Ο Paul Delvaux (1897 – 1994) όταν ήταν μικρός βέλγος γούσταρε Όμηρο, Βέρν και τις συνομήλικες του. Μεγαλώνοντας, άρχισε να φαντάζεται γυμνά κορίτσια στα πιο κουκουρούκου μέρη. Σε σταθμούς τρένων πιχί, που επίσης ήτανε ένα απ' τα πολλά του κολλήματα.
Πιο μεγαλώνοντας, τον στείλανε να σπουδάσει ζωγραφική στις Βρυξέλλες.
Απ' εκεί, ξεκινάει την καριέρα του μετα-ιμπρεσσιονίζοντας και εξπρεσσιονίζοντας για αρχή, ενώ στην πορεία , επηρεάζεται πάρα-πάρα πολύ από το ντε Κιρίκειο στυλάκι. Έτσι, παρόλο που ήτανε παρέα με τον Μαγκρίτ και τους φίλους του, δεν έκανε και πολύ κέφι να τον λένε σουρρεαλιστή.
Αρχές δεκαετίας του '50, ώριμος πια ζωγράφος (και άντρας) αρχίζει να συνθέτει όλες μαζί τις παιδικές και ενήλικες εμμονές του:
 |
| Train de nuit 1947 |
 |
| L' age du fer 1951 |
Το κορίτσι ντυμένο. Μάλλον γιατί μοναξιά μαζί και γύμνια είναι του ματς:
 |
| Solitude 1955 |
 |
| Trains du soir 1957 |
 |
| Petite gare de nuit 1959 |
 |
| La gare forestière 1960 |
 |
| Gare de nuit 1963 | | | | |
 |
| Le viaduc 1963 |
Για τον αγαπημένο του Ιούλιο Βερν :
 |
| Hommage à Jules Verne 1971 |
Απ' το τρενάκι που τσούλησε σήμερα, περνάει το τελευταίο βαγόνι :
 |
| Le dernier wagon 1975 |
Πως θα μπορούσε κανείς...να στείλει ένα μέηλ στο βαγόνι σας????
ΑπάντησηΔιαγραφήWith a little help from our frieds ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτά ειναι έργα του ντελβώ;
ΑπάντησηΔιαγραφήομολογώ οτι κάποια δεν τα ειχα ματαδει...
καταπληκτικά....
σάμπως εγώ τα 'χα ξαναματαδεί; Η εξεταστική (των πραγμάτων) και η τρενοτρέλλα τα 'φερε στην πόρτα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή