Η σχέση μου με τη Jazz δεν θα έλεγα πως ποτέ ήταν ιδιαίτερα στενή. Μικρό παιδί σαν ήμουνα, μου προκαλούσε εκνευρισμό μεγάλο και δεν καταλάβαινα τι σκατά βρίσκουνε -κυρίως- οι ενήλικες σε τούτη τη μουζίκ. Τους έβλεπα να γοητεύονται και να αφήνονται να τους πάρει και να τους σηκώσει. Σκεφτόμουνα πως είναι σούπερ ανωμαλάρες και πως η ενηλικίωση είναι αυτό που θα πρέπει να αποφύγω. Στην πορεία όμως, τη λούστηκα κανονικότατα, μιας και δε βρήκα τρόπο να της την κάνω.
Κάτι μέρες όπως τούτες καλή ώρα, που 'χει ψιλόβροχο και μολυβιάζει ο ουρανός ομολογώ (μετά μεγάλης μου λύπης) πως κάτι απροσδιόριστο με γοητεύει κι εμένα.
Όπως π.χ η μουσική που έφτιαξε ετούτος εδώ ο κύριος που φωτογραφίζεται χαμένος στις σκέψεις του, με το 'να χέρι στο στόμα, τ' άλλο στο σβέρκο και το επιστόμιο του σαξόφωνου στον ώμο του.
Γεννήθηκε στη Βόρεια Καρολίνα το 1926 και σε ηλικία 13 χρονών ήδη έπαιζε κλαρινέτο και κόρνο. Το 1943 μετακομίζει στη Φιλαδέλφια όπου κι αρχίζει να ενδιαφέρεται για τη Jazz και λίγα χρόνια αργότερα, για την ερωίνα. Το δεύτερο μάλλον, ήταν και η αιτία που τον έβγαλε για κάμποσο καιρό στην απόξω από μουσικές συνεργασίες και λοιπά.
Το 1957 βγάζει το πρώτο του σόλο άλμπουμ, το Blue Train απ' όπου και το ομώνυμο κομμάτι:
