Ένα τρένο φεύγει φεύγει...

Είθισται να πλακωνόμαστε στις ευχές κάθε φορά που περιμένουμε τη νέα άφιξη. Να φορτώνουμε ελπίδες, επιθυμίες και όνειρα σε δαύτη. 

Προσωπικά, κι επειδή τρελαίνομαι για τρολλιές, εύχομαι η αμαξοστοιχία 2011 να συναντήσει στο δρόμο της ένα μεγάλο εμπόδιο, μια βαρβάτη απεργία ας πούμε, που θα την ακινητοποιήσει στο σταθμό του Τρεχαγύρευε.

Κι ενώ θα 'χουμε αποχαιρετίσει την προηγούμενη, η επόμενη να μας στήσει για τα καλά. 

Aς ζήσουμε για λίγο εκτός χρόνου, ρε γαμώτο ... πφφφ νισάφι πια και με τούτη την κανονικότητα.

υγ. τις φωτογραφίες τις πήρα απ' εδώ τη μια κι απ΄εδώ την άλλη. 

Μικρή διακοπή για διακοπές

...

...

Οι ΕΡ/ΣΡ,

γνωστότεροι (μάλλον) ως AC/DC, ήταν ένα φοβερό και τρομερό αυστραλέζικο γκρουπάκι που εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '70 κι έπαιζε χαρντροκιές. Οσοι λένε πως παίζαν χέβυ μέταλ λένε μαλακίες.  Αν παίζαν χέβυ μέταλ δεν θα τους άκουγα ούτε με σφαίρες αφενός, αφετέρου  δεν θα καθόμουνα για πάρτη τους πρωϊνιάτικα, να στραπατσάρω  το μανικιούρ μου στο πληκτρολόγιο. 

Αυτοί λοιπόν οι ωραίοι χαρντροκάδες (ο ωραιότερος απ' όλους ήτανε Angus Young στη φωτό αριστερά) βγάζουν ακόμα δίσκους.  Αλλά νταξ!... εμέ μου φαίνεται πια πως το κουράσανε και καλύτερα να παν' για ψάρεμα. 

Φέτος βγάλανε ακόμα ένα δίσκο, το "Iron Man 2" που δεν κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. Μια φλατίλα και μισή δλδ.

Πρόπερσι, βγάλανε ένα άλλο, το "Black Ice" που έχει  το Rock 'n' roll train, ένα συμπαθητικό κομματάκι. Λέω "συμπαθητικό"  γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι απ' τ' αγαπημένα μου. Απλώς επειδή λέει "τρένο" βρήκα αφορμή να γράψω το κατιτίς  για τους ac/dc που πολύ τους γούσταρα στα νιάτα μου (και στα νιάτα τους). 

Ακόμα τους γουστάρω δηλαδή...αλλά στα νιάτα τους. 

 Ένα σούπερ αφιέρωμα, τους έχει κάνει ο green dj πριν ενάμισι χρόνο κι έχει μαζέψει τα πιο αγαπημένα μου, τραγούδια τους. Λείπει μόνο το The Jack :-)

Ο Wax Tailor και το μελαγχολικό τρενάκι του

Το παιχνιδάκι "ανακατεύω διάφορα είδη μουσικής και φτιάχνω αριστουργήματα" φαίνεται να είναι πολύ διασκεδαστικό για τον μεσιέ Wax Tailor. Στον τελευταίο του δίσκο,  "In the Mood for Life", που  ηχογραφήθηκε στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη και κυκλοφόρησε πέρσι το φθινόπωρο έχει κάνει ένα εξαιρετικότατο μείγμα  σόουλ, φάνκυ και χιπ χόπ ήχων. 

Σ' αυτό το δίσκο, πέτυχα και τούτο το τρενοτράγουδο που λέει και ξαναλέει:  

"Tell me who is running this game. 

Check the roles 

I wanna know who's riding this train"

This train λοιπόν και τα υπόλοιπα λόγια εδώ.  

Η μικρή ντρεζίνα

   

Ντρεζίνα ή δρεζίνα ή τροιζίνα ή τερεζίνα λένε ένα μικρό και ελαφρύ τετράτροχο οχηματάκι, συνήθως αυτοκινούμενο, που τσουλάει κι αυτό πάνω στις γραμμές του τρένου -κατά προτίμηση όταν το τρένο βρίσκεται κάπου  αλλού. 

 Η Ντρεζίνα, δρεζίνα κλπ κλπ  χρησιμοποιείται κυρίως για να κάνει επιθεωρήσεις, συντήρηση ή επισκευές στις γραμμές.

Ντρεζίνες υπάρχουν πολλές. Μηχανοκίνητες, πεταλοκίνητες, για τουρισμούς ή για μεταφορά σιδηροδρομικών. Αλλά σαν τη χειροκίνητη, καμία.  Ο Μπάστερ Κήτον (στην απο κάτω φωτογραφία) που πολύ τ' αγαπούσε τα τρένα γι' αυτό  τον αγαπάω κι εγώ, καβαλάει τη ντρεζίνα να προλάβει το τρένο. Ολ' αυτά συμβαίνουν στην ταινία "Ο Στρατηγός" που δε λέει  να γράψω τώρα  γι' αυτήνανε,  γιατί θέλω να γράψω άλλα. 

 [...]

Δρεζίνα αρχικά, Τερεζίνα στη συνέχεια, λέγανε και τη γάτα που ζήσαμε μαζί δεκατέσσερα χρόνια. 

Η αρχική ιδέα για τ' όνομα που θα της έδινα ήταν Ντιζελομηχανή αλλά την εγκατέλειψα γρήγορα γιατί μου φάνηκε πολύ μεγάλη λέξη για ένα τόσο μικρούλικο γατάκι που είχαμε βρει να κλαίει  ένα βράδυ που 'βρεχε, δίπλα στον κάδο. 

Με τον καιρό βέβαια, το μικρούλικο γατάκι παρόλο που μεγάλωνε νόμιζε ακόμα πως ήταν μικρούλικο ή πως χώραγε σε κάθε κούτα ή κουτάκι που εμφανιζόταν στο σπίτι της:

Γενικά, με το χειμώνα δεν το 'χε. Ίσως επειδή ήτανε γάτα, ίσως λόγω παιδικού τραύματος μισούσε τη βροχή και το χιόνι μα πιο πολύ απ' όλα, την καταιγίδα .Φρόντιζε πάντα, λίγο πριν ξεσπάσει, να κρύβεται στο καλάθι της στη ντουλάπα και να τραβάει την πόρτα για να μη βλέπει ούτε ν' ακούει. 

Μόνο σε μια καταιγίδα την τελευταία νύχτα της ζωής της, άραξε στο μπαλκόνι και περιφρονώντας τελείως τα μπουμπουνητά, τους κεραυνούς και τις αστραπές, παρακολουθούσε  τη βροχή που έπεφτε επάνω της...

Γενική απεργία σήμερα

Αμέρικα 1877

Στις 17 Ιούλη του 1877 στο Μάρτινσμπουργκ της Δυτικής Βιρτζίνια ξεκινάνε απεργία οι  σιδηροδρομικοί υπάλληλοι της " B&O" (Baltimore & Ohio) ενάντια στη  μείωση 10% του  μισθού που σκοπεύουν να κάνουν οι εργοδότες τους. 

Η απεργία εξαπλώνεται και παραλύει το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής ακτής μέχρι το Μισισίπη. Στις 20 του μήνα, ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος Rutherford Hayes στέλνει τα όργανα της τάξης  στη Δυτική Βιρτζίνια για να καταστείλουν τις διαδηλώσεις

Στη Βαλτιμόρη χιλιάδες συμπαραστάτες των απεργών περικυκλώνουν τα όργανα της εθνοφρουράς που έχουν κληθεί από τον κυβερνήτη για να καταστείλουν την εκεί απεργία και πετώντας πέτρες και άλλα ευγενή και βαρέα αντικείμενα, αποκλείουν την πρόσβαση τους στις διαδηλώσεις.  

 

 

 

Στο Πίτσμπουργκ γίνονται οι πιο βίαιες μάχες. Καίγονται διάφορα δημόσια κτίρια, το μηχανοστάσιο με τα τρένα, ενώ την ίδια τύχη έχουν και οι κεντρικές αποθήκες.

 

 

Η απεργία, οι διαδηλώσεις και τα μπάχαλα θα διαρκέσουν 45 μέρες μέχρι δλδ να κατασταλούν τελείως απ' την εθνοφρουρά. Τίποτα όμως δεν τέλειωσε εκεί. 

Εννιά χρόνια αργότερα, πρωτομαγιάτικα, στο Σικάγο έρχονται τα πάνω-κάτω...

Μικρή διακοπή για διαφημίσεις

E.L.O. και Clash - 1979. Κινητοποιήσεις παρτ του

Τέλη σέβεντις, το ΄79 συγκεκριμένα,  οι Electric Light Orchestra βγάζουν το Discovery, το πέμπτο τους δισκάκι. Η ντίσκο ήτανε στα φόρτε της κι εμείς ξινίζαμε τη μούρη γιατί μας φαινότανε φλώρικη ασχέτως που κάποια κομμάτια (όπως τούτο καλή ώρα) όταν το κρυφακούγαμε μας καλάρεσε. 

Για το "Last Τrain Τo London" ο λόγος, διασκευασμένο στο βιντεάκι από ένα τρελαμένο φαν των E.L.O. , τον Fruity Buckfoot ( Andy Wood το κανονικό ονοματάκι του):

Την ίδια εποχή, την ίδια χρονιά συγκεκριμένα, βγάζουν και οι Clash το υπεργαμάτο διπλό δισκάκι τους, το London Calling. Το πρώτο τραγούδι είναι φυσικά το "London Calling". Στο βιντεάκι από κάτω παίζει με προχτεσινές εικόνες απ' το Λονδίνο:

Όσο για το τελευταίο τραγούδι του δίσκου αρκετοί υπέθεσαν πως λέγεται "Stand By Me" μιας και αυτό λέει το ρεφρέν ενώ ο τίτλος του δεν υπάρχει πουθενά στους στίχους. 

Ο Μick Jones  όμως που τους έγραψε, 'ξηγήθηκε: " Το κομμάτι είχε το ρυθμό του τρένου και υπήρχε, για μια ακόμα φορά, αυτή η αίσθηση της ματαιότητας" 

"Train In Vain" το 'πε και το τραγούδησαν:

Υγ. Αφιερωμένα στην Ινδιάνα και τη Μπαχρούλα.

Κινητοποιήσεις (παρτ ουάν)

Σήμερα (10 Δεκέμβρη) οι εργαζόμενοι της ΕΡΓΟΣΕ διαμαρτυρήθηκαν μέσω της προσωρινής κατάληψης (για πρώτη φορά στα 13 χρόνια λειτουργίας της) για την επαίσχυντη πρόταση που πρότεινε η Διοίκηση και προβλέπει μειώσεις των μισθών 50%. Η ΕΡΓΟΣΕ δεν είναι ελλειμματική, δεν είναι ΔΕΚΟ και συνεισφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό όσο καμία αντίστοιχη εταιρεία του Δημοσίου. Η πρόταση της Διοίκησης είναι προσβλητική και απαξιωτική όχι μόνο για το υψηλού επιπέδου επιστημονικό προσωπικό αλλά και για την ίδια τη Διοίκηση.

Αναδημοσίευση απ' εδώ.

Η λοκομοτίβα του Pkuczy

...

El Tren Blindado

Ένα απ’ τα πιο γνωστά τραγούδια του Ισπανικού Εμφύλιου με μεγάλη ιστορία και μπόλικες διασκευές, είναι το  “El Tren Blindado”(το θωρακισμένο τρένο).

Σκαλίζοντας στα προ-’36 τραγούδια συνάντησα το λαϊκό άσμα " Los Contrabandistas de Ronda" ή αλλιώς "Anda, Jaleo" που η μουζίκ  και το ρεφρέν του γίνονται βάση για να πατήσουν όλες οι εκδοχές του "El tren blindado". Οι στίχοι του, απ' τα λίγα που κατάλαβα λένε για τους λαθρεμπόρους της Ρόντα:

LOS CONTRABANDISTAS DE RONDA

Yo me subí a un pino verde
por ver si la divisaba,
y sólo divisé el polvo
del coche que la llevaba.

Anda jaleo, jaleo;
ya se acabó el alboroto
y ahora empieza el tiroteo.

En la calle de los muros
mataron a una paloma.
Yo cortaré con mis manos
las flores de su corona.

Anda jaleo, jaleo;
ya se acabó el alboroto
y ahora empieza el tiroteo.

No salgas, paloma, al campo,
mira que soy cazador,
y si te tiro y te mato
para mi será el dolor,
para mi será el quebranto.

Anda jaleo, jaleo;
ya se acabó el alboroto
y ahora empieza el tiroteo

[...]

Με το που ξεσπάει η επανάσταση, κομμουνιστές κι αναρχικοί που γουστάρουν τα λαϊκά τραγούδια αλλάζουν λίγο τους στίχους και τα κάνουν δικά τους.

Venga jaleo jaleo στο " El quinto regimiento":

 

Έρχονται οι κομμουνιστές και θα πάει στο διάολο ο Φράνκο:

il tren blindado alla stazione di Los Molinos

 

El dieciocho de julio
en el patio de un convento
el partido comunista
fundó el Quinto Regimiento

Venga jaleo jaleo
suena la ametralladora
y Franco se va' a paseo

Con Líster el Campesino,
con Galán y con Modesto
con el comandante Carlos
no hay miliciano con miedo

Venga jaleo jaleo
suena la ametralladora
y Franco se va' a paseo

Con los cuatro batallones
que Madrid están defendiendo
se va lo mejor de España
la flor más roja del pueblo

Venga jaleo jaleo
suena la ametralladora
y Franco se va a paseo

Con el quinto quinto quinto
con el Quinto Regimiento
madre yo me voy al frente
para las lineas de fuego

Venga jaleo jaleo
suena la ametralladora
y Franco se va' a paseo

[...]

Σε μια άλλη βερσιόν, ιταλική αυτή τη φορά και με τίτλο "Il treno blindato" ο Φράνκο δεν πάει μόνος του στα ξεκουμπίδια, αλλά παρέα με το φίλο του διοικητή Μόλα και το πιστό του σκυλί αρχιστράτηγο Queipó de Llano. 

[...]

Η τελευταία εκδοχή, που βασικά αυτή ξεκίνησα να βάλω και κόλλησα με την ιστορία του τραγουδιού είναι αυτή των EX και παίζει  στο δίσκο τους "1936 The Spanish Revolution".

Ισπανία 1938

C.N.T και A.I.T καλούν τους Γάλλους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους να μποϊκοτάρουν τα προϊόντα που έρχονται από τη φασιστική Ισπανία. 

Τα προϊόντα, με σήμα τη σβάστικα για να υπενθυμίζουν τις αγαπούλες μεταξύ ναζί και Ισπανών φασιστών, είναι παρατημένα σε μια γωνιά και το τρένο φαίνεται να τα 'χει χεσμένα.

Η συγκεκριμένη αφίσα που είναι γραμμένη στα γαλλικά  για να διεθνοποιήσει την κατάσταση στην Ισπανία, βγήκε επίσης με στόχο να κερδίσει την υποστήριξη όσων ευρωπαϊκών δημοκρατικών κυβερνήσεων είχαν μείνει όρθιες το 1938, δλδ  κυρίως της γαλλικής και της αγγλικής.

 Σε τούτη δω τη διεύθυνση υπάρχουν κι άλλες αφίσες (και όχι μόνο) απ' τον Ισπανικό εμφύλιο αλλά δεν έχουν τρένα :-(

Το τρένο του Μαρινέτι

Ο Φίλιππο Μαρινέτι πριν γίνει παρατρεχάμενος του Μουσολίνι αφιερώνει ένα ποιήμα στο τρένο.

Του δίνει τ' όνομα του μυθικού Πήγασου και το εκδίδει το 1908 -ένα χρόνο πριν δημοσιεύσει στη Φιγκαρό το Φουτουριστικό Μανιφέστο - στην συλλογή "La Ville charnelle".

Τα επόμενα χρόνια που γίνεται κώλος και βρακί  με τους ιταλούς φασίστες και τον φτύνουν οι φουτουριστόφιλοι μένει μόνος του να βράζει  με το ζουμί του μανιφέστου, τον "ορμητικό θεό μιας ατσάλινης φυλής" και τον "όμορφο δαίμονα" ηγέτη-τρένο:

Ορμητικέ θεέ, μιας ατσάλινης φυλής,  
μεθυσμένο αυτοκίνητο του διαστήματος

που ποδοκροτείς και τρέμεις από αγωνία
ροκανίζοντας το χαλινάρι με τα δόντια να τρίζουν…
Φοβερό γιαπωνέζικο θεριό,
με μάτια σιδηρουργείου,
θρεμμένο με φλόγα
και λάδια ανθρακικά
που δεν χορταίνεις τους ορίζοντες, τις αστρικές λεηλασίες…
Ελευθερώνω την καρδιά σου που βροντά διαβολικά
ελευθερώνω τις γιγάντιες σαμπρέλες σου,
για το χορό που εσύ ξέρεις να χορεύεις
διασχίζοντας τους λευκούς δρόμους όλου του κόσμου!…
Χαλαρώνω επιτέλους
τα μεταλλικά σου ηνία,
κι εσύ ορμάς με ηδονή
μέσα στο Άπειρο, τον ελευθερωτή!
Στο ουρλιαχτό της δυνατής φωνής σου
ο ήλιος σ' ακολουθεί στη δύση του
επιταχύνοντας στον ορίζοντα,
το αιμόφυρτο καρδιοχτύπι του…
Κοίταξε, πώς καλπάζει, πέρα, στα βάθη των δασών!…
Τι σημασία έχει, όμορφέ μου δαίμονα;
Εγώ είμαι στην εξουσία σου!… Πάρε με!… Πάρε με!…
Πάνω στην εκκωφαντική γη, κι ας δονείται σύγκορμη
από πολυφωνικούς ήχους
κάτω απ' τον τυφλωμένο ουρανό, κι ας είν' γεμάτος άστρα,
πηγαίνω, ερεθίζοντας τον πόθο
και τον πυρετό μου,
μαστιγώνοντάς τους με δυνατά σπαθίσματα.
Και κάπου κάπου σηκώνω το κεφάλι
και νιώθω στο λαιμό
μαλακά να με σφίγγουν τα χέρια
χέρια έξαλλα στον άνεμο, δροσερά και βελούδινα…
Είναι τα χέρια τα δικά σου, μαγευτικά και μακρινά
που με τραβούν, κι ο άνεμος
είναι η πνοή σου, της αβύσσου η πνοή,
ω Άπειρο δίχως βυθό, που με χαρά μ' απορροφάς!…
Α! Α! βλέπω ξάφνου ανεμόμυλους
μαύρους, βραδυκίνητους,
που μοιάζουν να τρέχουν στα πάνινα σπονδυλωτά φτερά τους
σαν σε μακριά πόδια…
Τα βουνά ετοιμάζονται να πετάξουν
στη φυγή μου μανδύες αργοσάλευτης δροσιάς,
εκεί, σ' εκείνη την αποτρόπαια στροφή…
Βουνά! Τερατώδη αγέλη από Μαμούθ
βαριά καλπάζετε, σκύβοντας
τις πελώριες κορυφές σας,
προσπερνάτε, τυλιγμένα
στο γκρίζο κουβάρι της ομίχλης!
Κι ακούω ν' αντηχεί ακαθόριστος ο θόρυβος
που αποτυπώνουν στους δρόμους
οι μυθικές εφτά λεύγες μπότες
των κολοσσιαίων ποδιών σας…
Ω βουνά με τους δροσερούς γαλάζιους μανδύες !…
Ω ποτάμια όμορφα που αναπνέετε
ευτυχισμένα στο σεληνόφως!
Ω σκοτεινές πεδιάδες!… Σας προσπερνώ τρέχοντας!…
Πάνω στο ξέφρενο θεριό μου!
Αστέρια! αστέρια μου! ακούτε
τη βιασύνη των βημάτων του;…
Ακούτε τη φωνή του, που θρυμματίζει η οργή…
την εκρηκτική φωνή του, που ουρλιάζει, ουρλιάζει…
και τη βροντή των σιδερένιων πνευμόνων του
που καταρρέουν ορμητικά
ατέλειωτα;…
Δέχομαι την πρόκληση, ω άστρα μου!…
Πιο γρήγορα!… Ακόμη πιο γρήγορα!…
Χωρίς σταματημό, μήτε ανάπαυση!…
Άφησε τα φρένα! Δεν μπορείς;
Σπάστα, λοιπόν,
ώστε ο σφυγμός της μηχανής να εκατονταπλασιάσει την ορμή του!
Ζήτω! Μακριά απ' αυτή την ακάθαρτη γη!
Ξεφεύγω, τέλος, κι ευκίνητα πετώ,
πάνω απ' το μεθυστικό ποτάμι των άστρων
που πλημμυρίζει το μεγάλο κρεβάτι τ' ουρανού!

 Το ποιήμα ( Εδώ στα γαλλικά) λέγεται "Στον Πήγασό μου" και η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από  τη Μαρία Στεφανοπούλου.

Fuck Police

Ice T λένε οι γερμανοί τα υπερταχύτατα τρένα τους που τα φτιάχνει η Ζίμενς με το μπαρδόν και τα διαχειρίζεται η Ντόιτσε Μπαν με το συμπάθιο. 

Ice T λένε κι οι αμερικάνοι ένα γκάνγκστα ράπερ που αφιερώνει ένα πολύ σεξουλιάρικο τραγούδι στους καλούς μας φίλους, τους μπάτσους.
Aϊντε μέρα που 'ναι...όλο για πάρτη τους:

Εγκαταλειμμένα τρένα σοβιετικής κοπής.

Το πιο άγριο σκυλί του ντουνιά , γνωστός στα μέρη μας  κρυφοπάνκης και wannabe ναυαγοσώστης , μου χάρισε ετούτο δω το λίνκ να 'χω να παίζω το χειμώνα. 

Τρενάκια παρατημένα στο έλεος του χωροχρόνου που χουν στην καμπούρα τους ποιος ξέρει πόσες χιλάδες χιλιόμετρα, πόσες χιλιάδες τόνους εμπορευμάτων αλλά κυρίως, πόσα μιλιούνια ανθρώπους μ' αποσκευές τίγκα στην ελπίδα, την αγωνία, την απογοήτευση, τον έρωτα ή τη λαχτάρα.

 

 

 

 

 

Οι Τρύπες πάντως, κάτι τέτοιες ιστορίες τις είδαν αλλιώς. Φορέσανε τα ροζ γυαλάκια τους κι άρχισε το τρένο να κυλάει, να κυλάει, να κυλάει...

Αερότρενο θα πάρω, να ρθω πάλι να σε βρω.

Το Δεκέμβρη του 1919, δημοσιεύεται στο περιοδικό Popular Science η φοβερή ιδέα του παριζιάνου εφευρέτη Francis Lauer: Το αερότρενο. 

Το αερότρενο, σχήματος αυγού είναι ένας ωραίος συνδυασμός αεροπλάνου και τρένου που κινείται σε μια ράγα και αποτελείται από τέσσερις θαλάμους. Ένα για τις αποσκευές, ένα για καμιά τριανταριά επιβάτες, ένα για τη μηχανή και ένα μικρό κουβούκλιο για το μηχανοδηγό-πιλότο. Για την οδήγησή του, ο μηχανοδηγοπιλότος αρκεί να πασπατέψει το μοχλό που θ' ανοίξει τα φτερά...κι έφυγε.

Αυτός ο ωραίος συνδυασμός βέβαια είχε κάποιες πρακτικές ατέλειες: Για να κινηθεί τούτο το πράμα θα 'πρεπε η προπέλα του να είναι τόοοοοοοση (μετά συγχωρήσεως) ενώ τα φτερά θα του κόβανε τη φόρα. Για να μην πω για τη θεμελίωση, που θα κόστιζε ένα κάρο λεφτά. 

Γι 'αυτό, τούτη η μελέτη στον αεροσιδηροδρομισμό έμεινε στο ράφι και ο μπάρμπα Francis Lauer δεν έγινε ποτέ διάσημος εφευρέτης σαν τον Έντισον, ας πούμε.
  
Βέβαια, αν δε με απατά η μνήμη μου και δεν ήταν ληγμένα αυτά που ήπια για να μη φρικάρω στη διάρκεια της πτήσης, είχα μπει σε ένα τέτοιο τρένο (που όμως δεν είχε φτερά) κάπου 'κει γύρω στο Χίθροου.  Αλλά είπαμε...μπορεί και να 'μαι απατημένη ή και, η φαντασία μου να φταίει...

Rage Against the Machine

Όχι! δεν πρόκειται για το οργισμένο νάιντις γκρουπάκι αλλά για τον John Henry, ένα  ήρωα της αμερικάνικης παράδοσης που με τη βαριοπούλα του νίκησε το ατμοκίνητο κρουστικό μαραφέτι.

 

Ο μύθος λέει πως στα μέσα περίπου του 19ου αιώνα κι ενώ ο Τζον δούλευε στην κατασκευή σιδηροδρομικών γραμμών, μια ωραία μέρα εμφανίστηκε ο αφεντικός του με την υπερσύγχρονη για την εποχή της, ατμοκίνητη βαριοπούλα. Οι εργάτες, στην πλειοψηφία μαύροι ήξεραν καλά πως αυτή η εξέλιξη θα τους έστελνε στο σπίτι να βαράνε μύγες με τις χειροκίνητες βαριοπούλες. 

 

Ο Τζον λοιπόν,  που ήτανε τεράστιος και μπρατσωμένος πάλεψε με τη μηχανή και τη νίκησε. Λίγο μετά τη μάχη όμως, πέθανε...

 

Τα κατορθώματα του ξεπέρασαν τη λαϊκή παράδοση κι έγιναν για περίπου ένα αιώνα, αγαπημένο θέμα της αμερικάνικης αριστεράς, των συνδικάτων και της αντικουλτούρας. Του στήσανε ένα άγαλμα στην πόλη Τάλκοτ της Δυτικής Βιρτζίνια και έγινε ο ήρωας "Man of Steel" ή σκέτο "Steel" της DC Comics (αυτηνής που βγάζει το Σούπερμαν, ντε!). Φυσικά, δε σκοπεύω να βάλω φωτογραφία του Steel γιατί είναι αηδία το σκίτσο αλλά το γλυπτό με το Τζον παρόλο που φλερτάρει ξετσίπωτα με το σοσιαλιστικό ρεαλισμό, το βάζω:

 

 

Ένας άλλος Τζον, ο Κας, τραγουδάει τη μπαλάντα της βαριοπούλας του Τζον Χένρυ:

 

και οι στίχοι:

John Henry's pappy woke him up one midnight
He said"Fore the sheriff comes I wanna tell you - listen boy!
Said, Learn to ball a jack, learn to lay a track, learn to pick and shovel too,
And take my hammer! It'll do anything you tell it to.

John Henry's mammy had about a dozen babies,
John Henry's pappy broke jail about a dozen times
The babies all got sick and when the doctor wanted money,
He said, I'll pay you quarter at a time startin' tomorrow
That's the pay for a steel driver on this line.

Then the section foreman said, Hey - hammer swinger!
I see you brought you own hammer boy, but what else can all those muscles do
And he said, I can turn a jack, I can lay a track, I can pick and shovel too
(Can you swing a hammer boy?)
Yes, Sir, I?ll do anything you hire me to.

Now ain't you something! So high and mighty wif' your muscles!
Just go ahead, boy, and pick up that hammer! Pick up the hammer!

He said, Get a rusty spike and swing it down three times.
I'll pay you a nickel a day for every inch you sink it to.
Go on and do what you say you can do.

With a steep nose hammer on a four foot switch handle,
John Henry raised it back 'til it touched his heels. Then
The spike went through the cross tie, and it split it half in two.
Thirty-five cents a day for drivin' steel.
(Sweat! Sweat boy, sweat! You owe me two more swings!)
I was born for driven steel.

Well John Henry hammered in the mountain.
He'd give a grunt and he'd give a groan with every swing.
The women folks for miles around heard him and come down,
To watch him make the cold steel ring. Lord what a swinger!
Just listen to that cold steel ring!

But the bad boss come up laughin' at John Henry.
Said, You full of vinegar now, but you about through!
We gonna get a steam drill to do your share of drivin?,
Then what's all them muscles gonna do? Huh, John Henry?
Gonna take a little bit of vinegar out of you.

John Henry said, I feed four little brothers,
And babysister's walking on her knees.
Did the lord say that machines aughtta take the place of living?
And what's a substitute for bread and beans? (I saint seen it)
Do engines get rewarded for their steam

John Henry hid in a coal mine for his dinner nap.
Had thirty minutes to rest before the bell.
The mine boss hollered, Get up, whoever you are, and get a pick axe!
Give me enough coal to start another Hell. (And keep it burnin!)
Mine me enough to start another Hell!

John Henry said to his captain, A man ain't nothin' but a man.
But if you'll bring that steam drill round, I'll beat it fair and honest.
I'll die with my hammer in my hand but I'll be laughing
'Cuz you can't replace a steel driven man.

There was a big crowd of people at the mountain,
John Henry said to the steam drill, How is you?
Pardon me mister steam drill, I suppose you didn't hear me. I said how're you
Well can you turn a jack, can you lay a track, can you pick and shovel too?
Listen - this hammer swinger's talkin' to you!

2000 people hollered, Go, John Henry!
Then somebody hollered, The mountain's caving in!
John Henry told the captain, Tell the kind folks don't worry.
That ain't nothin' but my hammer suckin' wind! (It keeps me breathing.)
A steel driver's muscle I intend.

Captain, tell the people, move back further!
I'm at the finish line and there ain't no drill.
It's so far behind, but yet ain't got the brains to quit it!
When she blows up she'll scatter cross the hills! (Lord Lordy!)
When she blows up she'll scatter cross the hills!

Well John Henry had a little woman,
I believe the lady's name was Polly Ann. (Yeah that was his good woman.)
John Henry threw his hammer over his shoulder and went on home.
He laid down to rest his weary back, and early next mornin', he said,
Come here Polly Ann Come here Sugar
Ya know, I believe this is the first time I ever watched the sun come up
That I couldn't come up.
Take my hammer, Polly Ann, and go to that railroad.
Swing that hammer like you seen me do it.
And when you're swinging with the lead man,
They'll all know they'll all know you're John Henry's woman
But, but tell them ain't all you can do.
Tell 'em I can hoist a jack, and I can lay a track,
I can pick and shovel too! (Ain't no machine can!)
That's been proved to you!

There was a big crowd of mourners at the church house.
The section hands laid him in the sand.
Trains go by on the rails John Henry laid.
They slow down and take off their hats, the men do.
When they come to the place John Henry's layin', restin' his back,
Some of 'em say, 'Mornin', steel driver! You shor' was a hammer swinger!
Then they go on by, pickin' up a little speed. (Clickity clack, clickity clack, clickity clack, clickity clack)
Yonder lies a steel drivin' man, oh lord!
Yonder lies a steel drivin' man.
Yonder lies a steel drivin' man, oh lord!
Yonder lies a steel drivin' man.
Yonder lies a steel drivin' man, oh lord!
Yonder lies a steel drivin' man.

Χρώμα λέμε!!!

Βλέπει, αισθάνεται και ζωγραφίζει. Ο 64χρονος Νick Piliero, γέννημα-θρέμα του Μπρόνξ, πιστεύει απ' ότι λέει, στη δύναμη και τη μαγεία του χρώματος. 

Κι απ' ότι φαίνεται, δε λέει ψέμματα

 Οι Λοκομοτίβες του Nικ, με τη σειρά που εμφανίζονται:

Λοκομοτίβα Η

Λοκομοτίβα Πέντε

Λοκομοτίβα Δέκα.

Ô Harmonika-Zug !

Δεν ξέρω αν το καλοζωϊσμένο γαλλάκι, ο Valéry Larbaud , συναντήθηκε ποτέ με τον  αμερικάνο Palmer McAbee, για τον οποίο παλαβιάρη γνωρίζω λίγα μεν, σπουδαία δε.  

Ο Πάλμερ, που έλεγα λοιπόν, ήταν μεγάλος φυσαρμονικιέρης με κόλλημα να μιμείται τον ήχο των τρένων με το πνευστό του οργανάκι. Οι ήχοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από ρεαλιστικοί έως σουρεαλιστικοί ανάλογα με τα ναρκωτικά που έχει πάρει ο ακροατής. 

 

  

Το κομμάτι που θα κοτσάρω παρακάτω, βρίσκεται μεταξύ άλλων, στο δίσκο  Train 45 - Railroad songs of the early 1900's , μια συλλογή τρενοτράγουδων της δεκαετίας του 20.

Railroad piece λοιπόν,  ή " Η φυσαρμόνικα δεν είναι μόνο παραπονιάρα" 

Là où vont nos pères

Ελπίζοντας πως θα βρει καλύτερη ζωή σ' ένα άγνωστο τόπο, στην άλλη άκρη του ωκεανού, αφήνει τη γυναίκα του και το παιδί του για να φτάσει σε μια πόλη, που όλα είναι ξένα. Από τη γλώσσα μέχρι τις συνήθειες. 

 

 

 Με μια βαλίτσα στο χέρι, ψάχνει μέρος για να ζήσει και να δουλέψει. Τον βοηθούν κάποιοι άλλοι ξένοι, καθένας με τη δική του ιστορία: Έχουν παλέψει και επιβιώσει σ΄ένα κόσμο βίας, σύγχισης αλλά κι ελπίδας. 

  Το κόμικ, είναι η ιστορία των μεταναστών, των προσφύγων και των εκτοπισμένων. Ο αγγλικός του τίτλος είναι The arrival και ο γαλλικός του, αυτός που λέει η ανάρτηση. Δε χρειάζεται πάντως να 'ναι κανείς πολύγλωσσος για να το διαβάσει, αφού δεν υπάρχει κείμενο. 

 

Ο Shaun Tan , εκφράζεται μόνο με εικόνες σε σέπια τόνους. Μαγικός ρεαλισμός και ανθρώπινες σχέσεις, διαφορετική κουλτούρα, εμπόδια, αλλά και μικρές χαρές συνθέτουν την εικόνα ενός ανθρώπου που επιβιβάζεται απ' αλλού για ν' αποβιβαστεί πουθενά...

Απ' εδώ μπορεί κανείς να το κατεβάσει όλο το βιβλιαράκι....

Les feuilles mortes se ramassent ... aux rails

 Βαγόνια στα χρώματα του Νοέμβρη και στις ράγες, τα φυλλαράκια του φθινοπώρου. Μια πολύ χαρακτηριστική φωτογραφία,  που με αναγκάζει να κάνω μια εξαίρεση κι αντί για τρενοτράγουδο να κοτσάρω το γνωστό τραγούδι του Prevert (που κάθε τέτοια εποχή με παίρνει και με σηκώνει...)

Εδώ, τραγουδισμένο από τη  Laura Fygi.

 Les Feuilles Mortes

Oh, je voudais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi.

Et le vent du Nord les emporte,
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois je n'ai pas oublié,
La chanson que tu me chantais...

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Les souvenirs et les regrets aussi,
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie.

Je t'aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t'oublie?
En ce temps-là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui.

Tu étais ma plus douce amie
Mais je n'ai que faire des regrets.
Et la chanson que tu chantais,
Toujours, toujours je l'entendrai.

C'est une chanson qui nous ressemble,
Toi tu m'aimais, moi je t'aimais
Et nous vivions, tous deux ensemble,
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.

C'est une chanson qui nous ressemble,
Toi tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions tous deux ensemble,
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s'aiment,
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis

"You should feel what I feel

You should take what I tell you"

Λίγα λόγια, πολλή μουσική: Star Guitar από τους Chemical Brothers:
 

Χωρίς πολλά λόγια: "Pacific 231"

1949. Ο Jean Mitry σκηνοθετεί το  Pacific 231. Η  μουσική είναι  του Arthur Honegger: 

υγ. περισσότερα λόγια...άλλη μέρα.

Οι αποβάθρες του Κάρντιφ και ο Λιονέλ Γουόλντεν

Μια μικρή πόλη της Ουαλίας, το Κάρντιφ, αφού μετατράπηκε σε λιμάνι για τη μεταφορά κάρβουνου το 19ο αιώνα, στη συνέχεια γίνεται η πρωτεύουσα της. 

Αν κρίνουμε από την εικόνα, οι κάτοικοι της συχνά θα αναφώνησαν "No more coal! " , αν και  ο αμερικανότατος κατά τ' άλλα, μπάρμπα Lionel Walden, ζωγράφος στο επάγγελμα και με προτίμηση στα θαλασσινά τοπία, φλάσαρε -μάλλον- με τα τρένα της εποχής και την ατμόσφαιρα στις αποβάθρες. Ανακάτεψε τη νύχτα με τη βροχή και την ομίχλη με τον καπνό και βουαλά το αποτέλεσμα:

Οι αποβάθρες του Κάρντιφ (1894)

Τρένο τη νύχτα (1890)

Χαλυβουργεία τη νύχτα, Κάρντιφ (1890)

The Navigators ( Ο Πωλ, ο Μικ και οι άλλοι)

 "Navigators" λέγονται λαϊκιστί οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι στην Βρετανία απ' όπου και πήρε το όνομα της η ταινία του Κεν Λόουτς που στα ελληνικά μεταφράστηκε "Ο Πωλ, ο Μικ και οι άλλοι"

 Το σενάριο έφτιαξε ο Ρομπ Ντόουμπερ, πρώην εργάτης στα τρένα και αυτόπτης μάρτυρας της μετάλλαξης που προκάλεσε η περίφημη - θατσερικής εμπνεύσεως ιδιωτικοποίηση των βρετανικών σιδηροδρόμων και αποτελεί χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πως μπορεί να καταντήσει το καμάρι των δημόσιων συγκοινωνιών στο πιο επικίνδυνο μέσο μεταφοράς. 

 Διακωμωδώντας αρχικά την παράλογη πολιτική της ελεύθερης αγοράς, ο Κεν Λόουτς προχωράει σταδιακά στην τραγικές συνέπειες της: Εκτροχιασμοί τρένων με "παράπλευρες απώλειες", απολύσεις και "ατυχήματα" που αναγκάζουν τους Navigators να μετατραπούν σε εγκληματίες.

 Η ταινία πρωτοπαίχτηκε το 2001 με πρωταγωνιστές τους  Ντιν Αντριους, Τομ Κρεγκ, Τζο Ντατίν και Στιβ Χούισον.