Έσκαβα ετούτες τις μέρες , Μάρτης γαρ, κι άκουα το τραγουδάκι του σινιόρ Lucio Battisti που παρασύρει λίγο με τον τίτλο του και θαρρεί κανείς πως είναι απ' αυτά τα τριαλαρί τα τριαλαρό τ' ανοιξιάτικα ενώ είναι σούπερ μελαγχολικό κι όχι στο πολύ βάθος: " Σκεφτόμουνα τη μάνα μου και θυμόμουνα τα φορέματα της. Το πιο όμορφο ήτανε μαύρο και τα λουλούδια του δεν είχαν ακόμα ξεθωριάσει" λέει μεταξύ άλλων.
"Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει [...]"
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει [...]"
Έτσι (μεταξύ άλλων) προσάρμοσε στα ελληνικά τους στίχοι η Λίνα Νικολακοπούλου με τη μελαγχολικότητα να πιάνει κόκκινα. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το ερμήνευσε,
για τη Μπαχρούλα που μου το θύμισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου