κάπου κανα έργο τους με τη Βικτορίν να το ποστάρω κι αυτό. 

Λένε, πως ο Τουλούζ Λοτρέκ όταν βγαίνανε μαζί παρέα τη σύστηνε  ΑπΕδώΗΟλυμπία. 

Olympia - Edouard Manet, 1863

Έτσι έμεινε γνωστή. 

Χωρίς το πραγματικό της όνομα, μα με το παρατσούκλι που της άφησε ένας  από τους πιο γνωστούς πίνακες του Μανέ. Η "Ολυμπία" που στην εποχή της , έκανε κριτικούς κι αστούς να τρώνε τα μανίκια τους με το θράσος του ζωγράφου. 

Ο Μανέ όχι μόνο παραβίασε τους ως τα τότε κανόνες της ζωγραφικής αλλά αποτύπωσε και το ξετσίπωτο βλέμμα της κόρης.  

Μα να σε κοιτά δημοσίως μέσα στα μάτια το πουτανί; Που ξανακούστηκε; 

Le Dejeuner sur l' Herbe - Edouard Manet, 1862- 1863 

Τα ίδια και στο "Γεύμα στη Χλόη":

-Που πήγε η φωτοσκίαση μεσιέ Μανέ; 

-Και τι δουλειά έχει αυτή η τσίτσιδη αυτόφωτη νεαρά με τους κουστουμάτους κυρίους;

Είδε κι απόειδε κι ο Μανέ, την έντυσε μεν, αλλά δεν τους έκανε και τη χάρη να της χαμηλώσει το βλέμμα. Μπροστά απ' το σιδηροδρομικό σταθμό του Saint - Lazare η Βικτορίν ποζάρει μ' ένα μικρό κορίτσι , πιθανόν την κόρη του Alphonse Hirsch. 

Le Chemin De Fer - Edouard Manet, 1872 - 1873

Κι έτσι ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.  

Κι ό,τι ξέρουμε για τη Βικτορίν-Λουίζ Μεράν, είναι πως μια φορά κι ένα καιρό ήταν η  Ολυμπία  το γυμνό μοντέλο που πόζαρε στην "Ολυμπία" και στο " Γεύμα στη Χλόη" για το Μανέ όταν έπαιζε με τα νεύρα των Σαλονάτων Γάλλων του 19ου αιώνα.  

Francesca Woodman

H Francesca Woodman, φωτογράφος απ' την Αμερική ήτανε κάτι σαν πεφταστέρι στην ιστορία της φωτογραφίας. Κυρίως τράβαγε αυτοπροσωπογραφίες με εξαιρετική δύναμη προσπαθώντας να αποτυπώσει συναισθήματα , ίσως και να απαντήσει σε κάποια αινίγματα. 

Ξεκίνησε να φωτογραφίζει στα 13 και ως τα 22 της τράβηξε γύρω στις 800 φωτογραφίες. 

Μετά, αυτοκτόνησε. 

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Που ανάβει, σιγοκαίγεται και σβήνει

Που μένει στο αίμα η νικοτίνη -προσωρινά

Που μένει στους πνεύμονες η πίσσα - μόνιμα.

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Που πάλι ακριβαίνει,

Που προκαλεί καρκίνο, ουλίτιδα, 

ρυτίδες, προβλήματα στη στύση.

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Που απαγορεύεται σε δημόσιους χώρους,

Που όμως παίζει στη ζούλα ανάμεσα στα βαγόνια,

Στις τουαλέτες, στα μπαλκόνια.

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο
Που στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκε,

Που είμαι λαϊκό κι εσύ γουστάρεις άσσο,

Που δεν έκανες τίποτα να χάσω το τρένο.

Ο έρωτας είναι ένα τσιγάρο

Που όλο λέω να το κόψω

Κι όλο με πάθος 

Πιο πολύ ξανακαπνίζω

Take This Waltz

Μικρό βιεννέζικο βαλς 

 Στη Βιέννη είναι δέκα κορίτσια, 

ένας ώμος όπου κλαίει με λυγμούς ο θάνατος 
κι ένα δάσος με ταριχευμένα περιστέρια. 
Υπάρχει ένα κομμάτι από το αύριο 
μες το μουσείο της πάχνης. 
Υπάρχει μια αίθουσα με χίλια παράθυρα.

Αι, άι, άι, άι! 
Δέξου αυτό το βαλς με το στόμα κλεισμένο.

Αυτό το βαλς, το βαλς, το βαλς, 
του ναι, του κονιάκ και του θανάτου 
που στη θάλασσα βουτάει την ουρά του.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, 
με την πολυθρόνα και το νεκρό βιβλίο, 
στο μελαγχολικό το διάδρομο, 
στη σκοτεινή σοφίτα του κρίνου, 
στο κρεβάτι μας της σελήνης 
και στο χορό που ονειρεύεται η χελώνα.

Αι, άι, άι, άι! 
Δέξου αυτό το βαλς το κοψομεσιασμένο.

Στη Βιέννη είναι τέσσερις καθρέφτες 
όπου παίζουνε το στόμα σου κι οι ήχοι. 
Υπάρχει ένας θάνατος για πιάνο 
που βάφει γαλανά τ' αγόρια. 
Υπάρχουνε ζητιάνοι πάνω στις σκεπές. 
Υπάρχουνε κορδέλες δροσερές του θρήνου.

Αι, άι, άι, άι! 
Δέξου αυτό το βαλς που ξεψυχάει στα χέρια μου.

Γιατί σε θέλω, αγάπη μου, σε θέλω, 
στη σοφίτα όπου παίζουν τα παιδιά, 
κι ονειρεύομαι φώτα παλιά της Ουγγαρίας 
μες στους θορύβους απ' το χλιαρό απόγευμα, 
κοιτώντας πρόβατα και κρίνα από χιόνι 
στη σκοτεινή σιωπή απ' το μέτωπό σου.

Αι, άι, άι, άι! 
Δέξου αυτό το βαλς του "Σε θέλω πάντα".

Στη Βιέννη θα χορέψω μαζί σου 
με μια μεταμφίεση που θα 'χει 
κεφάλι από ποτάμι. 
Κοίτα τι όχθες από υακίνθους έχω! 
Το στόμα μου θ' αφήσω ανάμεσα στα πόδια σου, 
την ψυχή μου σε φωτογραφίες και κρίνους, 
και στα σκοτεινά κύματα των βημάτων σου 
θέλω, αγάπη μου, αγάπη μου, ν' αφήσω, 
βιολί και τάφο, τις κορδέλες του βαλς.

FEDERICO GARCÍA LORCA, 

Pequeno vals vienes

Μετάφραση Βασίλης Λαλιώτης.

Οι μπρούτζινοι εραστές είναι φτιαγμένοι απ' τα χεράκια της Camille Claudel. Της πήρε 8 χρόνια να το φτιάξει και το 1905 κατάφερε να το εκθέσει. Λένε, πως διάφοροι σοκαριστήκανε επειδή οι εραστές,  οι Valseurs όπως τους είπε η ίδια, χορεύανε γυμνοί. 

Ο Leonard Cohen που γουστάρει τρελά Federico Garcia Lorcα, έκανε μια ελεύθερη μετάφραση του Pequeno vals vienes στ' αγγλικά. 

Camille, Federico, Leonard τα βαλσάκια σας μόλις επιβιβάστηκαν σ' ένα τρένο που ο ταξιδιώτης δεν ξέρει τον προορισμό αλλά ψάχνεται για ενδιαφέροντες συνεπιβάτες. 

At ubi materia, ibi geometria

                                                                                                 Φωτογραφίες: René Groebli

Θα περιμένουμε

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει

Το τραίνο μας με το πολύτιμο φορτίο

Το τραίνο μιας άλλης ώρας

Μιας άλλης χώρας που σύνορα δεν έχει.

Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει

Το τραίνο που δεν μπορεί μια και ξεκίνησε να σταματήσει

Τώρα σε σήραγγα μπορεί να βρίσκεται

Μπορεί να βρίσκεται σε δύσκολο βουνό

Ίσως σε κάμπο με πλημμύρα

Σε τόπο που νά’ ναι μεσημέρι

Ή σ’ άλλον που νά’ ναι βράδυ

Μα θα περάσει.

Κι εμείς θα περιμένουμε

Γιατί δεν είναι δυνατό να δεσμευθεί

Δεν είναι δυνατόν να σπάσει

Να κουραστεί σε στέππες και σε πάμπες

Και σ’ επικίνδυνες ανηφοριές

Το τραίνο μας, που σίγουρα θα φτάσει.

Θα περιμένουμε λοιπόν ακόμα,

Σήμερα κι αύριο και μεθαύριο

Θα περιμένουμε το τραίνο πάντα

Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην περάσει.

                                                                    Ανδρέας Εμπειρίκος - Θα περιμένουμε 

                                                                    Φωτογραφίες: René Groebli

                                                                    

Οι πρόσφυγες της Hedwig

Η Hedwig Marquardt είναι μια από τις ελάχιστες γυναίκες ζωγράφους του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Γεννήθηκε το Νοέμβρη του 1884 και βασικά ασχολήθηκε με την κεραμική και τη διδασκαλία.

Τόσο οι ερωτικές της επιλογές, όσο και η κοινωνικοπολιτική συγκυρία δεν της επέτρεψαν να προχωρήσει περισσότερο στη ζωγραφική. Μια Γερμανίδα λεσβία που εξπρεσιονίζει στη διάρκεια του μεσοπολέμου δεν είναι δα και ο,τι  πιο "κανονικό". 

Μια κοινωνία που περνάει αργά, σταθερά και με συνέπεια στην εξυγίανση της φυλής και του έθνους από τα ξένα και τα μιαρά, ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για περιπτώσεις όπως της Hedwig προκειμένου να της εξασφαλίσει μια θέση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Οι πρόσφυγες πάντως της Hedwig είναι εδώ, σχεδόν ένα αιώνα αργότερα. Με τα σύνορα κλειστά στην ολοκαίνουρια πια Ευρώπη της Δημοκρατίας, της ελεύθερης διακίνησης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων:

Refugee Family by Hedwig Marguardt (Pencil drawing) 

Refugee Family by Hedwig Marquardt (crayon and watercolor) 

Refugee Children by Hedwig Marquardt (crayon and watercolor)

Οι άνθρωποι των τρένων - René Groebli

Οι άνθρωποι των τρένων είναι διαλεγμένες φωτογραφίες από μια σειρά που τραβήχτηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1940 απ' τον Ελβετό René Groebli σε σταθμούς γύρω από το Παρίσι. 

Εδώ, σήμερα οι άνθρωποι των τρένων θα είναι αποκλειστικά οι εργαζόμενοι.

Σιδηροδρομικοί εργάτες λοιπόν, πριν από σχεδόν 70 χρόνια:

 

Ο πρόσφυγας με τα μάτια του πρόσφυγα.

Η προσφυγική διαδρομή των ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους έχει καταγραφεί από φωτογράφους και δημοσιογράφους που  ταξίδεψαν μαζί τους καταγράφοντας με τη δική τους οπτική τις ατομικές και συλλογικές τους ιστορίες. 

Μυτιλήνη, Πειραιάς, Ειδομένη, Μακεδονία, Σερβία, Καλαί...

Υπάρχουν όμως και οι φωτογραφίες από τους ίδιους τους πρόσφυγες. Φωτογραφίες που λένε την δική τους εκδοχή. Που διηγούνται με τα δικά τους λόγια την ταλαιπωρία, την απογοήτευση, την ελπίδα και την αγωνία. 

Όλο το φωτορεπορτάζ και οι λεπτομέρειες στο Al Jazeera 

Ο νόμος της παγκόσμιας έλξης

" Κάθε σώμα στο σύμπαν έλκει κάθε άλλο σώμα με δύναμη ανάλογη του γινομένου των μαζών τους και αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της απόστασης του κέντρου μάζας τους " έλεγε ο Νεύτωνας. 

Και ο νόμος αυτός εκφράζεται ως:

Όπου

F: το μέτρο της βαρυτικής δύναμης

G: η παγκόσμια βαρυτική σταθερά 

m1, m2: οι μάζες των σωμάτων

r: η απόσταση μεταξύ του κέντρου μάζας των σωμάτων

Ηθικό δίδαγμα: Όσο αυξάνεται η απόσταση τόσο μειώνεται η έλξη - η παγκόσμια.

Η Καταγωγή Του Κόσμου

Η καταγωγή του κόσμου όπως την είδε ένας βλάσφημος πλην ρεαλιστής ζωγράφος του 19ου αιώνα. 

Ο Γκυστάβ Κουρμπέ δυναμικό μέλος της Παρισινής Κομμούνας έχει χεσμένο και το Θεό και το Δαρβίνο.

Ο κόσμος κατάγεται απ' τη γυναίκα μάγκες!

Ούτε Αδαμ και Εύα και φίδι το Καταραμένο, ούτε Θεούλης ο Σαδιστής.

Ούτε πίπες περί φυσικής επιλογής και επιβίωσης του ισχυρότερου είδους.

Ο κόσμος προέρχεται απ' τη γυναίκα και πάρτε στα μούτρα το μουνί της  μπας και χαμπαριάσετε.

Η παρουσία της γυναίκας όμως, είναι και κάτι παραπάνω από “Την Καταγωγή Του  Κόσμου” στο συγκεκριμένο πίνακα. 

Είναι ο εαυτός της! Δεν είναι ιδανική, δεν είναι τέλεια. Είναι ρεαλιστική.

Και δε θέλει να χωρέσει σε κανένα αποκλειστικό ρόλο. Είναι πουτάνα; είναι ερωμένη; είναι μάνα; 

Ντρέπεται; προκαλεί; κοιμάται; αγωνιά; χουζουρεύει; ονειρεύεται;

Το σίγουρο είναι πως φωνάζει:

-Τις έχω γραμμένες Στην Καταγωγή Του Κόσμου μου τις κοινωνικές σας συμβάσεις.  

Salamadrail reloaded Κανένα κράτος δε συνταξιοδοτεί νεκρούς.

Όσα έγραψα, διάβασα, άκουσα, έμαθα, γνώρισα, ένιωσα, είδα και δεν τα πέταξα.

Όσα θα γράψω, θα διαβάσω, θ' ακούσω, θα μάθω, θα γνωρίσω, θα νιώσω , θα δω και δεν θα τα πετάξω. 

Αλλά δε θα 'ναι αποκλειστικά με τρένα. 

Όσα πιο πολλά κολλήματα, τόσο τρυφερότερη γίνεται η ζωή μας. 

Κι αν δεν έχουμε κανένα, 

ή είμαστε κολλημένοι μ' ένα συνεχές επαναλαμβανόμενο όλη μας τη ζωή, έχουμε πεθάνει και μας το κρύβουν. 

Κι έτσι βολεύονται βασιλικά όσοι τη ζωή μας κυβερνάν: 

Κανένα κράτος δε συνταξιοδοτεί νεκρούς. 

Τραίνο στη στέππα του Καζακστάν

Παράξενος κόσμος κατάλευκος, παγωμένος και σιωπηλός. 

Ζωή γαλήνια κι ασάλευτη. 

Ένας χειμώνας υπέρβαρος που επιβάλλει ακατάσχετη ακινησία.

Μια φλέβα που ξεχωρίζει κάτω απ' τον πάγο. 

Ξυράφι ο σιδηρόδρομος, σε λίγο θα την κόψει:

A train on the Kazakh steppe. View from plane window

 

[...] Άλλοι, όπως ο Ραμπέρ, που ο γιατρός τον είχε αποχαιρετίσει το πρωί λέγοντας του  " Κουράγιο, τώρα θα πρέπει να φανείτε δυνατός" είχαν ξαναβρεί χωρίς να διστάσουν το πρόσωπο που νόμιζαν πως είχαν χάσει. Για ένα διάστημα, τουλάχιστον, θα ήταν ευτυχισμένοι. 

Ήξεραν τώρα ότι, αν υπάρχει κάτι που μπορείς πάντα να το λαχταράς και καμιά φορά να το αποκτάς κιόλας , αυτό είναι η ανθρώπινη τρυφερότητα. [...] (Αλμπέρ Καμύ -  Η Πανούκλα)

Όταν είναι να φύγει το τρένο

"Όταν είναι να φύγει το τρένο, 

το τρένο που πάει παντού, 

στη χώρα της Πρωταπριλιάς 

και τη χώρα του Χασμουρητού,

στο Τρενιντάντ, τη Ντολμανδία,

στο Πιπερού, στη Φρουτοπία,

στην Ισπεπονία, την Κουμασιλάνδη,

στο Μαρμελαδίν και το Λιχουδιστάν,

στο Κουφέιτ και το Αυγατηγανιστάν,

όταν είναι να φύγει το τρένο

και λείπει ένα βαγόνι,

ο σταθμάρχης ο καημένος 

παλαβώνει, πελαγώνει,

υποφέρει, κρυφολιώνει

και μαντήλια δακρυσμένα

να στεγνώσουνε απλώνει." 

Στο σταθμό του Ευγένιου (του Τριβιζά) ο σταθμάρχης θα μπει σε περιπέτειες. 

Κι όλα αυτά γιατί ο συγγραφέας όταν ήταν παιδί ένιωθε προδομένος όταν ένα παραμύθι έφτανε στο τέλος του. Του την έσπαγε αυτός ο χαζοχαρούμενος επίλογος "ζήσαν αυτοί καλοί καλά κι εμείς καλύτερα". 

Ετσι, φανταζόταν τη συνέχεια. Πότε να γιατροπορεύει το νικημένο δράκο, πότε να προσπαθεί να ονειρευτεί το τελευταίο όνειρο που είδε η Ωραία Κοιμωμένη και πότε να βρει τον τσαγκάρη να μπαλώσει τα παπούτσια του παπουτσωμένου γάτου. Αυτή η λαχτάρα του να μην τελειώσει ποτέ ένα παραμύθι έκανε τον Ευγένιο Τριβιζά παραμυθά. 

Λένε πως όταν ο άνθρωπος χάσει την παιδικότητα του, τότε είναι που ρίχνει την άγκυρα στο λιμανάκι "ΖήσαμεΕμειςΚαλά". Άλλοι τη χάνουν -τους την κλέβουν - από τα παιδικάτα. Άλλοι την ανταλλάσσουν στην ενηλικίωση με μια ωραία κανονικότητα. Άλλοι απ' τις πολλές φουρτούνες μπαίνουν στον πειρασμό του λιμανακίου. Άλλοι πάλι το γλεντάνε μέχρι βαθιά γεράματα...

Η αναρτησούλα είναι εξαιρετικά αφιερωμένη στον αγαπημένο μου τον  Αναστάση, που μου 'μαθε τόσα πολλά, που έκανε χαρτοπόλεμο με τις βεβαιότητες μου, που μ' έκανε και γέλασα με την ψυχή μου αλλά κυρίως που μ' επανέφερε σε μια πραγματικότητα που μπορεί το παραμύθι και να μην τελειώνει.