Το πρώτο πράμα που υποσχέθηκα στον εαυτό μου όταν μου 'σκασε πρωινιάτικα εκείνη η φωτογραφία , ήτανε ότι δε θα ξαναπιώ ποτέ των ποτών. Στη συνέχεια, άρχισα να γκουγκλίζω φρασούλες όπως "χαβάνα- παραισθήσεις", "εγκεφαλικές παθήσεις", "αλκοόλ - εγκεφαλικές παθήσεις" , " όραση-εγκέφαλος-αλκοόλ" και άλλα τέτοια εμπνευσμένα. Κι αφού χαζολόγησα σε άπειρες σελίδες με φρικαριστικά περιεχόμενα, πλακώθηκα στα παναντόλ έξτρα μπας και ξεμπερδέψω τουλάχιστο απ' το φρικτό χανγκόβερ και δω το πράμα πιο ψύχραιμα.
Η φωτογραφία ήτανε γαμάτη για τα γούστα μου. Μ' ένα ψιλομαύρο τίτλο , μερικές ακόμα μαυρόασπρες κι ένα μπλουζ τρένο θα μπορούσα να φτιάξω μια ωραία κοψοφλέβικια αναρτησούλα μιας κι είχα και βαρυκαρδιά.
Αλλ' αυτή η πουτάνα η πραγματικότητα, δεν καθότανε με την καμία να τη χωρέσω στα παπούτσια μου. Στατική, μελαγχολική κι απελπισμένη την ήθελα εγώ, κουνημένη, δυναμική και φευγάτη, μου 'σκαγε 'κείνη. Και το στομάχι μου, κόντεψε να τρυπήσει απ' τα παναντόλ:
Η νεοϋορκέζα φωτογράφος Jamie Beck μαζί με το σύντροφό της Kevin Burg φτιάχνουν φωτογραφίες που ένα μέρος τους κινείται. Δεν είναι ούτε βίντεο ακριβώς ούτε φωτογραφία και λέγονται στα εγγλέζικα cinemagraphs.
Εδώ έχει πολλά τέτοια της Jamie και του Kevin και η αναρτησούλα είναι αφιέρωση στο Νίκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου