Ο Paul Delvaux (1897 – 1994) όταν ήταν μικρός βέλγος γούσταρε Όμηρο, Βέρν και τις συνομήλικες του. Μεγαλώνοντας, άρχισε να φαντάζεται γυμνά κορίτσια στα πιο κουκουρούκου μέρη. Σε σταθμούς τρένων πιχί, που επίσης ήτανε ένα απ' τα πολλά του κολλήματα.
Πιο μεγαλώνοντας, τον στείλανε να σπουδάσει ζωγραφική στις Βρυξέλλες.
Απ' εκεί, ξεκινάει την καριέρα του μετα-ιμπρεσσιονίζοντας και εξπρεσσιονίζοντας για αρχή, ενώ στην πορεία , επηρεάζεται πάρα-πάρα πολύ από το ντε Κιρίκειο στυλάκι. Έτσι, παρόλο που ήτανε παρέα με τον Μαγκρίτ και τους φίλους του, δεν έκανε και πολύ κέφι να τον λένε σουρρεαλιστή.
Αρχές δεκαετίας του '50, ώριμος πια ζωγράφος (και άντρας) αρχίζει να συνθέτει όλες μαζί τις παιδικές και ενήλικες εμμονές του:
Train de nuit 1947
L' age du fer 1951
Το κορίτσι ντυμένο. Μάλλον γιατί μοναξιά μαζί και γύμνια είναι του ματς:
Solitude 1955
Trains du soir 1957
Petite gare de nuit 1959
La gare forestière 1960
Gare de nuit 1963
Le viaduc 1963
Για τον αγαπημένο του Ιούλιο Βερν :
Hommage à Jules Verne 1971
Απ' το τρενάκι που τσούλησε σήμερα, περνάει το τελευταίο βαγόνι :
Και τώρα λοιπόν που έμαθα πως το stand by me, το 'χει τραγουδήσει κι ο Otis Redding, μου ΄ρθε και μου κόλλησε στο κεφάλι το "Sittin' on the dock of the bay". Ντάξει, το ξέρω πως δε λέει για τρένα, αλλά νομίζω πως θα μπορούσε και να 'λεγε. Παρά το γεγονός ότι έζησε μόλις 26 χρόνια, ο Otis Redding χαρακτηρίστηκε -και ουχί αδίκως- ένας από τους καλυτερότερους σοουλίστες. Το άζμα, περί ου ο λόγος σήμερις, ήτανε το τελευταίο που έγραψε, αφού τρεις μέρες μετά, το αεροπλανάκι που μετέφερε αυτόν και την μπάντα του, έπεσε σε μια λίμνη. Sittin' on the dock of the bay λοιπόν,
και στους στίχοι, λίγια ατμόσφαιρα από χτες τη νύχτα, 'κει γύρω στη νομική:
I left my home in Georgia
Headed for the 'Frisco bay
'Cause I've had nothing to live for
And look like nothin's gonna come my way
... It's two thousand miles I roamed
Just to make this dock my home
Ο Sandor Bortnyik (1893-1976), ήταν ένας Ούγγρος εξπρεσσιονιστοκυβιστής κυρίως , ζωγράφος που ασχολήθηκε και με το μπαουχάους. Ασχολήθηκε λίγο και με το σοσιαλιστικό ρεαλισμό, αλλά τόσο, όσο του 'φτανε για να τον τρολλάρει.
Το 1918 ζωγράφισε την κόκκινη (ατμο)μηχανή του. Τριγωνάκια, τετραγωνάκια και κύκλοι, μπλε και κίτρινες επιφάνειες, αλλά και άσπρες για να δώσουν τη δυναμική της κίνησης. Οι κόκκινες όμως είναι κείνες που έχουν την τελευταία λέξη. Έτσι, έχουμε κι εμείς οι απλοί ζωγραφόφιλοι, τη δυνατότητα να καταλάβουμε εύκολα τι είχε στο μυαλό του ο Σάντορ, χωρίς να πρέπει ντε και καλά να συνθέσουμε, να αποσυνθέσουμε και να ανασυνθέσουμε τριαντατέσσερις φορές αυτό που βλέπουμε, για να πιάσουμε τις βαθύτερες ανησυχίες του καλλιτέχνη.
Τέσσερις πιτσιρικάδες, ο Γκόρντι που αγαπά τα βιβλία και γουστάρει να λέει ιστορίες, ο Κρις που κουβαλά τη ρετσινιά του κλέφτη εξαιτίας της οικογένειας του, ο εκκεντρικούλης Τέντι και ο Βερν, ο φοβιτσιάρης της παρέας, την κοπανάνε απ' τα σπίτια τους για να ψάξουν να βρουν το πτώμα ενός αγοριού που πάτησε το τρένο. Πότε με χαβαλέδες , πότε με καυγαδάκια και πότε με εξομολογήσεις, οι μικροί δοκιμάζουν τα όρια της πρώτης φιλίας της ζωής τους.
Φυσικά και δεν πρόκειται να σας πω το τέλος, μόνο πως η ταινία είναι η αφήγηση του ενήλικου Γκόρντι για τις περιπέτειες της νιότης τους και πως στο μεγαλύτερο μέρος της, τα φιλαράκια περπατάνε δίπλα, ανάμεσα και πάνω στις ράγες.
Πάνω στις ράγες που 'ναι πάνω στη γέφυρα, που 'ναι πάνω απ' το ποτάμι θα τα δουν (και θα τ' ακούσουν) όλα:
Η ταινία πρωτοπαίχτηκε το '87 στα μέρη μας και το σενάριο της βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κίνγκ "The Body". Αλλά μην περιμένετε να δείτε θριλεράκι. Μια ωραία περιπετειούλα είναι.
Ο τίτλος της ταινίας έρχεται απ' το τραγούδι που παίζει στους τίτλους τέλους. Και για όσους δεν κατάλαβαν, είναι το "Stand by me" που το λέει ο Ανκλ Ben E. King:
Το τραγούδι έπαιξε πρώτη φορά το 1961. Από τότε, το πιάσανε στο στόμα τους πολλοί και διάφορες. Μέχρι η Νταλιντά κι ο Τσελεντάνο το 'πανε, καθείς στη γλώσσα του.
Αλλά... αυτό πάλι, είν' αλλουνού ντιτζέη κασετόφωνο ;-)
Από σήμερα 300 μετανάστες ξεκινούν απεργία πείνας, σε Αθήνα και Σαλονίκη ζητώντας το αυτονόητο: Τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών που ζουν στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά και χωρίς δικαιώματα.
Κείμενο Απεργών
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.
Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.
Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.
Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.
Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας
Απ' το 1976 δε θυμάμαι ακριβώς γεγονότα. Μόνο ένα κάτι που πιάνει η παιδική μύτη απ' τις φωτιές, όταν συμβεί να καίνε στα πέριξ .
Ο μεγάλος Τιμονιέρης αφήνει σύξυλους τους μαοϊκούς και τους φίλους αυτών κι η Λιάνα δηλώνει σοκαρισμένη στη "Ραδιοτηλεόραση". Η Μάινχοφ αυτοκτονεί (λέμε τώρα) στο κελί της, ενώ κάτι αρχιβασανιστές της χούντας χαίρονται και χαμογελάνε που απαλλάσσονται από τις κατηγορίες. Στην πορεία βέβαια, τους κόβονται το χαχαχούχα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που όσοι την ξέρουν την ξέρουν, όσοι δεν τη ξέρουν ας ψαχτούνε να τη μάθουν.
Και μέσα σε τούτο το χαμό, σκάει κι ο Μητροπάνος με τα "Λαϊκά" του που παίζουν όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Στα λεωφορεία, στα καφενεία και στο σταθμό Λαρίσης. Σιγά δλδ και μη δεν παίζανε στους σταθμούς των τρένων, αφού το νάμπερ ουάν κομμάτι είναι το "Κάνε κάτι να χάσω το τρένο".
Η μουσική και οι στίχοι είναι του Τάκη Μουσαφίρη αλλά το τραγούδι δε μπορείς να τ' ακούσεις στερεοφωνικά, αν δε συνοδεύεται από ουίσκι άνευ παγακίων και καψουροκοψοφλέβικο νταλκά.
Μια οχταετία πιο κει, κι όσο εμείς ανακαλύπταμε πως η εφταήμερη ήτανε μόνο η αρχή, πληροφορούμεθα πως η γιαγιά μας θα μπορούσε να ήτανε πατίνι (αν είχε ρουλεμάν). Πιάσαμε την αναριθμισμένη χρονιάτου Όργουελ και η λογοκρισία στην Αλλαγμένη χώρα του Παπανδρέου του Β' γεμίζει με μπιμπ το δεύτερο δίσκο (γιατί η πρώτη τους εμφάνιση ήτανε σε κασέτα) των Μουσικών Ταξιαρχιών. Όλος ο καυγάς για τρεις λέξεις (μουνί, ψολή, γαμάτε), αλλά η εφηβεία ολέ, όχι απλώς δε μασάει με τα τοιαύτα, αλλά τ' ακούει νυχθημερόν και στην τσίτα, κατά προτίμηση σε χώρους που στανταράκι θα προκαλέσουν τα ελληνοχριστιανικά ήθη. Στο λεωφορείο π.χ που πάει στη Σούγια.
Αλλά μ' αυτά και μ' εκείνα και με τις αναμνήσεις απ' τα παλιά, ξέφυγα απ' το θέμα μου. Ήθελα να πω λοιπόν, πως τούτο το δισκάκι έχει ένα γαμάτο τρενοτράγουδο. Το "Τρένο" το 'πανε κι έχει δανειστεί λίγα λόγια απ' το τραγούδι του Μητροπάνου. Οι στίχοι κι η μουσική είναι του Τζιμάκου και το βίντεο που φτιάχτηκε γι' αυτό, το βρήκα καταπληκτικό:
Πα να ακούσω τώρα και λίγους Sharp Ties απ' την εκεί γύρω επόκ, αφού πρώτα αφιερώσω την αναρτησούλα σ' όλα τα εφηβάκια του '84 (Στη Μπαχρούλα ιδιαίτερα)
Κάποιος ανώνυμος/η (?) έβαλε ένα σχόλιο-ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη στο σαλαμαντρέηλ, που ομολογώ πως ενώ είναι πολύ αγαπημένο, ποτέ δε σκέφτηκα να το συνδέσω με τα τρενάκια μου. Το ποίημα έχει τίτλο " Ο άγνωστος στρατιώτης" :
Οι άνθρωποι ξεγελιούνται εύκολα,
ίσως κιόλας να το χουν ανάγκη,
είναι τόσο δύσκολη η ζωή -
έτσι και μένα με κορόιδευαν
όταν τους διηγόμουν
τις πολεμικές μου περιπέτειες,
για τον απλούστατο κι ευτελή λόγο
ότι από παιδί ήμουνα καρφωμένος
σε μιαν αναπηρική καρέκλα,
"μα που πολέμησες;" έκαναν ειρωνικά -
ώσπου ένα βράδυ χτύπησαν την πόρτα, άνοιξαν,
ήταν ένας γέρος με βιβλική γενειάδα,
"ήμουν σταθμάρχης στο Κίεβο, πριν από χρόνια,είπε -
σας έφερα το αμπέχονο που είχατε ξεχάσει",
κοίταξα τους άλλους θριαμβευτικά,
όλοι είχαν μείνει άφωνοι,
έσκυψα τότε και φίλησα το χέρι του γέρου
που είχε διασχίσει τόσο χρόνο και τόσες χαμένες δόξες,
για να 'ρθει να μας θυμίσει ότι
υπάρχουμε ακόμα...
Αλλά μιας κι έπιασα το Λειβαδίτη, λέω να γράψω κατιτίς ακόμα, από τη συλλογή του "Εγχειρίδιο Ευθανασίας":
Σπίτια πάνω σε ράγες
Παρ' όλο το σεβασμό μου στις ανακρίβειες που συχνά μου έσωσαν τη ζωή, πρέπει να παραδεχτώ: υπήρξα ένας ιδανικός ασθενής, με τις παγίδες μου ωραία στημένες κάτω απ' την καρέκλα, μόνο μια λεπτομέρεια με ενοχλούσε: το καπέλο μου δε φαινόταν μέσα στον καθρέφτη, αφού τα πουλιά με είχαν ξεχάσει στην παιδική ηλικία κι ύστερα όταν βραδιάζει στο σταθμό είναι πιο όμορφα απ' ό,τι στην κάμαρα, διότι καταρχήν είσαι άοπλος, ενώ περπατώντας πάνω στις ράγες συνεχίζεις ένα παλιό σου όνειρο ή θυμάσαι τα σπίτια που έζησες και που οι γυναίκες άφηναν το ράψιμο μονάχα για να κλάψουν.
Ο Heitor Villa-Lobos (1887-1959) - που έλεγα χτες- ήταν ένας βραζιλιάνος συνθέτης της μουζίκ κλασίκ και θεωρείται από τους πιο σπουδαίους της Λατινικής Αμερικής. Το BachianasBrasileirasαπ’ όπου και το κομμάτι που θα ακούσουμε, είναι μια σειρά από εννιά σουίτες που γραφτήκανε για να παίξουν σε διάφορους συνδυασμούς οργάνων και φωνών, ανάμεσα στο 1930 και το 1945. Ο Villa-Lobos ανακατεύει βραζιλιάνικη λαϊκή και παραδοσιακή μουσική με Johann Sebastian Bach και αποδεικνύει πως το καλό το παλικάρι δε μασάει στο μονοπάτι.
Με το «O tremzinho do caipira» πάμε ταξιδάκι με ατμομηχανή στην Αμέρικα Λατίνα διασχίζοντας τη βραζιλιάνικη εξοχή. Το βιολοντσέλο έχει τον πρώτο ρόλο στη μίμηση της κίνησης του τρένου που ξεκινάει, επιταχύνει, επιβραδύνει και φρενάρει, ενώ το πιάνο κρατάει τον σταθερό μηχανικό ρυθμό.
Η Adriana Partimpim είναι μια Βραζιλιάνα τραγουδίστρια και τραγουδογράφος. To κανονικό της όνομα είναι Adriana Calcanhotto , αλλά προτιμάει το Partimpim που είναι το παιδικό της παρατσούκλι.
Το κομμάτι που θα παίξει παρακάτω, είναι από το δεύτερο δίσκο της με παιδικά τραγούδια: "Partimpim 2". Πρόκειται για διασκευή του "O Trenzinho do Caipira" (αγγλιστί The Little Train of the Brasilian Countryman) του Βραζιλιάνου συνθέτη Heitor Villa-Lobos (που γι' αυτόν θα τα πούμε αργότερα), ενώ οι στίχοι γραφτήκανε από τον ποιητή Ferreira Gullar.
Παιδικό το σημερινό τρενοτραγουδάκι λοιπόν, και με εξαιρετικό βίντεο κλιπ.
Υγ. Για τη Δέσποινα που γουστάρει τα Βραζιλιάνικα.
Blue moon,
You saw me standing alone
Without a dream in my heart
Without a love on my own.
Blue moon,
You knew just what I was there for
You heard me saying a prayer for
Somebody I realy could care for.
And then there suddenly appeared before me,
The only one my arms will ever hold
I heard somebody whisper, "please adore me."
And when I looked,
The moon had turned to gold.
Blue moon,
Now I’m lo longer alone
Without a dream in my heart
Without a love of my own.
Δεν ενθουσιάζομαι ιδιαίτερα με τα σύγχρονα τρένα. Δεν κάνουν θόρυβο, είναι γρήγορα, ακριβή, ακριβά, καθαρά, ελαφρά, πλαστικά και απ' τα παράθυρα, μετά που θα πέσει ο ήλιος, βλέπεις τη μούρη σου αντί για το τοπίο.
Και μέσα σε τούτη την ξενερωσιά, έρχεται και το καπάκι ΑπαγορεύεταιΤοΚάπνισμα και μ' αποτελειώνει. Σκατά ταξίδι με λίγα λόγια. Χώρια που αν πάρει μυρουδιά - έχουνε κι ευαίσθητες μυτούλες τα πουλάκια μου! - κανένας αντιπαθητικός αντικαπνιστής (Α.Α.) πως κάνω κουτσουκέλα, στην καλύτερη θα φωνάξει τον καπνόμπατσο να μου κόψει πρόστιμο, στη χειρότερη θα μου προκαλέσει δύσπνοια με τα συμβουλευτικά του αέρια.
Με όλο το θάρρος δλδ, υπάρχει κάποια που θα προτιμούσε να συναντήσει στο Wagon Bar ενός νυχτερινού δρομολογίου τον Α.Α. , αντί για τον Serge;
Ή απ' την άλλη, υπάρχει κανείς που θα μίλαγε με την Α.Α. και δε θα τρωγότανε να πιάσει κουβέντα στο μετρό με την κοπέλα ετούτη;
Αυτό το ζευγαράκι, πιστεύει κανείς πως "εκδηλώνει" αντικοινωνική συμπεριφορά;
Ο καπνός της κυρίας μπροστά στην ατμομηχανή, μπορεί να βλάψει σοβαρά την υγεία σας;
Ή μήπως αυτός του κυρίου μαγαρίζει την ατμόσφαιρα;
Δε σκοπεύω να κάνω άλλες ερωτήσεις, ντοντ γουόρυ.
Μόνο που στα τελειώματα της αναρτήσεως θέλω να δώσω τη δική μου απάντηση :
Και να βάλω ένα τραγουδάκι που πολύ μ' αρέσει. Που λέει για τσιγάρα, λέει κάπου για τρένα, αλλά βασικά... λέει! Όπως κι ό,τι άλλο είχε σχέση (πόσο μάλλον ερωτική) με τον ασκημούλη (λέμε τώρα) κύριο της πρώτης φωτογραφίας:
Κάποιοι ούλτρα-επαναστάτες του χτες, του σήμερα, μάλλον και του αύριο, θεωρούν την ερωτική επιθυμία μικροαστικό καπρίτσιο που μάλιστα μπορεί να προκαλέσει τα ίδια κουσούρια με αυτά που προκαλεί η ερωίνα στους χρήστες της. Τώρα βέβαια πώς γίνεται αυτή η ωραία υπερεπαναστατική θεωρία να ταυτίζεται σχεδόν με εκείνη του τρελαμένου χριστιανού είναι μια ιστορία που δεν μπορώ να την ακουμπήσω διότι δε φοράω τα κατάλληλα γάντια σήμερα.
Ας το πάρω αλλιώς λοιπόν:
Ο έρωτας κάνει καλό στην κυκλοφορία του αίματος, στο δέρμα και στα κόκκαλα, ασπρίζει τους μαύρους κύκλους και χαρίζει αστραφτερό χαμόγελο καλύτερο κι απ' την κολγκέητ. Προσφέρεται χωρίς αντίτιμο (με ελάχιστες εξαιρέσεις που συμβαίνουν για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα), είναι εμπνευστικός και μας κάνει δίγλωσσους χωρίς να χρειάζεται να ξεπαραδιαζόμαστε στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ενώ μπορεί να γίνει απογειωτικός χωρίς απαραίτητα να πρέπει να φάμε στη μάπα το πακέτο "Έλεγχος εισιτηρίων- Έλεγχος αποσκευών- Σωματική έρευνα- Προσδεθείτε- Μην καπνίζετε - Και λοιπές αεροπλανικές πίπες".
Επειδή λοιπόν πολύ μου τον έχουν ζαλίζει (τον έρωτα) απ' όλες τις μπάντες κι επειδή επανάσταση χωρίς ντοπαμίνα είναι αλλωνών παπάδων ευαγγέλιο, αλλάζω λιγουλάκι το τσιτάτο της Γκόλντμαν και το φέρνω στα μέτρα μου: " If I can't fuck, its not my revolution".
Και ο μεσιέ MichelDelpech θα μας εξηγήσει παρακάτω τι ακριβώς σχέση έχει ο έρωτας με τα τρένα:
Τα εφηβόπουλα στη Ρωσία μετά που θα τελειώσουν τα μαθήματα τους ή τις δουλειές τους, κάνουν ό,τι περίπου κάνουν οι της ηλικίας τους στους δυτικούς κόσμους. Γκομενίζουν, αλητεύουν, πίνουν, ρίχνουν ξεγυρισμένους καυγάδες με τους μεγάλους, ιντερνετίζουν και τα λοιπά γνωστά...
Μερικά, κάνουν κάτι ακόμη:
Διασκεδάζουν παίζοντας " ΞαπλώνωΣτιςΡάγεςΟτανΠερνάΤοΤρένο" που δεν είναι ακριβώς ομαδικό παιχνίδι αλλά μπορούν να συμμετέχουν όσοι κοτάνε. Δεν είναι όμως ούτε παιχνίδι ανταγωνισμού ακριβώς, αφού νικητές μπορεί να είναι όλοι, αρκεί να μην τους πατήσει το τρένο.
Και όπως όλα τα παιχνίδια έχει τους κανόνες του: Πρέπει να χωθούν στις ράγες την κατάλληλη στιγμή έτσι ώστε να μην τα πάρει χαμπάρι ο μηχανοδηγός και σταματήσει ή κόψει ταχύτητα. Να προλάβουν δλδ στο τσακ και να περάσει το τρένο με τη μέγιστη ταχύτητα τζαστ ε φιού ίντσες πάνω απ' το κεφάλι και την πλάτη τους. Εννοείται (φαντάζομαι) πως χώνονται παράλληλα με τις ράγες και ουχί καθέτως, γιατί αυτό είναι άλλο παιχνίδι, ελαφρώς πιο ρίσκυ.
Στις παρακάτω φωτογραφίες, μια εφηβούλα κάνει μια επίδειξη:
(Για να μαθαίνουν οι γηραιότεροι και να θυμούνται οι νεότεροι ).
Φεύγουμε από τη Ρωσία και πάμε κομματάκι προς τα κάτω, στη Νότια Αφρική. Εκεί λοιπόν, σε μια μεγάλη πόλη που τη λένε Γιοχάνεσμπουργκ υπάρχει μια εξαιρετική περιοχή που λέγεται Σοβέτο επειδή κάνει πολύ ωραία ρίμα με το γκέτο. Πριν καμιά τριανταπενταριά χρόνια τα τότε εφηβάκια εξεγέρθηκαν γιατί τους τη σπάγανε τα ποιήματα με ομοιοκαταληξία και προτιμούσανε τ' άλλα, με τον ελεύθερο στίχο.
Τα σημερινά εφηβάκια πάντως, σαν τα Ρωσόπουλα κι αυτά, παίζουν με τα τρένα. Τα μεν από κάτω, τα δε από πάνω: "ΤρενοΣέρφινγκ" το λένε το παιχνίδι στο Σοβέτο, και ο βασικός κανόνας είναι να μην πέσουν και να μην ακουμπήσουν τα καλώδια γιατί έχουνε λίγο ρεύμα. Αυτό βέβαια, δε μοιάζει να 'ναι πάρα-πάρα πολύ δύσκολο, αφού το 'χω δει σε πολλές ταινίες να το κάνουν, και οι καλοί και οι κακοί, ακόμα κι όταν είναι πυροβολημένοι, μαχαιρωμένοι ή έχουν ρευματισμούς.
Ο ιταλιάνος που ζωγράφισε αυτό τον υπερκιτρινότατο πίνακα, γεννήθηκε στα μισά του 19ου αιώνα και άφησε το γκρίζο τούτο κόζμο το 1920. Λεγότανε Gaetano Previati και επειδή την είχε δει να παίζει με τα χρωματάκια του πότε κουκιδίζοντας και πότε πινελίζοντας τον είπανε νεο-εμπρεσσιονιστή (οι πιο ειδικοί).
H Dorohtea Lange, η τύπισσα που ποζάρει καθισμένη σε μια Φόρντ του '32 αγκαλιά με τη φωτογραφική μηχανή της, γεννήθηκε στο New Jersey το 1895. Σε ηλικία 19 χρονών που αποχτά την πρώτη της κάμερα αρχίζει να τραβάει και λίγο αργότερα, βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια για σπουδές στη φωτογραφία.
Οι πιο γνωστές φωτογραφίες της τραβήχτηκαν τη δεκαετία του 30 και αποτελούν μια από τις σημαντικότερες κοινωνικές καταγραφές του προηγούμενου αιώνα.
Migrant Mother 1936
Στη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, η Dorothea προσλαμβάνεται από την Farm Security Administration (FSA) για να καταγράψει με το φακό της την εξαθλιωμένη καθημερινότητα των αγροτών στην Αμέρικα. Η απόγνωση αλλά και η αξιοπρέπεια, η απελπισία αλλά και η περηφάνια αποτυπώνονται στις φωτογραφίες της, με γνωστότερη όλων ετούτη στα δεξιά με τη μαμά μετανάστρια και τα δυο από τα εφτά παιδιά της ... στη γύρα για επιβίωση.
Στα του μπλογκ τώρα, η "Οικογένεια που ταξίδεψε μ' εμπορικό τρένο" μέχρι την κοιλάδα Yakima της Washington ξεκουράζεται δίπλα στις ράγες. Εκεί που βρήκε -Αύγουστο μήνα- μια σκιά:
Family who traveled by freight train 1939
Αλλά κι ο εικοσπεντάχρονος που έφτασε στην Calipatria της California είναι στο δρόμο οχτώ χρόνια γυρεύοντας δουλειά ... και συνεχίζει να ψάχνεται:
On the Road 1939
Πέρα όμως από το συναισθηματικό φορτίο των ίδιων των ανθρώπων που φωτογραφίζει, η Dorothea δεν παραλείπει να εκφράσει και τη δική της θέση, συχνά με ειρωνικότατο τρόπο:
"Την άλλη φορά δοκίμασε το τρένο - αραχτός" λέει η διαφήμιση:
