Κάποιοι ούλτρα-επαναστάτες του χτες, του σήμερα, μάλλον και του αύριο, θεωρούν την ερωτική επιθυμία μικροαστικό καπρίτσιο που μάλιστα μπορεί να προκαλέσει τα ίδια κουσούρια με αυτά που προκαλεί η ερωίνα στους χρήστες της. Τώρα βέβαια πώς γίνεται αυτή η ωραία υπερεπαναστατική θεωρία να ταυτίζεται σχεδόν με εκείνη του τρελαμένου χριστιανού είναι μια ιστορία που δεν μπορώ να την ακουμπήσω διότι δε φοράω τα κατάλληλα γάντια σήμερα.
Ας το πάρω αλλιώς λοιπόν:
Ο έρωτας κάνει καλό στην κυκλοφορία του αίματος, στο δέρμα και στα κόκκαλα, ασπρίζει τους μαύρους κύκλους και χαρίζει αστραφτερό χαμόγελο καλύτερο κι απ' την κολγκέητ. Προσφέρεται χωρίς αντίτιμο (με ελάχιστες εξαιρέσεις που συμβαίνουν για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα), είναι εμπνευστικός και μας κάνει δίγλωσσους χωρίς να χρειάζεται να ξεπαραδιαζόμαστε στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ενώ μπορεί να γίνει απογειωτικός χωρίς απαραίτητα να πρέπει να φάμε στη μάπα το πακέτο "Έλεγχος εισιτηρίων- Έλεγχος αποσκευών- Σωματική έρευνα- Προσδεθείτε- Μην καπνίζετε - Και λοιπές αεροπλανικές πίπες".
Επειδή λοιπόν πολύ μου τον έχουν ζαλίζει (τον έρωτα) απ' όλες τις μπάντες κι επειδή επανάσταση χωρίς ντοπαμίνα είναι αλλωνών παπάδων ευαγγέλιο, αλλάζω λιγουλάκι το τσιτάτο της Γκόλντμαν και το φέρνω στα μέτρα μου: " If I can't fuck, its not my revolution".
Και ο μεσιέ Michel Delpech θα μας εξηγήσει παρακάτω τι ακριβώς σχέση έχει ο έρωτας με τα τρένα:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου