Δεν ενθουσιάζομαι ιδιαίτερα με τα σύγχρονα τρένα. Δεν κάνουν θόρυβο, είναι γρήγορα, ακριβή, ακριβά, καθαρά, ελαφρά, πλαστικά και απ' τα παράθυρα, μετά που θα πέσει ο ήλιος, βλέπεις τη μούρη σου αντί για το τοπίο.
Και μέσα σε τούτη την ξενερωσιά, έρχεται και το καπάκι ΑπαγορεύεταιΤοΚάπνισμα και μ' αποτελειώνει. Σκατά ταξίδι με λίγα λόγια. Χώρια που αν πάρει μυρουδιά - έχουνε κι ευαίσθητες μυτούλες τα πουλάκια μου! - κανένας αντιπαθητικός αντικαπνιστής (Α.Α.) πως κάνω κουτσουκέλα, στην καλύτερη θα φωνάξει τον καπνόμπατσο να μου κόψει πρόστιμο, στη χειρότερη θα μου προκαλέσει δύσπνοια με τα συμβουλευτικά του αέρια.
Με όλο το θάρρος δλδ, υπάρχει κάποια που θα προτιμούσε να συναντήσει στο Wagon Bar ενός νυχτερινού δρομολογίου τον Α.Α. , αντί για τον Serge;
Ή απ' την άλλη, υπάρχει κανείς που θα μίλαγε με την Α.Α. και δε θα τρωγότανε να πιάσει κουβέντα στο μετρό με την κοπέλα ετούτη;
Αυτό το ζευγαράκι, πιστεύει κανείς πως "εκδηλώνει" αντικοινωνική συμπεριφορά;
Ο καπνός της κυρίας μπροστά στην ατμομηχανή, μπορεί να βλάψει σοβαρά την υγεία σας;
Ή μήπως αυτός του κυρίου μαγαρίζει την ατμόσφαιρα;
Δε σκοπεύω να κάνω άλλες ερωτήσεις, ντοντ γουόρυ.
Μόνο που στα τελειώματα της αναρτήσεως θέλω να δώσω τη δική μου απάντηση :
Και να βάλω ένα τραγουδάκι που πολύ μ' αρέσει. Που λέει για τσιγάρα, λέει κάπου για τρένα, αλλά βασικά... λέει! Όπως κι ό,τι άλλο είχε σχέση (πόσο μάλλον ερωτική) με τον ασκημούλη (λέμε τώρα) κύριο της πρώτης φωτογραφίας:
υγ1. Όταν λέω Α.Α. εννοώ Α.Α.
υγ2. Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες απ' το Getty Images
κι απ' το Images du chemin de fer.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου