Η τζαζ είναι στα φόρτε της, οι ντανταϊστές ξεσαλώνουν, μπουκάρουν και οι σουρεαλιστές, οι σουφραζέτες πλακώνονται με τους μπάτσους, η Ρωσία γίνεται Σοβιετική Ένωση, η Αμερική ποτοαπαγόρευση κι ύστερα κραχ , κι η Ιταλία κωλοχανείο. Aυτά, κι άλλα πολλά συμβαίνουν στους δυτικούς κόσμους τη δεκαετία του '20 ενώ παράλληλα, κάποιοι ονειρεύονται ένα άλλο τρένο εφικτό:
Το αερότρενο ή εναέριος σιδηρόδρομος ή ιπτάμενο τρένο ή τρενοπλάνο είναι πρώτη μούρη στις σελίδες επιστημονικής φαντασίας και σε περιοδικά όπως το Popular Science (τα 'χουμε ξαναπεί για τούτο) και το Modern Mechanix.
Κι ενώ όλα αυτά τα φανταζότανε οι Αμερικάνοι, σκάνε κι οι σοβιετικοί που ονειρεύονται "το τρένο των ονείρων μας", ένα τρενοβαπόρι που θα ενώνει τις όχθες των μεγάλων ποταμών και (γουάου!) τη Σιβηρία με την Αλάσκα.
Κατά την προσωπική μου άποψη, η ιδέα του τρενοβάπορου προέκυψε επειδή οι Σοβιετικοί αρχικά ήτανε τεμπελχανάδες και βαριότανε να σκάβουν τούνελ και να χτίζουν γέφυρες. Την επόμενη δεκαετία όμως, που εμφανίστηκε ο Αλεξέη (ο γνωστός και ως Σταχάνωφ) κοπήκανε οι τεμπελιές, τ' αραλίκια και τα τρένα των ονείρων τους .
Και ζήσαν αυτοί καλά -χτίζοντας και σκάβοντας μέχρι να σκάσουνε, κι εμείς καλύτερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου