Ο σταθμός του ospite

Σ' ένα σταθμό τρένων κάπου στη μετασοσιαλιστική Ελλάδα οι μετανάστες περιμένουν να σαλπάρουν γι' άλλους τόπους...

...και πισω απ' τα καθημερινά πράγματα, υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο: 

ΣΤΑΘΜΟΣ from ospite on Vimeo.

 

Αν η μισή μου καρδιά γιατρέ...

Κι ενώ έπαιζε το σουξεδάκι αποπάνω που λέει στα κινέζικα στους κολασμένους να πάνε λίγο πιο μπρος για να χωρέσουν κι οι από πίσω, ο Μεγάλος Τιμονιέρης και το τιμ των μηχανοδηγών του, έφτιαχνε κατάσταση για το φτωχό και αναλφάβητο λαό.

Οι αφίσες κι οι εφημερίδες τοίχου είναι το εργαλείο προπαγάνδας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και μετατρέπονται σε υπερ-εργαλείο, τα χρόνια της Πολιτιστικής Επανάστασης.

Στις αφίσες, που 'ναι παρδαλές και έντονα χρωματισμένες για μην περνάνε στο ντούκου, πρώτη μούρη είναι ο Μάο που ατενίζει μ' αισιοδοξία το μέλλον.  Δεύτερες μούρες ο λαός, το κόμμα, ο στρατός, εργατιά και αγροτιά,  γυναίκες,  ταξικός αγώνας,  παιδιά,  πόλεμος και ειρήνη, πατριωτισμός και διεθνισμός. Διακινούνται δωρεάν και γίνονται εξαιρετικά διακοσμητικά στα σαλόνια, τις κουζίνες και τα υπνοδωμάτια των κινέζικων κατοικιών. Και το μήνυμα, ακόμα κι αν δεν επιάνετο απ' το τσιτάτο, επιάνετο απ' την εικόνα:

Εξοχή, 1956

Χρησιμοποίησε τη μηχανή αντί για τα χέρια όπου αυτό είναι δυαντό, 1958

Εργαζόμενη γυναίκα,  1960

Το καινούριο λουκ των δημόσιων συγκοινωνιών, 1962

Όλοι πρέπει να στηρίξουμε την αγροτιά , 1960

Πάμε εξοχή, 1964

Η  ντιζελομηχανή αποχαιρετά το εργοστάσιο, 1965

Το καινούριο τρένο βγαίνει στον ήλιο, 1976

Οι αφίσες είναι ψαρεμένες απ' εδώ.

Ξυλογραφίες made in Japan

Δέκατος ένατος αιώνας,  και τα τρενάκια σταθερά αργοτσουλάνε στην γιαπωνέζικη καθημερινότητα.  Ο ξυλογράφος, που δυστυχώς όσο κι αν έψαξα δε βρήκα τ' όνομα του, μες την τρελλή χαρά ανακατεύει το μοντέρνο με το παραδοσιακό και την ανατολή με τη δύση:

 

 

Τα ιμπρεσιονιστικά τρενάκια του Claude Monet

Ο Κλωντ Μονέ , γεννήθηκε στα μισά περίπου του 19ου αιώνα. 

Μια μέρα,  εκεί που περπατούσε μαζί με το δάσκαλο του τον Ευγένιο Μπουντέν δίπλα στο Σηκουάνα, συνάντησαν τυχαία , τον Πισαρό και τον Κουρμπέ που πίνανε καφέ. Μετά,  γίνανε πολύ καλά φιλαράκια και σιγά σιγά μεγάλωσε η παρέα αφού  μπήκαν κι ο Ρενουάρ με το Σίσλεϋ,  που επίσης είχαν συναντηθεί τυχαία.

Εντελώς τυχαία όλοι ετούτοι, γουστάρανε να ζωγραφίζουν χωρίς ακόμα να ξέρουν πως έχουν αρχίσει να ιμπρεσιονίζουν επικίνδυνα. Αυτό το μάθανε, το 1874 που ο Μονέ παρουσίασε το "Impression, soleil levant" κι έκτοτε τους κόλλησε η ρετσινιά.

Το ιμπρεσιονίζειν, σταδιακά εξαπλώθηκε σ' όλους τους γαλλικούς μουσαμάδες του καιρού εκείνου,  και  προς μεγάλη μου χαρά,  συνέπεσε με την εξάπλωση των σιδηροδρόμων. 

Το 1873, ο Μονέ ζωγράφιζε βέβαια τα δυο "  Le pont du chemin de fer à Argenteuil" ,

 

αλλά η καψούρα του με τα τρένα,  τον είχε πιάσει νωρίτερα και μ' αφορμή μάλλον,  τον πίνακα του Τurner "Rain, Steam and Speed". 

Ήδη,  το 1870 είχε φτιάξει τον πρώτο του πίνακα " Train dans la campagne". 

Το τρένο το 'χει κρύψει πίσω απ'΄τα δέντρα, μάλλον γιατί δεν ήξερε ακόμα να το ζωγραφίσει αλλά ο καπνός του και κάτι βαγονάκια πίσω-πίσω υπονοούν την παρουσία του. 

Δυο χρόνια αργότερα, που θα μάθει να ζωγραφίζει καλύτερα, φτιάχνει ένα "Le train" .  

Πιο τρένο αυτή τη φορά, αλλά απ' απόσταση,  με πρώτο και καλύτερο τον καπνό του.
 

Απ' το 1872 που  ζούσε στo Argenteuil,   ένα προάστιο του Παρισιού, συνήθιζε να παίρνει το τρένο, να πηγαίνει στο σταθμό του Saint Lazare, να κόβει κίνηση και να παρατηρεί απόκοντα τα τρένα, τις γέφυρες και τους σταθμούς:

 

Pont du chemin de fer, Argenteuil. 1873

Gare d' Argenteuil.  1873

Train dans la neige, Argenteuil. 1875

Και μιας κι απ' ό,τι φαίνεται εκεί στο Argenteuil χιόνιζε συχνά, κάθεται άλλη μια κρύα μέρα του χειμώνα του 1875 και ξεκινάει φτιάχνει και το (πιο γνωστό) " Train dans la neige "

Δεν ξέρω για πιο λόγο ο Μονέ είναι γνωστός κυρίως από τα έργα που η σύντροφός του η  Καμίλ Ντονσιέ κρατάει μια ομπρελίτσα, που μια χαρά είναι κι αυτά δηλαδή, αλλά ο τύπος είχε τρελό έρωτα με τα τρένα. Τόσο,  που πήγε κι εγκαταστάθηκε απ' το Γενάρη του 1877 και μετά,  δίπλα στο σταθμό του Saint Lazare και ξημεροβραδυαζότανε να τα ζωγραφίζει.

Αλλά επειδή τώρα κουράστηκα,  κι απ' ό, τι βλέπω  η ανάρτηση έχει γίνει  ασήκωτη με τις φωτογραφίες καιταλοιπά, λέω ν' αφήσω τις βόλτες του Μονέ στο St. Lazare για την επόμενη.

Ο Claude Monet στο σταθμό του Saint-Lazare

Ο Μονέ (που έλεγα χθες), τόσο πολύ αγαπούσε τα τρένα που πήγε κι έμεινε δίπλα στο σταθμό του Saint Lazare για να τα 'χει απόκοντα και να τα ζωγραφίζει ξανά και ξανά. Μερικοί απ' τους πίνακες του, είναι η ίδια ακριβώς σύνθεση λίγο πιο σκούροι, λίγο πιο πρασινωποί ή πιο γαλάζιοι. 

Μια άλλη του μεγάλη αγάπη, τα σύννεφα, δεν έπαιζε να τα βρει εκεί που σύχναζε. Μα,  επειδή ήταν μάγκας κι ιμπρεσιονιστής, ακόμα κι όταν διαφωνούσε  η πραγματικότητα μαζί του,  αρκούσε ο ατμός, τα πινέλα και μια παλέτα για να συμφωνήσει ... και να πει κι ένα τραγούδι. 

Έξω απ' το σταθμό του St. Lazare:

Extérieur de la gare Saint-Lazare  vue vers les tunnels des Batignolles, 1877

La Gare Saint-Lazare  les docks de l'Ouest, 1877

La Gare Saint-Lazare  les voies devant la gare, 1877

La Gare Saint-Lazare les signaux, 1877

Μέσα στο σταθμό:

La Gare Saint-Lazare, arrivée d'un train, 1877

La Gare Saint-Lazare  la ligne de Normandie, 1877

La Gare Saint-Lazare, arrivée du train de Normandie, 1877

Vue intérieure de la gare Saint-Lazare  la ligne d'Auteuil, 1877

Η γέφυρα: 

La Gare Saint-Lazare  sous le pont de l'Europe, 1877

Le Pont de l'Europe, Gare Saint-Lazare, 1877

Next to nothing

Δεν πάει άλλο...

Ή γυρνάμε απο 'κει που 'ρθαμε,  ή βουρ στη Θάλασσα...




Kαι μέχρι ν' αποφασίσουμε, οι Savage Republic παίζουν Next to Nothing

Χαβάνα Κλουμπ

Το πρώτο πράμα που υποσχέθηκα στον εαυτό μου όταν μου 'σκασε πρωινιάτικα εκείνη η φωτογραφία , ήτανε ότι δε θα ξαναπιώ ποτέ των ποτών. Στη συνέχεια, άρχισα να γκουγκλίζω φρασούλες όπως "χαβάνα- παραισθήσεις",  "εγκεφαλικές παθήσεις",  "αλκοόλ - εγκεφαλικές παθήσεις" , " όραση-εγκέφαλος-αλκοόλ"  και άλλα τέτοια εμπνευσμένα. Κι αφού χαζολόγησα σε άπειρες σελίδες με φρικαριστικά περιεχόμενα, πλακώθηκα στα παναντόλ έξτρα μπας και ξεμπερδέψω τουλάχιστο απ' το φρικτό χανγκόβερ και δω το πράμα πιο ψύχραιμα. 

Η φωτογραφία ήτανε γαμάτη για τα γούστα μου. Μ' ένα ψιλομαύρο τίτλο , μερικές ακόμα μαυρόασπρες κι ένα μπλουζ τρένο θα μπορούσα να φτιάξω μια ωραία κοψοφλέβικια αναρτησούλα μιας κι είχα και βαρυκαρδιά.

Αλλ' αυτή η πουτάνα η πραγματικότητα, δεν καθότανε με την καμία να τη χωρέσω στα παπούτσια μου. Στατική, μελαγχολική κι απελπισμένη την ήθελα εγώ, κουνημένη, δυναμική και φευγάτη, μου 'σκαγε 'κείνη.  Και το στομάχι μου, κόντεψε να τρυπήσει   απ'  τα παναντόλ:

Η νεοϋορκέζα φωτογράφος Jamie Beck μαζί με το σύντροφό της Kevin Burg φτιάχνουν φωτογραφίες που ένα μέρος τους κινείται. Δεν είναι ούτε βίντεο ακριβώς ούτε φωτογραφία και λέγονται στα εγγλέζικα cinemagraphs. 

Εδώ έχει πολλά τέτοια της Jamie και του Kevin και η αναρτησούλα είναι αφιέρωση στο  Νίκο. 

Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας

Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου…
Μέσα απ’ τ’ αλλεργικά μας βλέφαρα
αργά στα νύχια πατάει η ζωή
μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει χάνεται… κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία… πάει…
Σκοτεινιάααα!!
Αρνητικά φωτογραφίας κοιτάω και είναι λέει άνθρωποι
κόκκινα φωτιά τα μάτια τους παγιδευμένων λύκων
νύχια δανεικά – πως τους κατάντησαν έτσι – ξένες μασέλες
βδέλλες κολλάνε στο λαρύγγι μας τραβάνε τα κουμπιά μας
μπας και τη βγάλουνε λιγάκι ακόμα.
Είναι εκείνοι του τραίνου – τους θυμάμαι καλά –
που όταν κανονίσαμε το πρώτο μας όνειρο να πάμε εκδρομή
μας πέταξαν στις τεντωμένες ράγες του ηλεκτρικού
σαν άδεια σακιά σ’ αφύλαχτη διάβαση
για υπερβάλον βάρος.
Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά
χιλιάδες κάνες κεντράρουνε πάνω μας
απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ
κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι
κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό
κι ένα – είδες – όλοι μας τόχουμε –
βυσινιό νεύρο κάτω απ’ το μάτι μας βαράει ακόμα.
Πόσο ακριβή είν’ αδερφέ μου η ζωή
πόσο φτηνήνανε τα είδη κουράγιο ρε.
Μερικές φορές – μα δεν το βάζω κάτω –
έρχονται τούμπα τα αντικαταθλιπτικά
και γέρνει η παλάτζα
δεν έχει άλλο μπρος
σκύβω τότε και παίρνω στα δόντια μου
το ματωμένο μου μυαλό και πάω πίσω πίσω
γυρίζω πίσω να σωθώ
κι ύστερα δε βρίσκω το δρόμο
γιατί και κει είναι σκατά – σα να μην τόξερα –
παντού σπασμένες σιδεριές και θραύσματα οβίδας
τρομάζω τα χάνω με το παραμικρό δεν έχω που να πάω
μονάχα η πόρτα της ΥΠΕΡΑΓΟΡΑΣ είν’ ανοιχτή
και χώνομαι μέσα
κοιτάω σαν αρπαχτικό που πάνε τα λεφτά
και την αξία χρήσης
Ντελίριουμ Τρέμενς το λεν’ αυτοί ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΛΕΨΩ
Βάζω τότε μπροστά όλα τα στερεοφωνικά να παίζουν μαζεμένα
κάθε μάρκα κι άλλο σκοπό
και τα μεγάφωνα στο φουλ να σπάσουνε τ’ αφτιά τους
κι ύστερα μ’ ένα Σίγγερ ψαλιδάκι καλό
κόβω γύρω γύρω το στόμα τους το μεγαλώνω
κολλάω κει πάνω την ψυχή μου φιλί του θανάτου
και μέσα τους αδειάζω τα ψυχοφάρμακα
τα φαρμακεία τους και τους φαρμακοποιούς τους μαζί
Θάνατος στο Βυζάντιο σιχτίρ οι δυναστείες
το διάφραγμα της φίλης μου τις ειρηνικές επεμβάσεις
οι πουλημένες τραβηχτικές Kodak και Γ. Σταύρου
να πάνε να πεθάνουν
Θάνατος στους Αθάνατους
μαύρες σημαίες και κόκκινο το φως ανοίγει
– Θ’ ΑΝΟΙΞΕΙ – ο δρόμος το στόμα
τα μάτια η καρδιά και το μυαλό.
Έτσι να κάνουμε θα πέσει η πόρτα.
Κι η μηχανή με το αρχαίο φιλμ. Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ. 

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε Ιούνη μήνα του 1940 και πέθανε Οκτώβρη του 1993.

Δε θέλω να πω πολλά, παρά μόνο πως αν πρέπει να χωρέσω σε μια βαλίτσα τη ζωή μου όλη , στάνταρ θα 'χει μέσα τσιγάρα, το "Τρία Κλικ Αριστερά" και το "Ιδιώνυμο"

Το ποίημα " Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ' τη ζωή μας" είναι στο Ιδιώνυμο που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1980.

This Machine Kills Fascists

Ίσως να μην είναι ο πιο αποτελεσματικός και άμεσος τρόπος να τελειώνουμε με   τους φασίστες, αλλά σίγουρα είναι από τους λίγους που μπορούν να μας αποτρέψουν απ' το να βουτήξουμε τα χέρια μας στα σκατά. 

This machine kills fascists έγραφε στην κιθάρα του ο  Woody Guthrie τη δεκαετία του '40 και σα να μην πέρασε μια μέρα μετά από 70 χρόνια, το κόνσεπτ είναι πάλι επίκαιρο. 

Απ' το κυνήγι του Εβραίου περάσαμε στο κυνήγι του Mπαγκλαντεσιανού. 

Κι ας μην κοροϊδευόμαστε. Αν δεν υπήρχε ο Mπαγκλαντεσιανός, κάποιος άλλος  θα βρισκότανε στον κοινωνικό μας  πάτο.  Κι ο Μερικά-Σκαλιά-Πριν-Τον-Πάτο θα 'βρισκε τον εχθρό του πάλι.

Μιας και ο  κύριος Μερικά-Σκαλιά-Πριν-Τον-Πάτο, έχει τη συνήθεια να σέρνεται πίσω απ' τους Πολλά-Σκαλιά-Πιο-Πάνω, έτσι έρποντας (και γλείφοντας),  παραμυθιάζεται πως έχει τ' απάνω χέρι, που 'ναι βαρύ κι ασήκωτο, κι άμα λάχει ναούμ,  ρίχνει και καμιά σφαλιάρα άμα τον πιάσει η αγανάκτησή του. 

Και η ζωή συνεχίζεται όμορφα, αρμονικά και μαγικά: "ανοίγοντας τα πόδια της με πνιχτά γελάκια,  βοϊδίσιο βλέμμα,  κοφτούς αναστεναγμούς κι ασορτί εσώρουχα" .

υγ. Το με μαύρα γράμματα είναι κλεμμένο απ' το ποίημα της Κατερίνας Γώγου " Η μοναξιά" που υπάρχει στο Ιδιώνυμο.

Σέρβερ έρρορ

Ετούτες τις μέρες ψιλομπαχαλεύτηκε το σαλαμαντρέηλ όπως κι όλα τα μπλογσποτκόμ γιατί οι τέκηδες πασπατεύανε το σέρβερ.  Γι' αυτό και θα παρατηρήσατε (αν παρατηρήσατε) μια ελαφρά δυσκοιλιότητα στη λειτουργία του. 

Από χτες το βράδυ άρχισε πάλι να τσουλάει,  πληναλλόμως μου 'φαγε την παρακάτω ανάρτηση (αυτή με τα  μπατσόκια) και την ξανάφτιαξα στο περίπου. Η μαλακία είναι πως μαζί με την ανάρτηση έφαγε και ένα σχόλιο, που δυστυχώς δεν μπορώ να το επαναφέρω :-( 

Δε θέλω τη συμπόνια του Μπατσόκ

Σήμερα δεν έχει τρένο. Έχει συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 6 τ' απόγευμα και μετά πορεία.

Σκατά στους μπάτσους και τ' αφεντικά τους, είπα; Δεν είπα. 

Wild thing ( I...think I love you)

Όταν η επιστήμη συνάντησε την ποίηση, μια ωραία πεταλούδα άνοιξε τα φτερά της στον Αμαζόνιο. Και στο Πεκίνο,  μια ωραία κινεζούλα άνοιξε την ομπρέλα της.

Όταν η επιστήμη συνάντησε τη μουσική, ένας Νιουγιορκέζος έγραψε ένα τραγούδι και τέσσερις Χαμσαϊργέζοι το απογείωσαν. 

Ο Chip Taylor ( που στην πραγματικότητα τον λένε James Voight )   είναι αδερφός του Manny του τρένου της μεγάλης φυγής ( που στην πραγματικότητα τον λένε Jon Voight ) . 

Ο Chip λοιπόν, όταν σκεφτόταν το 1965 "Wild thing (I...think I love you)", δε φανταζόταν τη βρόχα που θα προκαλούσε,  ένα χρόνο μετά,  στην Αγγλετέρα. 

Οι "Troglodytes" ή Troggs συντομογραφούμενοι, τα τέσσερα αγοράκια κι ένα τρένο παραδίπλα, όχι μόνο κάνανε  το Wild Thing μάγκα, αλλά εμπνεύσανε γκαραζιέρηδες και πάνκηδες της ίδιας και της επόμενης δεκαετίας.

Κι όπως όλα τα όμορφα πράγματα ψάχνονται να βρουν κατάλληλες ατμόσφαιρες για να αναπαραχθούν,  έτσι κι ετούτο το wild όμορφο πήγε και βρήκε το σταθμό του τρένου:

Το τρένο ανάποδα...

Πάντα είχα την απορία πώς είναι να βλέπεις το τρένο ανάποδα. 

 Γι' αυτό κι ενθουσιάστηκα με  το παιχνίδι "ΞαπλώνωΣτιςΡάγεςΟτανΠερνάΤοΤρένο". Αλλά επειδή  μου πέφτει μακρυά η Ρωσία, δεν είμαι πια έφηβη, θα μου σκιστεί το καλσόν, θα πάθω ορθοστατική υπόταση  και λοιπές δικαιολογίες, δεν μπορώ να το παίξω. 

Για καλή μου τύχη όμως, βρήκα στα κανάλια του γιουτιούμπ να κολυμπάει ένας τύπος Πολωνός μάλλον,  που τον λένε Fiorekolej , είναι σκηνοθέτης κι  έχει τραβήξει πολλά και γαμάτα βιντεάκια με τρένα που τα 'χει ντύσει με σούπερ μουζίκες. Τόσα κατάλαβα, τόσα λέω, αφού  η  γλώσσα που γράφει, μου είναι ολοντίπ ακατανόητη. 

Χωρίς πολλά λόγια λοιπόν, το τρένο από κάτω (για αρχή) :

(και για το τέλος) το τρένο από μέσα,  απ' την καμπίνα του μηχανοδηγού και τη Vanessa Mae με το βιολί-βιολάκι της:

Unstoppable

Σήμερις  επιβάλλεται θαρρώ μια ταινιούλα. Σαν τον παλιό καλό καιρό που μετά τις σαββατιανές δουλειές, λούσιμο,  ξεβρόμισμα με τη συρματόβουρτσα,  μανικιούρ, πεντικιούρ και τα λοιπά, καλοκαιρινό φουστανάκι και  τα σπαστικά τα τσόκαρα  ποδηλατίζαμε με τον παππού μου μέχρι το σινεμά  και μετά,  βουρ για λουκουμάδες στο καφενείο.  

Επειδή θα βάλω τα κλάματα άμα συνεχίσω αυτό το βιολί και  μετά δε θα γράψω αυτό που είχα σκοπό να γράψω, λέω να το γυρίσω σε πιο πρόσφατες αναμνήσεις απ' τα έητις  και το Blade Runner  που το θυμήθηκα τούτες τις μέρες ακούγοντας, στον ύπνο και τον ξύπνιο μου , το σάουντρακ που έπαιξε στο νταλικόφωνο. 

Το Blade Runner το είδα πρώτη φορά στο Ιντεάλ. Μεταμεσονύχτια προβολή , νομίζω πάλι Σάββατο (προς Κυριακή), παρακμιακή η αίθουσα, παρακμιακές οι ταινίες, παρακμιακοί οι τύποι που τις φέρνανε, παρακμιακοί κι εμείς (και τρισευτυχισμένοι). Βλέπαμε δυο ταινίες, καπνίζαμε, πίναμε ... και πολλά άλλα τέτοια ωραία, απ' αυτά,  που χωρίς αυτά,  αφυδατώθηκε το σινεμά.

Μ' αυτά και μ' αυτά και με κείνα, πάλι θα βάλω τα κλάματα.  Γι 'αυτό, λέω να το πάρω αλλιώς. 

Λοιπόν-λοιπόν, ο Ridley Scott που έφτιαξε το Blade Runner  έχει ένα μικρότερο αδερφό, τον Tony. Ο Τόνυ γουστάρει τα τρένα και είναι σκηνοθέτης επίσης.  Γι' αυτό έφτιαξε το Unstoppable.

Το Unstoppable είναι μια φρεσκοτάτη περιπετειούλα που βγήκε στους σινεμάδες ευρώπης και αμερικής, το Νοέμβρη που μας πέρασε.  Ο σεναριογράφος της που τον λένε Mark Bomback εμπνεύστηκε από αληθινά γεγονότα: Το Μάη του 2001 ένα τρένο φεύγει άνευ μηχανοδηγού  απ' το Τολέντο του Οχάιο.

Ένας παλιοκαραβάνας μηχανικός  και ο νεοπροϊστάμενος του,  αναγκάζονται να συνεργαστούν για να σταματήσουν το τρένο τους που 'χει πάρει φόρα και τίποτα δεν το σταματά. Μιλάμε για μισό μίλι τρένο, όχι  μαλακίες δυο τρία βαγονάκια και ξεμπερδέψαμε και  που,  μόνο να περνά μπροστά απ' την κάμερα το καταφχαριστιέσαι.  Όμως, το ένα πρόβλημα (το μικρό) είναι πως δε σταματά, το δεύτερο  (το έξτρα λαρτζ) είναι πως μεταφέρει κάτι τόνους τοξικούλια...

Πρωταγωνιστές είναι ο Denzel Washington και ο Chris Pine :

Το σάουντρακ δε , που το 'φτιαξε ο Harry Gregson-Williams τα σπάει.