Να μας θυμίσει ότι υπάρχουμε ακόμα...

 Κάποιος ανώνυμος/η (?) έβαλε ένα σχόλιο-ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη στο σαλαμαντρέηλ,  που ομολογώ πως ενώ είναι πολύ αγαπημένο, ποτέ δε σκέφτηκα να το συνδέσω με τα τρενάκια μου. Το ποίημα έχει τίτλο " Ο άγνωστος στρατιώτης" :

 

Οι άνθρωποι ξεγελιούνται εύκολα,

ίσως κιόλας να το χουν ανάγκη,

είναι τόσο δύσκολη η ζωή -

έτσι και μένα με κορόιδευαν

όταν τους διηγόμουν

τις πολεμικές μου περιπέτειες,

για τον απλούστατο κι ευτελή λόγο

ότι από παιδί ήμουνα καρφωμένος

σε μιαν αναπηρική καρέκλα,

"μα που πολέμησες;" έκαναν ειρωνικά -

ώσπου ένα βράδυ χτύπησαν την πόρτα, άνοιξαν,

ήταν ένας γέρος με βιβλική γενειάδα,

"ήμουν σταθμάρχης στο Κίεβο, πριν από χρόνια,είπε -

σας έφερα το αμπέχονο που είχατε ξεχάσει",

κοίταξα τους άλλους θριαμβευτικά,

όλοι είχαν μείνει άφωνοι,

έσκυψα τότε και φίλησα το χέρι του γέρου

που είχε διασχίσει τόσο χρόνο και τόσες χαμένες δόξες,

για να 'ρθει να μας θυμίσει ότι

υπάρχουμε ακόμα... 

 

 

 
Αλλά  μιας κι έπιασα το Λειβαδίτη, λέω να γράψω κατιτίς ακόμα, από τη συλλογή του "Εγχειρίδιο Ευθανασίας":

Σπίτια πάνω σε ράγες

Παρ'  όλο το σεβασμό μου στις ανακρίβειες που συχνά μου έσωσαν τη ζωή, πρέπει να παραδεχτώ: υπήρξα ένας ιδανικός ασθενής, με τις παγίδες μου ωραία στημένες κάτω απ' την καρέκλα, μόνο μια  λεπτομέρεια  με ενοχλούσε: το καπέλο μου δε φαινόταν μέσα στον καθρέφτη, αφού τα πουλιά με είχαν ξεχάσει στην παιδική ηλικία κι ύστερα όταν βραδιάζει στο σταθμό είναι πιο όμορφα απ' ό,τι στην κάμαρα, διότι καταρχήν είσαι άοπλος, ενώ περπατώντας πάνω στις ράγες συνεχίζεις ένα παλιό σου όνειρο ή θυμάσαι τα σπίτια που έζησες και που οι γυναίκες άφηναν το ράψιμο μονάχα για να κλάψουν.

υγ. Μιλ μερσύ στον / στην ανώνυμη...