Τέλη σέβεντις, το ΄79 συγκεκριμένα, οι Electric Light Orchestra βγάζουν το Discovery, το πέμπτο τους δισκάκι. Η ντίσκο ήτανε στα φόρτε της κι εμείς ξινίζαμε τη μούρη γιατί μας φαινότανε φλώρικη ασχέτως που κάποια κομμάτια (όπως τούτο καλή ώρα) όταν το κρυφακούγαμε μας καλάρεσε.
Για το "Last Τrain Τo London" ο λόγος, διασκευασμένο στο βιντεάκι από ένα τρελαμένο φαν των E.L.O. , τον Fruity Buckfoot ( Andy Wood το κανονικό ονοματάκι του):
Την ίδια εποχή, την ίδια χρονιά συγκεκριμένα, βγάζουν και οι Clash το υπεργαμάτο διπλό δισκάκι τους, το London Calling. Το πρώτο τραγούδι είναι φυσικά το "London Calling". Στο βιντεάκι από κάτω παίζει με προχτεσινές εικόνες απ' το Λονδίνο:
Όσο για το τελευταίο τραγούδι του δίσκου αρκετοί υπέθεσαν πως λέγεται "Stand By Me" μιας και αυτό λέει το ρεφρέν ενώ ο τίτλος του δεν υπάρχει πουθενά στους στίχους.
Ο Μick Jones όμως που τους έγραψε, 'ξηγήθηκε: " Το κομμάτι είχε το ρυθμό του τρένου και υπήρχε, για μια ακόμα φορά, αυτή η αίσθηση της ματαιότητας"
"Train In Vain" το 'πε και το τραγούδησαν:
Υγ. Αφιερωμένα στην Ινδιάνα και τη Μπαχρούλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου