H ταχύτητα του χρόνου...

La Vitesse du Temps, Olivier Lamboray 2009

Οι εποχές

Autumn, Olivier Lamboray 2008

Winter, Olivier Lamboray 2008

Spring, Olivier Lamboray 2009

Summer, Olivier Lamboray 2009

Αυτοπεποίθηση...

Self Confidence, 2009

Γεννήθηκε το 1968 στις Βρυξέλλες και τώρα ζει με την γυναίκα του και την μικρούλα κόρη του στην Ινδονησία. 

Ξεκίνησε να ζωγραφίζει τ' αεροπλάνα που χάζευε απ' τον κήπο της γιαγιάς του και σιγά σιγά άρχισε να ξεφεύγει με το να φαντάζεται που πάνε, από που έρχονται , τους ανθρώπους και τις ιστορίες που ταξιδεύουν,  μέχρι που (ευτυχώς για 'μας) ξεκόλλησε απ' το συγκεκριμένο αντικείμενο και τρύπαρε με τα τρένα.

Ο μεσιέ Olivier Lamboray γεννημένος σε άλλο χρόνο αλλά μεγαλωμένος στον ίδιο τόπο με το René Magritte και τον Paul Delvaux επηρεάστηκε όσο να 'ναι απ' τον τρόπο που τα φιλαράκια του είδανε τον κόσμο. Και όπως ήτο φυσικό, φόρεσε κι αυτούνος τα σουρεαλιστικά γυαλάκια του κι άρχισε τα ινσάιντ μακροβούτια. 

 Hommage à René Magritte , 2011

Hommage à Paul Delvaux, 2011

 Οι ζωγραφιές στις προηγούμενες αναρτησούλες, αλλά και σε μερικές ακόμη επόμενες είναι δικές του και τις έχω ψαρεμένες απ' εδώ.

Καλη Λευτεριά! (γενικά και ειδικά)

A Coming Birth , Olivier Lamboray 2008

Maternity, Olivier Lamboray 2008

Ειδικά τε και σπέσιαλ για την αΚανονιστίδου μας.

Λευτεριά στις επιλογές!

La Liberté du Choix, Olivier Lamboray 2007

Λευτεριά στα όνειρα!

La Liberté du Rêve, Olivier Lamboray 2010

Ξεθωριάζουμε στο γκρι (γαμώτο!)

Ένας άντρας σε μια μοναχική πλατφόρμα

Μια βαλίτσα δίπλα του

Δυο μάτια παγωμένα και σιωπηλά 

Που δείχνουν το φόβο καθώς γυρνά για να κρυφτεί...

Κι αφού τα 'παμε για τους Visage και τους Nouvelle Vague , ήρθε η ώρα να τους δούμε στο ίδιο το βαγόνι. 

Το πρώτο άλμπουμ των Visage κυκλοφορεί  Νοέμβρη του 1980 με τίτλο Visage και το πέμπτο τραγούδι της πρώτης πλευράς είναι Η Τραγουδάρα:

Fade to grey ή  Deperir à gris (στο γαλλικό του) λοιπόν, και υποθέτω πως στα μέρη μας δεν υπάρχει εφηβόπουλο κείνου του καιρού που να μην το 'χει ακούσει τουλάχιστο 2812 φορές. 

H καταπληκτική γυναικεία φωνή με τα γαλλικά , είναι της Brigitte Arendt,  μιας μικρούλας Λουξεμβουργέζας, που ήταν το κορίτσι του  Rusty Egan: 

Πολλά χρόνια μετά,  εικοσιέξι για την ακρίβεια, σκάνε και οι Nouvelle Vague που το διασκευάζουν και το κυκλοφοράνε  στο δεύτερο τους άλμπουμ, το Bande à Part, ( το ξανάδαμε δυο αναρτήσεις παρακάτου).

Και σε τούτη τη βερσιόν, το κορίτσι που τραγουδάει είναι η Marina Celeste:

Night Train (one more time)

Είμαστε μέσα της  δεκαετίας εβδομήντα, κι ένας περίεργος τύπος τριγυρνοβολάει στα κλαμπάκια του Λονδίνου, ακούει πανκιές, κάνει παρέα με μπασίστες, ( τον Glen Matlock  των Sex Pistols και τον Jean- Jacques Burnel των Stranglers , ας πούμε ),  δουλεύει με τον Malcolm McLaren και μπερδεύεται με διάφορα πανκογκρουπάκια.  

Αρχές δεκαετίας του ογδόντα αλλάζει τ' όνομα του , κι από Steven John Harrington , το κάνει Steve Strange, γιατί,  είπαμε,  είναι παράξενος (και δεν το κρύβει άλλωστε). Με  καινούριο όνομα,  καινούργιο λουκ και καινούριες μουσικές ανησυχίες συναντά και τους καινούργιους  φίλους,  τον Rusty Egan και τον Midge Ure. 

Κι όλοι μαζί γίνονται μια χαρούμενη παρέα που φτιάχνουν τους ολοκαίνουργους (τότε) Visage. 

Ο Steve ο παράξενος, εμφανίζεται στη σκηνή με κιλά μέηκαπ στη μούρη και σχεδιάκια σαν της φωτογραφίας παραδίπλα. Αν έλειπε όλο τούτο τ' ασβέστωμα, προσωπικώς,  θα το γούσταρα πολύ το μακιγιάζ, αλλά τέσπα δε με ρώτησε και κανείς τότε, οπότε.. δεν αλλάζει τίποτα. 

Η μουσική που παίζουν, άλλοι τη λένε Disco, άλλοι New Wave.  Αλλά μέχρι ν' αποφανθούν οι ειδικοί επί του θέματος, εμείς μπορούμε ν' ακούσουμε το Night Train τους: 

Killing moon

Διασκευή το τραγουδάκι που θα παίξει σήμερις κι αυτό,  για δύο σοβαρότατους λόγους:  Γουστάρω τρελά τους διασκευαστές αφενός, αφεδύο γιατί ενώ δε λέει λέξη για τα τρένα,  το βιντεάκι που βρήκα στο γιουτιούμπ ξεκινάει με τρενάκι. 

Στα μέσα της δεκαετίας του '80, οι ποστ-πάνκιδες Echo and the Bunnymen φτιάχνουν το άλμπουμ Ocean Rain με  το Killing moon έκτο και καλύτερο να γίνεται σούπερ χιτάκι στην Ινγλετέρα. 

Είκοσι και κάτι χρόνια αργότερα, το τσιμπάνε κάτι γαλλάκια και του αλλάζουν τα φώτα. 

Ο Marc Collin και ο Olivier Libaux μαζί με κάμποσα κορίτσα που κατά καιρούς ερμηνεύουν τα τραγούδια τους, είναι οι Nouvelle Vague. Στην πραγματικότητα βέβαια,  αυτό που φτιάχνουν είναι ένα γκρουπάκι για να διασκευάζει τα εφηβικά τους μουσικά κολλήματα. 

Το ΤυχαίοΔεΝομίζω της ιστορίας είναι πως τα κολλήματα τους κολλάνε με τα δικά μου και πως πολύ το 'φχαριστιέμαι ν' ακούω κομματάκια/κομματάρες του παλιού πανκ, νιουγουέηβ, ποστπανκ καλού καιρού,  φερμένα στον τωρινό , τον κακό μας τον καιρό. 

Το Killing moon των Nouvelle Vague είναι στο δεύτερο τους άλμπουμ, το Bande à Part,  που κυκλοφόρησε το 2006 και θα τα ξαναπούμε γι' αυτό σύντομα (ελπίζω). 

.

 

ΥΓ. Για περισσότερες πληροφορίες τόσο για τους Echo and the Bunnymen, όσο για  τους Nouvelle Vague, χτυπήστε εδώ κι εκεί. 

 

Πανκ ρε!

ザ・ブルーハーツ, The Blue Hearts στο κατανοητότερο,  είναι ένα γιαπωνέζικο πανκ γκρουπάκι που γεννήθηκε στα έητις. Είναι οι Sex Pistols, οι Clash ή οι Ramones ή και τα τρία μαζί,  για τα πανκ δεδομένα της Ιαπωνίας. 

Το πρώτο τους άλμπουμ, The Blue Hearts κυκλοφόρησε το 1987 ενώ το δεύτερο, ヤング・アンド・プリティ(Young and Pretty) ένα χρόνο μετά. Σ'αυτό, υπήρχε ένα τραγουδάκι για το Chernobyl, αλλά το τραγουδάκι κόπηκε, μιας και η  δισκογραφική τους εταιρία  έπαιρνε φράγκα απ’ τη Mitsubishi η οποία Mitsubishi είχε κάνει τρελές επενδύσεις στην πυρηνική βιομηχανία. Παρολ’ αυτά, κυκλοφόρησε έξι μήνες μετά από ανεξάρτητη εταιρία σε singlακι . 

To τρίτο τους άλμπουμ, το トレイン・トレイン (Train – train) βγήκε τέλη του 1988 κι  έχει πρώτο και καλύτερο ένα κομμάτι,  κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του σαλαμαντρέηλ. Το ομώνυμο δλδ Train - train που ευτυχώς το ‘χουν μεταφράσει στ’ αγγλικά (μπας και καταλάβουμε τι θεναπεί ο πάνκης ποιητής) : 

[…]This place isn't heaven, but it's not hell either
I'm not a completely good person, but I'm not all bad either
In the romantic starry sky, I want to embrace you
While the southern wind blows around us,
I want to dream a surreal dream

TRAIN TRAIN running and running TRAIN TRAIN wherever it goes
TRAIN TRAIN running and running TRAIN TRAIN wherever it goes […] 

Ένα σπουργιτάκι που το λέγανε Édith

Η Édith Giovanna Gassion, γεννήθηκε το 1915 στο Παρίσι από μπαμπά ακροβάτη του δρόμου και μαμά τραγουδίστρια.

Οι παπουδογιαγιάδες ανέλαβαν αρχικά την ανατροφή της μικρής Édith και στη συνέχεια , όταν μπαίνει στην εφηβεία, αναλαμβάνει ο μπαμπάς να της μάθει την τέχνη του. Η εφηβούλα όμως,  είχε άλλη άποψη για το μέλλον της. 

Χαμπαριάζει πως έχει και γαμώ τις φωνές, εγκαταλείπει το μπαμπά κι αρχίζει να τραγουδάει στους δρόμους του Παρισιού, ώσπου ένα βράδυ συναντά τον Louis Leplée, που διευθύνει το καμπαρέ Le Gerny's. 

Ο μεσιέ Louis, παθαίνει την πλάκα του με τη φωνή της, υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και της δίνει το παρατσούκλι Môme Piaf που παναπεί μικρό σπουργίτι.  

Απ' αυτή τη συνάντηση άρχισαν όλα για την μικροκαμωμένη πιτσιρίκα Édith...

Θ' ακολουθήσουν τρελοί έρωτες, φοβερές ερμηνείες, μιλιούνια θαυμαστές, ταξίδια στην Ευρώπη και την Αμερική, μα όλ' αυτά μέχρι τον Οκτώβρη του 1963 που την κοπανάει γι' άλλα μέρη, γι' άγνωστα νησιά σε ηλικία μόλις 48 χρονών. 

Στη φωτογραφία παραδίπλα, το σπουργιτάκι αποκαμωμένο την έχει πέσει για ύπνο στο τρένο.  Είναι τραβηγμένη τον Ιούλη του 1941 απ' τον Roger Parry - που γι' αυτόν θα τα πούμε στο μέλλον. 

Στο τραγουδάκι παρακάτω, η μουσική φτιάχτηκε απ' τον René Cloërec και οι στίχοι απ' τον Raymond Asso, ένανε απ’ τους πολλούς της έρωτες. 

" Αλλόκοτοι άνθρωποι υπάρχουν στα τρένα και στους σταθμούς" τραγουδάει η  Édith Piaf, για πρώτη φορά το 1938 και ο τίτλος αυτού Paris-Méditerranée  :

Ξενυχτώντας με τον Edward Hopper

Nighthawks 1942

 

Self portrait 1906

 O Edward Hopper γεννήθηκε τον Ιούλη του 1882 σ' ένα χωριό κοντά στη Νέα Υόρκη που το λέγαν (και το λεν ακόμη) , Nyack. Σπουδάζει αρχικά εικονογράφηση και στη συνέχεια ζωγραφική.  Το 1906 αποφασίζει να ταξιδέψει στην Ευρώπη,  ξεκινώντας απ' το Παρίσι. Τέτοια εποχή που πήγε,  φυσικά και θα επηρεαζότανε από τους ιμπρεσσιονιστές και κυρίως απ' το κόλλημα τους με το φως. 
 
Παρά τους ιμπρεσσιονιστικούς πειρασμούς όμως, τελικά δεν κολλάει ιδιαίτερα,  αλλά ακολουθεί το ρεαλιστικό χαβά του με ολίγον ιμπρεσσιονισμό. Σκληρή, ωμή και μοναξιάρικη η πραγματικότητα στα μάτια του μπάρμπα Edward και μάλλον αληθινή για το πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα στην Αμερική. Παρένθεση: Όχι πως άλλαξε στα άλλα μισά των αλλωνών αιώνων στην Αμέρικα κι αλλού, αλλά λέμε τώρα και  κλείνει η παρένθεση. 

Η ανθρώπινη παρουσία απουσιάζει σχεδόν απ' όλα τ' αστικά του τοπία, αλλά κι από τις εξοχές. Κι εκεί που υπάρχει όμως, υπάρχει  χωρίς καμιά επικοινωνία, με μπόλικη μοναξιά, μπόλικη αποξένωση και  βαριά μελαγχολία. 

Railroad Train, 1908

The El Station, 1918

House by the Railroad, 1925

Railroad Sunset, 1929

New York, New Haven, and Hartford, 1931

Freight Car at Truro, 1931

Compartment C, Car 293, 1938

Chair Car, 1965

Κι ενώ όλ' αυτά συμβαίνουν όσο παίζει με τα χρώματα, λάδια ή ακουαρέλες, όταν ζωγραφίζει με μολύβι μοιάζει πιο χαλαρός, ίσως και πιο χαρούμενος:

Night on the El Train, 1918

Train and bathers, 1920

Δώσμου χέρι να πιαστώ

Αν και είχα άλλα σχέδια για το δρομολόγιο τ' αποψινού τρένου, ένα ουϊσκάκι στην αρχή  κι άλλο ένα στη συνέχεια, μου φέραν τα πάνω, κάτω.

Για την ακρίβεια, μου φέραν τη Βίκυ Μοσχολιού και τα τρενάκια της που φύγαν. Τα οποία φευγάτα τρενάκια,  γραφτήκαν το 1965 για το θεατρικό έργο " Μην πατάτε τη χλόη". Ο Ξαρχάκος έφτιαξε τη μουζίκ και οι στίχοι είναι των Βαγγέλη Γκούφα και Βασίλη Ανδρεόπουλου.  

Αφιερωμένο στη Νάνσυ και στο Νταλίκα'ς ντιτζέη. 

Με τσι 'γιές μας :

Pale horses

Put me on the train, send me back to my home
Couldn't live without you when I tried to roam
Put me by the window, let me see outside
Looking at the places where all my family died. 

 

[...]

Καλοκαιράκι, ο ήλιος έχει πέσει, ο ορίζοντας αρχίζει να διαχωρίζει τη θέση του απ' τη θάλασσα, μια ρακίτσα εμφανίζεται κι έν' αλαφρύ αεράκι παίρνει τα μυαλά  και τα σηκώνει. 

Η θαλασσα γαληνεύει, τα τζιτζίκια επιτέλους το βουλώνουν, τα πιτσιρίκια αποκαμωμένα μαζεύουν τα κουβαδάκια τους, ή δεν τα μαζεύουν, γιατί θα τα μαζέψουν οι μεγάλοι, και  κάποιοι λίγοι που 'χουν μείνει ακόμη στην παραλία τυλίγονται τα παρεό τους.

Η μουσική παίζει πολύ χαμηλά και ίσα που ακούγεται ο πρώτος στίχος,  που παναπεί : " Βάλε με στο τρένο, γύρνα με πίσω στο σπίτι μου..."

Ετούτο το τραγούδι, που 'γραψε ο Moby και το κυκλοφόρησε το 2009 μέσα στο άλμπουμ "Wait for me",  το λέει με την καταπληκτική της φωνή η  Lady Rizo (που τη λένε κανονικά Amelia Zirin-Brown). 

Μέχρι να βρω τις πληροφορίες για το άζμα, έχει αρχίσει να νυχτώνει,  put me on the train, send me back to my home, ο ορίζοντας παλεύει να ξαναγίνει ένα με τη θάλασσα , η ρακίτσα συνεχίζει να περιφέρεται,  put me on the train, send me back to my home, είμαι πίσω στο σπίτι μου, σκάνε τα πρώτα αστεράκια κι ο ουρανός με πάει  τ' ανάποδα, πίσω στα παιδικά τα χρόνια, τα ελαφρά και τ' αφελή. 

Μ' έχουν τσακίσει τα κουνούπια, και πάλι, γαμώτο, ξέχασα τη σιτρονέλλα...

Downtown Train

Διακοπές φινί...

Όσο εμείς διακοπεύαμε, οι κακοί,  μας μίκρυναν  τις μέρες κι απ' την Ομόνοια αλλάξαμε τρένο για να φτάσουμε Βικτώρια. 

 Διάλεξα το Downtown Train απ' τον Rod Stewart γιατί απ' τον Τom Waits είναι πολύ μαύρο και δεν μου κόλλαγε με τα χρώματα της εποχής. 

Αν και θα προτιμούσα γυναικεία φωνή να το λέει, απέρριψα και την Patty Smyth,  απλούστατα γιατί δεν είναι η Patti Smith...

Το καλοκαίρι συνεχίζεται...

Καλό φθινόπωρο (ημερολογιακό).